نگاهى به اوضاع يمن بمناسبت ديدار صدراعظم آلمان از اين كشور

بعد از وحدت مجدد يمن در پانزده سال قبل سه بار در آن كشور انتخابات پارلمانى سراسرى برگزار شده كه به گفته ناظران بين المللى تا حد زياد منطبق با اصول دمكراسى بوده است.
در آخرين اتخابات مجع ملى يمن در سال ۲۰۰۳ ميلادى كنگره عام خلق يمن برهبرى رئيس جمهور كشور على عبدالله صالح سه چهارم كرسى هاى مجلس را بدست آورد كه بعقيده استاد علوم سياسى محمد المتوكل دليل اين پيروزى روشن است. وى ميگويد:
»وقتى يك حزب يا گروه از همه امكانات دولتى برخوردار باشد، مانند بودجه دولت و ارتش و رسانه هاى گروهى، برگزارى انتخابات آزاد امكان پذير نخواهد بود، چون ساير گروهها و احزاب به اين امكانات دسترسى ندارند. اين وضع دمكراسى را بشدت محدود ميكند.«
پرزيدنت صالح در سال ۱۹۷۸ ميلادى با كودتا بقدرت رسيد و تازه در سال ۱۹۹۹ بسمت رياست جمهورى انتخاب شد، آنهم با ۹۶ در صد آرا.
پارلمان يمن ۳۰۱ عضو دارد كه ۳۰۰ نفر آنها مرد و فقط يك نفرشان زن است، و كشورهاى غربى دوست يمن اين كشور را اولين و پيشرفته ترين نظام دمكراتيك جهان عرب ميگويند.
ولى سياستمدار مخالف دولت ناصر الزندانى با اين ارزيابى موافق نيست و ميگويد:
»نمايش دمكراسى هميشه در روز برگزارى انتخابات به پايان ميرسد، و آنگاه ما دوباره بهمان وضعى برميگرديم كه از دورانهاى قديم ميشناسيم، يعنى روشهاى استبدادى در كاربرد قدرت واقتصاد و همه زمينه هاى اجتماعى.«
در يمن بيش از بيست حزب سياسى وجود دارد، ولى فقط شش حزب در مجمع ملى شركت دارند. بعقيده رئيس سازمان ملى دفاع از حقوق وآزادى، محمد اللوى مجمع ملى داراى قدرت واقعى نيست. وى ميگويد:
»در يمن اسمآ تفكيك قواى سه گانه وجود دارد، ولى رسمآ و عملآ تمام قدرت در دست رئيس جمهور است. در اينجا همان نظامى برقرار است كه در همه كشورهاى عربى وجود دارد و رئيس جمهور مانند خدا حاكم مطلق است. ما ميتوانيم از خالق خود گله و شكايت كنيم، ولى انتقاد از رئيس جمهور محال است. چون خداوند گناه بنده را ميبخشد ولى حكام بشرى بخشش نميشناسند.«
يمن طبق گزارش سازمان ملل متحد همراه با نيجريه و جيبوتى از نظر شيوع فساد مالى و ارتشاء در رآس همه كشورهاى جهان قرار دارد، معهذا رئيس جمهور آمريكا جورج دبليو بوش بارها در سخنرانيهاى خود پيشرفت دمكراسى در اين كشور را ستوده است.
مخالفين دولت و روشنفكران يمن براى اين نظر بوش تفاهم ندارند و يكى از آنان بنام عبدالرحمن ايريانى ميگويد:
»رهبران يمن ظاهرى دمكراتيك براى كشور بوجود ميآورند، مثلآ با برگزارى انتخابات و تشكيل پارلمان، ولى يمن احتياج به دمكراسى از پائين دارد. اين كار فقط با تقويت جامعه مدنى امكان پذير است، ولى در حال حاضر اصلا نميتوان حرفى از آن بميان آورد.«