وضع پاكستان دو هفته پس از زلزله

�احت ۲۸ هزار كيلومتر مربع را نابود كرده است.

در ارتفاعات شمال پاكستان كودكان هستند كه بيش از هر گروه ديگر دچار سختى و مشقت شده اند، همانطور كه بيشتر كشتگان زلزله هم كودكان بودند و اكنون با سرما و بيمارى و جراحات ناشى از زلزله دست به گريبان هستند. پدر چند فرزند وضع خود و خانواده اش را چنين شرح ميدهد: «ديروز دخترم را به بيمارستان بردم، ولى آنجا محشر بود. از دكتر خواهش كردم دخترم را بسترى كند، ولى سرش خيلى شلوغ بود. من هم دخترم را بدوش گرفتم و آوردمش اينجا كه مركز كمكهاى اوليه است.» به بيش از صدهزار كودك هنوز كمكى نرسيده است و سازمان حمايت كودكان ملل متحد يونيسف هشدار داده كه اگر بزودى كارى در اين زمينه صورت نگيرد احتمال مرگ دهها هزار نفر از آنها ميرود.

آنچه عامل بالقوه خطر است بگفته خانم خالده احمد عضو سازمان يونيسف عبارت است از:
«در سرماى شديد مردم مبتلا به ذات الريه ميشوند مخصوصاً چون خسته و بى رمق هستند. من خودم ديدم كه كسانى آبى را كه قبلاً در آن رخت شسته بودند ميخوردند. اينست كه بعضى بيماريها از طريق آب شيوع پيدا ميكنند و انسانها در اينجا دچآر رنجهاى شديدتر خواهند شد.»
مشكل امدادگران هم اينست كه بايد همزمان در جاهاى مختلف حاضر باشند و كارهاى مختلفى انجام دهند. چون حتى كسانى كه مورد معالجه واقع شده اند هنوز مدت زيادى احتياج به پرستارى و مداوا دارند. دكتر غلام بوپال عضو سازمان بهداشت جهانى ميگويد: «براى بيمارانى كه مورد عمل جراحى قرار گرفته اند داشتن مسكن و سرپناه اهميت زياد دارد، ولى بيشتر خانه ها ويران شده و كسانى هم كه همراه بيماران هستند خانه و مسكنى ندارند.»

حرارت هوا در روزهاى اخير بشدت تنزل يافته و شبها به چند درجه زير صفر ميرسد. در اين سرما احتياج به كمك از خارج شديدتر ميشود و افراد بيخانمان چادر و برزنت و ايرانيت يعنى ورقهاى پلاستيكى موجدار لازم دارند كهه با آن براى خود سرپناهى موقتى بسازند. سخنگوى ارتش پاكستان ژنرال شوكت سلطان ميگويد: «بزرگترين وظيفه ما تهيه سرپناه براى انسانها قبل از فرارسيدن فصل اصلى سرما است. اين فصل هم اكنون شروع شده و در بعضى نقاط برف باريده است. ما سعى ميكنيم خود را به مناطقى برساينم كه تا بحال به آنها دسترسى پيدا نكرده ايم، چه پاى پياده. چه با استر و الاغ و بعضى جا ها هم با قايق براى عبور از رودخانه ها. ما از هر امكانى استفاده ميكنيم.»

ولى بسيارى از تلاشها بسرعت كافى صورت نميگيرد زيرا پول كافى در اختيار نيست و بطوريكه سازمان ملل متحد اظهار ميكند دولتهاى كشورهاى غربى كمك كننده در اين زمينه تعلل ميكنند و كمكهاى خصوصى هم بگفته سازمانهاى امدادى باندازه مورد احتياج نيست. براى بسيارى از كارها پول نقد لازم است مانند كرايه كردن هليكوپتر و كاميون براى حمل كالاهاى كمكى و يا اصولاً خريدن مواد مورد نياز مردم زلزله زده. سازمان ملل متحد صعوبت كمك رسانى به اين مناطق را «كابوس حمل كالاهاى امدادى» و «مشكل ترين اقدام كمك رسانى در تاريخ موجوديت خود» خوانده است.