هند و بعضى مشكلات اقتصادى آن

و بيكارى و نابساماني. آيا دولت جديد هند كه بيش از سد روز است، قدرت سياسى را در اين كشور به دست گرفته، موفق خواهد شد، شرايط مردم را بهبود بخشد؟

يك پمپ دستىِ آب در “زابيرناگار”، بزرگترين سرمايه اهالى اين روستاى هند است. بجز اين پمپ دستي، تمام ۳۰۰ نفر اهالىِ اين دهكده، وسيله ديگرى براى به دست آوردن آب از اعماق زمين ندارند. آنها براى رفع گرسنگى خود حتى از خوردن موش هاى صحرايى و حشرات موجود نيز ابايى ندارند. در اين روستا برق نيست، پول نيست، لباسى براى كودكان نيست، اهالى زمين شخصى ندارند، بيكارى هم كه بيداد مى كند. “شيوباجان مانجىِ” ۶۰ ساله، از اهالى همين روستا، از اوضاع مردم اين منطقه مى گويد: “وضعمون خيلى خرابه. تو يه مزرعه كار مى كنم، بعضى وقتا فقط ۱۵ روز در ماه كار هست و بقيه روزا رو بايد بيكار باشم و روزگار رو يه جورى سر كنم. اين كه نشد زندگي.”

اهالى زابيرناگار به يكى از كاست هاى بينوا در ايالت “بيحار” تعلق دارند. در اين منطقه، بزرگ زمين داران همه چيز را در اختيار دارند. “گيريا دِويِ” ۳۵ ساله به هيچ كس نمى كند و مى گويد: “ما از دولت هيچ توقعى نداريم. دولت ها ميان و ميرن. همشون دروغ مى گن. از اونا هيچ انتظارى نمى شه داشت. دولت البته اينجا يه مدرسه ساخته، اما خونه برا هيچ كس ساخته. نشده”

مردم فقير خواهان قطعه اى زمين اند و اين خواست از طرف كمونيست ها. كه در دولت ائتلافى شركت دارند، پشتيبانى مى شود. اين حزب كه در ائتلاف حكومتى شركت دارد، خواستار انجام اصلاحات ارضى از طرف دولت است. اما مشكل بزرگ اين است كه براى تحقق اصلاحات ارضىِ همه جانبه در سراسر هند، همكارى ايالت هاى مختلف اين كشور بسيار ضرورتى ست. اما بسيارى از ايالت هاى هند به هر دليلى مخالف چنين طرح هاى بنيادين هستند. و همين نكته نيز، هدف اصلى طرح هاى اصلاحىِ نخست وزير هند، مونميهان سينگ Monmihan Singh ، را كه بهبود شرايط كشاورزان هند است، بسيار دشوار ساخته. اين در حالى ست كه دو سوم جمعيت هند را روستائيان اين كشور تشكيل مى دهند.
مونميهان سينگ Monmihan Singh نخست وزير هند در اين مورد مى گويد:
“ائتلاف احزاب حاكمه در دولت جديد، مبنايش بهبودى زندگى روستانشينان هند است. ما تعهد كرده ايم كه بخش كشاورزى در هند مورد توجه خاص قرار گيرد و سرمايه گذارى هاى دولتى و خصوصى در اين بخش به شدت افزايش يابد.”

قرار است دولت وام هاى بسيارى به روستانشينان هند بپردازد، سطح فن آورى و تحصيلات تخصصى را در دهات هند بالا برد و جاده سازى و خيابان كشى را در روستاها افزايش دهد، زيرا روستائيان اين كشور از پيشرفت هاى تكنولوژيكىِ سال هاى اخير در كشورشان بهره اى نبرده اند. ماهِش رانگاراجان Mahesh Rangarajan يكى از كارشناسان بنام اقتصاد هند در اين مورد مى گويد:
“اصلاحات به چه دردِ يك نفر هندى ميخوره، وقتى او حق بازنشستگى نداره و مدرسه ى فرزندش زير يه درخته. اصلاحات بايد در خدمت روستائى ها باشه و شرايط اونها رو بهبود ببخشه. اصلاحات وقتى موفقه كه بتونه زندگى اين اقشار رو به طور محسوسى بهبود ببخشه. به هر حال به نظر مى رسه كه دولت جديد دست كم علاقه به حل اين مشكل قديمى رو از خودش نشون مى ده، ولى به هيچ وجه مشخص نيست كه آيا در اين اقدام خودش موفق هم ميشه يا نه.”

