ورود يك سياستمدار ماوراى راست به كابينه اسراييل
۱۳۸۵ آبان ۹, سه‌شنبه
«آويگدور ليبرمن» رييس حزب ماوراى راست «اسراييل بيتنو» قرار است وزير مقابله با تهديدات استراتژيك شود. در اين ميان خود اين مرد، تصويرگر يك تهديد استراتژيك است. هنوز زمانى طولانى از اين قضيه نمى‌گذرد كه او از جمله به دولت اسراييل پيشنهاد كرد كه موشك‌هايى را به سوى تهران پرتاب كند.
از مواد برنامه انتخاباتى او كه برايش ۱۱ كرسى از مجموع ۱۲۰ كرسى پارلمان اسراييل «كنست» را به ارمغان آورد، يكى هم موضوع بيرون راندن عرب‌هاى اسراييلى از دولت است كه او با آرامش‌خاطر به آنها به عنوان خائن و ستون پنجم دشنام مى‌دهد. او هم‌زمان مى‌خواهد سرزمين‌هاى اشغالى فلسطينى را كه شهرك‌هاى يهودى‌نشين در آنجا قرار دارند، تصرف كند. او عقب‌نشينى يكجانبه را آنگونه كه اهود اولمرت نخست‌وزير اسراييل آن را يكبار مطرح كرده بود قاطعانه رد مى‌كند. «ليبرمن» بيشتر علاقه دارد كه نمايندگان عرب پارلمان اسراييل را گوشه ديوار بگذارد و غزه را با خاك يكسان كند.
چنين نيست كه اين اظهارات همينطور از دهان يك سياستمدار پرحرارت در رفته باشد، بلكه نشانه‌هايى از اعتقادات عميق ليبرمن هستند كه سياست‌هاى خود را بر نژادپرستى استوار مى‌كند و براى رسيدن به اهداف سياسى و ملى به كاربرد زور و خشونت باور دارد.
سالهاست كه بخاطر اتهامات مطرح‌شده عليه ليبرمن، پليس اسراييل در مورد او در حال تحقيق است. اما او در اين رابطه تنها نيست. در تنها دمكراسى خاورميانه، كه اسراييل با رغبت و غرور خود را بدينگونه توصيف مى‌كند، سياستمدارانى وجود دارند كه حضورشان در كشورهاى غربى غيرقابل تصور است:
رييس‌جمهورى كه در مظان اين اتهام قرار دارد كه به زنان زيردست خود تجاوز كرده است، نخست‌وزيرى كه پليس در مورد اتهام سودجويى و رانت‌خوارى عليه او در حال تحقيق است، دو وزير سابق دادگسترى كه به دلايلى مشابه دادگاهى شده‌اند، يك وزير سابق بهداشت كه بخاطر قاچاق مواد مخدر در زندان است و سياستمدارانى كه احزاب و باورهاى خود را مثل پيراهنشان عوض مى‌كنند و ديگرانى كه ديگر باورى ندارند، مانند نمايندگان حزب كار در پارلمان كه آماده‌اند با فردى مانند ليبرمن بر سر ميز كابينه بنشينند. اصل حضور در كابينه است.
علاوه بر اين، ائتلاف جديد دولتى، غيردمكراتيك‌ترين ائتلاف از زمان تاسيس دولت اسراييل است. چهار حزب از پنج حزب دولتى به‌هيچ‌وجه ساختارى دمكراتيك ندارند. آنها انجمن‌هايى از اقليتهايى هستند كه تنها كارشان اين است كه راه را براى به قدرت رسيدن رييس حزب‌شان هموار كنند.
همچنين حزب «كاديما» كه سال پيش توسط آريل شارون تاسيس شد، ساختار روشنى ندارد. نه شوراى مركزى‌يى دارد و نه هيات رييسه‌اى، نه كميته مركزى دارد و نه مجمعى از نمايندگان منتخب حزب. اولمرت فهرست نامزدهاى نمايندگى پارلمان حزب را در توافق با افراد مورد اعتمادش تنظيم مى‌كند. و حال براى اينكه قدرتش را نگه داشته و تثبيت كند، با يك افراطى دست‌راستی مانند ليبرمن هم‌پيمان مى‌شود.
اين امر بايستى نگرانى دوستان و موتلفان اسراييل در جهان را برانگيزد. زيرا يك دولت محاسبه‌ناپذير اسراييلى نه تنها تمامى منطقه بى‌ثبات خاورميانه را به خطر مى‌اندازد، بلكه پيش از هر چيز آينده دولت يهودى به مثابه دولتى دمكراتيك و كثرت‌گرا را به خطر مى‌افكند، دولتى كه مكان و گريزگاه امنى براى يهوديان جهان است.
با ورود «آويگدور ليبرمن» به دولت اسراييل، تمام اميدها براى دست‌كم عقب‌نشينى محدود يكجانبه از مناطق اشغالى، ايجاد ثبات و شايد ازسرگيرى مذاكرات صلح با فلسطينيان، از ميان رفت.
بتينا ماركس مفسر صداى آلمان