هما زرافشان / ”ناصر زرافشان: من روی مواضعم هستم، محکم ایستاده ام، شما هم باشید“

همسرش را بازمى‌گويد.

مصاحبه گر: بهنام باوندپور

دویچه وله: خانم زرافشان، شما الان در محل تحصن هستید؟

هما زرافشان: بله، ما مقابل زندان اوین هستیم.

دویچه وله: در ابتدا، آخرین خبری را که از همسرتان، دکتر ناصر زرافشان دارید؟

هما زرافشان: صبح امروز چند نفر از وکلا برای ملاقات با همسرم رفتند. از بهداری آمده بود که وضعیت جسمانی اش رو به وخامت است، فشار خونش خیلی پایین آمده است. اولین باری که فشار خونش را گرفته بودند ۱۵ روی ۱۰/۵بوده، اما الان ۱۰ روی ۶ است. ضربانش خیلی کم شده، صدایش منقطع شده است. وضع جسمانی اش خوب نیست، اما روحیه اش خیلی خوب است و حتا یک هفته ی پیش که با من تلفنی صحبت کرد گفت که من روی مواضعم هستم، محکم ایستاده ام، شما هم باشید.

دویچه وله: آقای دکتر زرافشان کی به اعتصاب غذای خودشان پایان می دهند؟

هما زرافشان: همسرم اعتصاب غذای نامحدود کرده است. در روز اول اعتصاب غذایش اعلام کرد که من این «ماراتون مرگ» را تا انتها ادامه می دهم و تا نتیجه نگیرم دست برنمی دارم.

دویچه وله: خانم زرافشان، امروز چندمین روز تحصن شما در مقابل زندان اوین است؟

هما زرافشان: ۶ روز است که ما دست به تحصن زده ایم وهمسرم ۷ روز است که دست به اعتصاب غذا زده است و این تحصن همچنان ادامه دارد تا ما نتیجه بگیریم. یک فراخوان عمومی داده ایم برای کلیه ی فعالین سیاسی، گروههای حقوق بشری، کانونهایی که مدافع حقوق بشرند و همه را دعوت می کنیم به این گردهمایی در روز سه شنبه، ۴ تا ۶ بعدازظهر، در مقابل زندان اوین.

دویچه وله: «کانون نویسندگان ایران» این فراخوان را داده است؟

هما زرافشان: این فراخوان را متحصنین که شامل خیلی ها هستند و «کمیته ی پیگیرى آزادی زرافشان» این اطلاعیه را داده اند، ولی گروههای مختلفی حمایت کرده اند از جمله «کانون نویسندگان ایران»، «کانون مدافعان حقوق بشر» و فعالین سیاسی و گروههای مختلف دیگر.

دویچه وله: آیا تاکنون در تجمع خودتان با مشکل جدی مواجه شده اید، مثل تهدید یا برخوردهای خشونت آمیز؟

هما زرافشان: بله، در روز چهارشنبه که اولین روز تحصن‌مان بود با ما برخورد بدی داشتند. اول تهدید شدیم و حدود ساعت ۳/۵ به ما گفتند که یکربع فرصت دارید وسایلتان را جمع کنید و بعد گروه دیگری آمدند از نیروهای انتظامی که البته ظاهرا برخوردشان خوب بود و به ما گفتند زود وسایلتان را جمع کنید، اینجا جمع نشوید به خاطر خودتان می گوییم. ما هم با قولی که داده بودیم نمی خواستیم اینجا اغتشاشی بشود و قرار شد فقط تعداد محدودی اینجا باقی بمانند. چون ما دست به تحصن زده بودیم و مشخص بود که برنامه‌مان چیست، اعلام هم کرده بودیم. اما وقتی که تعداد کم شد حمله کردند و تعدادی را با خود بردند که منهم جزوشان بودم. تا حدود ساعت ۱۲ شب ما را برده بودند به محلی به اسم اطلاعات نیروهای انتظامی در خیابان دربند، و بعد از ۱۲ شب ما را رها کردند. که از آن به بعد ما اینجا از ساعت ۱۰ صبح هر روز مستقر بودیم. اینجا یک کمیته ی دائمی هست و تعدادی هستند که مرتب می آیند از گروههای مختلف و حمایت می کنند از ما، همدردی می کنند و می روند، ولی گروه ثابت اینجا همیشه و همواره هست.

دویچه وله: خانم زرافشان، بعد از فراخوانی که اعلام کرده اید داده شده برای تجمع مردم فردا ساعت ۴ تا ۶ بعدازظهر، آیا فکر نمی کنید که در صورت تجمع مردم در برابر زندان اوین خطر ایجاد درگیری وجود داشته باشد؟

هما زرافشان: من فکر می کنم که خواست ما یک خواست منطقی ست. روزی که ما تحصن را انتخاب کردیم همه ی راهها را رفته بودیم. در نامه ای که نوشته شد برای رییس قوه ی قضاییه، آقای شاهرودی، حدود شانزدهم خرداد ماه، وضعیت همسرم را تشریح کرده بودیم. قوه ی قضاییه در جریان بود که او ۶ ماه است که مریض است، مشکل کلیه دارد و مدارکش را خود زندان، مسئولین زندان و بهداری زندان، مدارک پزشکی اش، آزمایشات اش، ما قرار شد که مدارکش را بدهیم که بعد برای درمانش اقدام کنند و اجازه بدهند از زندان بیرون بیاید، ولی ما متاسفانه وقتی جوابی نشنیدیم. نامه ای نوشتیم برای آقای شاهرودی در تاریخ ۱۶ خرداد که بازهم جوابی نشنیدیم که شوهرم دست به اعتصاب غذا زد و ما هم روز بعد، چهارشنبه، دست به تحصن زدیم. یعنی ما تمام این مواردی را که گفتم پشت سرهم طی کرده ایم تا رسیدیم به تحصن. الان هم یک خواست قانونی داریم و همسرم خودش گفته که دست از اعتصاب غذا نمی کشد و این «ماراتون مرگ» را ادامه خواهد داد تا به نتیجه ای برسد.

دویچه وله: خانم زرافشان، فکر می کنید با توجه به تجمعتان در برابر زندان اوین و بخصوص با تجمع مردم، فردا، که به شما بپیوندند آیا شانس آزادی همسرتان، دکتر ناصر زرافشان بیشتر خواهد شد؟

هما زرافشان: اصلا نمی دانم.

دویچه وله: آیا امیدوار هستید؟

هما زرافشان: من همیشه امیدوار هستم. من فکر می کنم که همسرم در موضع حق و عدالت قدم برداشته است. بعنوان یک وکیل دادگستری دفاع از موکلینش جزو وظایف قانونی اش بوده است. حالا این موکلین عضو «کانون نویسندگان ایران»‌ بوده اند و همین ها جزو مقتولین بوده اند. باید از آنها دفاع می کرد بنابه وظیفه ی وکالتی و قانونی‌اش. او مرتکب جرمی نشده است.