نقش زنان در همكاريهاى عمرانى

دو سوم از يك ميليارد و ۳۰۰ ميليون نفر فقراى سراسر جهان، زنان هستند. دلايل اين امر، سياسى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى ميبشند و پروژه هاى عمرانى به تنهائى نميتوانند، تمامى مسائلى را كه زنان با آنها روبرو هستند، حل كنند. اما آنها ميتوانند قدمى باشند، در حل مشكلاتى چون فقر، كمبود آموزش و پرورش، وابستگى اقتصادى، استثمار و اختناق.سازمان آلمانى كمك به گرسنگان جهان، نه تنها در پروژه هاى خود بلكه همچنين در سياست عمرانى بين المللى نيز با جهد فراوان و بصورت هدفمند براى پشتيبانى از زنان تلاش ميكند. به همين دليل بحثها و گفتگوهائى كه روز پنجشنبه گذشته درباره گرسنگى در جهان انجام گرفتند، تحت عنوان “فقر مشكلى زنانه و نقش زن در همكاريهاى عمرانى”، مطرح گرديدند.

زنان نيمى از بشريت را تشكيل ميدهند.آنها در سراسر جهان۵۲ درصد تمامى مشاغل را به انجام ميرسانند اما، آنها تنها ۱۰ درصد از درآمد كل جهانى را دريافت ميكنند و فقط يك درصد دارائيهاى دنيا را در اختيار دارند. ۲ سوم از فقراى جهان، زنان هستند. اينكه راندن جنس مونث از زندگى اقتصادى، چگونه ميتواند باشد را، روندغم انگيز جامعه افغانستان نشان ميدهد. طى حكومت رژيم طالبان، پيش از همه زنان در هندوكش رنج ميبردند. در حقيقت آنها طى يكشب، از زندگى شغلى خود رانده شدند. بخش درمانى، تنها مكانى بود كه، زنان شاغل در آن تحمل ميشدند. دختران، ديگر اجازه رفتن به مدرسه و آموزگاران زن اجازه تدريس، نداشتند. در عوض آنها مجبور بودند، درخارج از خانه حجاب سنتى برقع را بر تن كنند. ۷ سال تمام، طالبان در افغانستان، زنان را در رعب و وحشت نگاه داشتند و جامعه جهانى نگاه خود را هم متوجه آنها نساخت.

نويسنده ايرانى خانم زيبا شكيب، مدتهاى طولانى تنها كسى بود كه، توجهى به وضعيت مردم در افغانستان داشت. چگونه بود كه، بويژه دنياى غرب ،اين سير قهقرائى جامعه افغانستان را، اينگونه بشدت مورد بى توجهى قرار داد؟ خانم شكيب در اينباره ميگويد:”ما با وقايع يازدهم سپتامبر براى نخستين بار نشانه موثرى از اين دريافت كرديم كه، طالبان، عواملى مضر براى اقتصاد هستند. و زمانى كه ضررى متوجه جيب ما ميشود، ما دوباره بيدار ميشويم. پيش از آن توجهى هم به اوضاع نداشتيم. ما مجمع بين المللى جهانيان بسيار بى خيال بوديم، كه دهها سال در جنگهاى افغانستان سهيم بوده و يا نظاره گر آنها بوديم. اينكه طالبان چگونه وارد اين كشور شدند. و ما تنها فكر كرديم كه، اين وقايع در فاصله ۵۰۰۰ كيلومترى ما صورت ميگيرند، اتفاقى نخواهد افتاد.”

خانم شالينى راندريا كه جامعه شناس ميباشد نيز، از خويشتندارى و درك دنياى غرب به دليل به اصطلاح داشتن توجه و تفاهم براى ارزشهاى خارجى و سنتها انتقاد ميكند. او ميداند كه از چه سخن ميگويد زيرا قانون اساسى هند تساوى حقوق زن و مرد را تضمين ميكند اما قوانين فاصله زيادى با زندگى روزمره زنان در اين كشور دارند. در بين مردم روستا نشين زنان اكثريت فقرا را تشكيل ميدهند. آنها قادر به خواندن و نوشتن نيستند و بنابر اين درآمدى هم ندارند.