نقش آتى سازمان ملل متحد در عراق

روزنامه آلمانى “Berliner Zeitung” امروز چهارشنبه درباره قطعنامه عراق مينويسد:
قطعنامه عراق يك سند فلاكت است براى اعضاى شوراى امنيت سازمان ملل متحد. مطمئنآ عراقيها در حال حاضر نميتوانند با نيروى خود صلح را در كشور برقرار كنند و يك جنگ داخلى كه مسئوليت آن به گردن آمريكا ميباشد، نميتواند مورد علاقه طرفين جنگ باشد. اما خصوصآ از آنجائيكه رئيس جمهور آمريكا جورج دبليو بوش خود را در موقعيتى نابجا ميبيند و به سازمان ملل متحد احتياج دارد، اكثريت شوراى امنيت ميبايست مانع از اين گردد كه، دست اشغالگران را با موافقت خود باز گذارد. آيا از خوشحالى اينكه اين پيكر عظيم مجبور به حركت بسوى سازمان ملل متحده بوده است، اين امر مورد بى توجهى قرار گرفت كه، اين تحرك، تنها در حدى بسيار اندك بود؟ شايد، اما پيش از همه از قرارو موضوع بر سر انجام معاملات است. ظاهرآ مسئولين دولت آمريكا در اين حال بسر ميبرند كه، شيوه عمل خود در زمينه تقسيم قراردادهاى اقتصادى عظيم در عراق را تصحيح نمايند. به اين ترتيب حتى شركتهائى كه از كشورهاى مخالف با جنگ منشا ميگيرند ميتوانند از اين امكان برخوردار گردند كه، در معاملات بازسازى كشور عراق شركت داشته باشند.

روزنامه “Kölner Stadt-Anzeiger” نيز در همين رابطه امروز مينويسد:
مسلمآ قطعنامه عراق به تنهائى تمامى مشكلات را حل نكرده و براى عراق نيز صلح به همراه نخواهد آورد. اما اين قطعنامه، جامعه بين الملل را موظف ميسازد كه، فراتر از امر انتقال قدرت در اين كشور در آينده اى كه زمان آن بايستى قابل قبول باشد نيز، مراقب اوضاع آن باشد. اين قطعنامه، انحصار عمل مطلق را آمريكا ميگيرد. سرانجام اينكه اعلام ورشكستگى آمريكا در عراق شانس تازه ايست براى سازمان ملل متحد. اما اين شانس بايستى اينك همچنين مورد استفاده قرار گيرد.

روزنامه اتريشى”Salzburger Nachrichten” نيز امروز چهارشنبه به قطعنامه جديد عراق پرداخته و مينويسد:
جورج دبليو بوش بايستى به ياد يكى از سخنان معروف سرمشق خود وينستون چرچيل افتاده باشد كه گفته است:” تنها چيزى كه بدتر از آن است كه، متحدينى داشته باشيد، نداشتن متحد است.” اين نكته حصول توافق نظرها را در شوراى امنيت جهانى آسانتر ميسازد. مخالفان اروپائى جنگ عراق اينبار همچنين ارجحيت بيشترى براى راه و شيوه عملى قائل شدند. بويژه فرانسه فرانسه از سخن پراكنيهائى كه معمولآ از آب و تاب فراوانى برخوردار بود، صرف نظر كرد. اروپا يا سازمان ملل متحد هر چه باشد هنوز هم نتوانسته اند با پيامها و خطابهاى خود امنيت را سازمان دهند. سخنان چرچيل در هر دو سوى اقيانوس اطلس مصداق پيدا ميكنند. توافق نظر در همآوائى كشورها از امروز به فردا نميتواند كشور عراق را نجات دهد. ثبات، پايان كار تروريستها خواهد بود. آنها به بمب گذاريها و قتلهاى خود ادامه خواهند داد، تا خود را مطرح سازند. اما شانسهاى آنها كمتر شده اند.

درباره نقش آتى سازمان ملل متحد در عراق روزنامه سوسيال دموكرات هلند “de Volkskrant” كه در شهر لاهه انتشار مييابد مينويسد:
طبق قطعنامه مصوبه سازمان ملل متحد در مورد عراق، اين سازمان از نقشى برخوردار ميگردد كه كمى بزرگتر از نقشهاى قيد شده در متون پيشين ميباشد. سازمان ملل قرار است در هماهنگ سازى كمكهاى بين المللى يارى رسان باشد. پيش از اين اينطور به نظر ميرسيد كه، درباره شركت سازمان ملل در بازسازى عراق اصلا قرار نيست جائى در اين قطعنامه داشته باشد. اينكه در اين قطعنامه او “يك نقش رهبرى” سخن به ميان ميآيد، چيزى جز يك تعارف نيست. اين كلمات پيش از همه بايستى آن كسانى را آرام سازند كه، خواستار يك نقش بزرگتر براى سازمان ملل شده بودند.