مونميهان سينگ، نخست وزير هند، بر اين نظر است كه اقتصاد جهانى و اقتصاد كشاورزى نبايد در تضاد با هم قرار گيرند. او در اين مورد مى گويد: “براى ما پيشرفت، هدف غايى نيست. پيشرفت بايد وسيله اى باشد براى ايجاد بازار كار و مبارزه با فقر و بى خانمانىِ توده هاىِ وسيع مردم هند.”

اين شرايط در حالى ست كه تقويت و توسعه زيرساخت هاى رايانه اى هند در سال هاى اخير به اوج خود رسيده و اين كشور با حضور بيش از ۴ ميليون متخصص امور برنامه نويسي، توانسته است مقام والايى را در توليد و صدور نرم افزارهاى رايانه اى به خود اختصاص دهد. شهر حيدر آباد به خاطر موقعيت ويژه اش در اين امر، در ميان محافل علمى به سايبرآباد مشهور شده است. اقدامات بسيارى نيز صورت گرفته تا شبكه اينترنت تا روستاهاى اين كشور گسترش يابد و كافى نت هاى ثابت و سيار در بسيارى از روستاها مستقر شوند. بسيارى از شركت هاى مهم رايانه اى جهان از جمله آى بى ام، مايكروسافت، اوراكل و نظاير آنها، شعبه هايى را براى استفاده از نيروى كار ارزان اين كشور در توسعه نرم افزارهاى خود در شهر حيدرآباد و ديگر شهرهاى هند تاسيس كرده اند.

بيش از ۷۰۰ كارگر از پايان دهه ۸۰ ميلادى تا كنون در كارخانه ى EMR در نزديكى دهلى نو مشغول كارند. آنها وظيفه شان ثبت داده هاى از قبل تعيين شده ى يك شركت آمريكايى در كاميپيوتر است. در سال ۱۹۹۸ حزب بهاراتيا جاناتا به قدرت رسيد و روند باز كردن درهاى اقتصادى كشور را كه حزب كنگره ، در زمان حكومتش اعمال مى كرد، با شدت بيشترى ادامه داد. و اكنون با تغيير مجدد شرايط سياسى در كشور و به قدرت رسيدن حزب كنگره، اين روند با تركيب ديگرى در جريان است.

اين بار حزب كنگره با ائتلاف با حزب كمونست اين كشور سعى در ادامه توسعه اقتصادىِ كشور دارد. اگرچه نگراني هايى در اين مورد ابراز مى شود ، اما مسئولان اين حزب خوشبينند. “روحيت اُرورا”، يكى از مسئولان اين حزب در اين باره مى گويد:۰
“در ابتداى همه ائتلاف ها، اين سوال وجود داره كه آيا امكان همكارى ثمر بخش هست يا نه. من تا كنون اشكالى در اين مورد نديده ام و همه احزاب دولت ائتلافى با جديت در راه رسيدن به هدف هاى تعيين شده كوشش مى كنند. البته دولت كنونى با وجود شركت احزاب متفاوت در اون، تقريبا همون هدفى رو دنبال مى كنه كه دولت گذشته داشت. در اين زمينه تفاوت چندانى ميون ما و دولت پيشين وجود نداره.”

اگرچه زمينه هاى پيشرفت در هند بسيار افزايش يافته، اما ضرورت به زيرساخت هاى لازم براى بهره بردارى بهينه در همه زمينه ها به شدت محسوس است. فرودگاه هاى ناكافي، جاده هاى ناهموار، كمبود مواد سوختي، كمبود آب و برق، كه گاهى تا ۸ ساعت در روز ادامه دارد، امكان سرمايه گذاراى را در بخش هاى عظيمى از كشور به شدت محدود ساخته و جلوى پيشرفت و به اين وسيله جلوى ايجاد اشتغال را در كشور مى گيرد. همه مسئولان هند به اين مشكلات واقفند و خوب مى دانند كه براى پيشرفت و داشتن موقعيت بهتر در سطح جهان، ساختار زيربنايى جامعه بسيار ضرورى است.