نظامیان و سیاست خارجی ایران
۱۳۸۷ آذر ۲۴, یکشنبه
کسری نوری، روزنامه‌نگار، در گفتگو با دویچه‌وله، این‌گونه اظهارات را با انگیزه‌ی "مصرف داخلی" می‌داند. به‌نظر اقای نوری ، در ایران این آیت‌الله خامنه‌ای است که سخن اول و آخر را درباره‌ی مذاکره یا رابطه با آمریکا می‌زند.
آقای نوری، سرلشکر فیروزآبادی رییس ستاد کل نیروهای مسلح ایران نسبت به خط سازش با آمریکا و انگلیس در مجلس و دولت هشدار داده. آیا این سخنان ایشان متوجه آقایان لاریجانی و احمدی‌نژاد است؟
کسری نوری: تا آنجا که من می‌دانم ایشان به شدت شیفته آقای احمدی‌نژاد است و از این رو، بعید است که انتقادی متوجه آقای رییس جمهور کرده باشد. اما به نظر من ورود سرلشکر فیروزآبادی به حوزه سیاست خارجی ایران موجه نیست و تصمیم‌گیری در این زمینه به مقامات نظامی ارتباط ندارد.
اما وقتی یک مقام ارشد نظامی، چنین نظری در موضوع حساس رابطه با آمریکا میدهد، به این معنا نیست که نظامیان در ایران وزنه مهمی در تصمیم‌گیری‌ها هستند؟
این نگرانی فعالان سیاسی بوده که بارها هم به دخالت نظامیان در این حوزه اعتراض کرده‌اند. متاسفانه بخصوص از زمان روی کار آمدن دولت نهم، نظامیان در هر حوزه‌ای اظهارنظر و دخالت می‌کنند. اما نباید فراموش کرد که رهبری نظام به صراحت اعلام کرده‌اند که در بحث آمریکا، خودشان اولین تصمیم‌گیرنده خواهند بود. این نشان میدهد که رابطه با آمریکا و حواشی آن، متولی دیگری دارد.
احتمال دارد صحبت‌های آقای فیروزآبادی، ارتباطی با انتخابات پیش روی ایران داشته باشد؟
شکی نیست. اما همانطور که گفتم، بحث ارتباط با آمریکا در سطح و جایگاه دیگری تصمیم گیری می‌شود و روسای جمهور در ایران چندان تعیین کنندگی در این زمینه ندارند.
در عرصه داخلی چطور؟ سرلشکر فیروزآبادی از دایره زدن برخی به پای پیام‌های آمریکا صحبت کرده‌اند. گفته‌اند که قصد دوم خرداد هم همین بود. این گفته متوجه چه کسانی در مجلس می‌شود؟
این‌گونه صحبت‌ها بیشتر به منظور مرزبندی میان جناح‌های سیاسی و احیانا جانبداری نظامیان از یک گروه خاص است. به نظر من این اظهارنظر بیشتر مصرف داخلی دارد و در عین حال، آقای فیروزآبادی با این گفته‌ها، اشتباهی استراتژیک کرده است.
آیا این گفته‌ها علاوه بر مرزبندی، نوعی هشدار و اعلام خطر هم هست؟
می‌تواند چنین باشد. اما معادلات سیاسی در ایران چنین نیست که امثال آقای فیروزآبادی در آنها تعیین کننده باشند. اگر نیروهای نظامی هم قرار باشد تعیین کننده باشند، کسان دیگری غیر از سرلشکر فیروزآبادی در میان نظامیان ما هستند.
چگونه نظامیان می‌توانند تعیین کننده نباشند در حالیکه مسلح و سازمان یافته‌اند...
بله، پتانسیل و قدرت دارند اما این‌که فکر کنیم تنها گروه ومرجع تحولات سیاسی در مملکت ما هستند، چنین نیست.
تحولات نه، اما بازدارندگی از تحولات چه؟
آنها نقش خود را بازی می‌کنند اما عوامل دیگری وجود دارند که می‌توانند موجب سکوت یا تغییر دیدگاه آنها شوند.
مصاحبه‌گر: مهیندخت مصباح