نخستين درسهاى عبرت از فاجعه زلزله و سيل در آسيا

طبيعتا اين ماهيگير از خود ميپرسد، چرا هيچكس به ما هشدار نداد؟ كسى كه امواج اين زلزله را ثبت كرد، بايد ميدانست كه، عواقب احتمالى آن چه خواهند بود. اما دانش و آگاهى، يك چيز است و مرتبط ساختن شبكه هاى موثر اعلام خطر و طرحهاى عمل كننده در موارد مورد نياز، چيزى ديگر. فجايع طبيعى، حد و مرز توانائيهاى انسان را بر او مشخص ميكنند و آنهم مكررا. بهمن، زمين لرزه يا سيلاب، طبيعت، آنچه را كه انسان بوجود آورده است، نابود ميسازد و ظاهرآ او نميتواند، مانع از آن گردد. او بايد، بدون هر گونه توانى، در برابر قدرتهائى سر خم كند كه، بر او غالب ميآيند. اما، آيا در اين موارد واقعآ كارى از دست بشريت ساخته نيست؟

آنها نميتوانند جلوى بسيارى از فجايع را بگيرند اما، قادرند عواقب ناگوار آنرا تخفيف بخشند و اين امر، اينبار نيز صادق بود. دستيابى به اطلاعات صحيح و آنهم به موقع، و بكارگيرى سريع آنها ميتوانست، جان افراد بسيارى را نجات دهد و پيش از همه در كشور هند. اين كشور، از يك تكنولوژى درخشان برخوردار است. در زمينه اطلاعات بدست آمده از ماهواره ها، سيستمهاى نمونه در سراسر جهان را براى پيشبينى اوضاع آب و هوا و امكان هشدار در مورد وزيدن گردبادها در اختيار دارد. براى اعلام هشدار در زمينه طوفانهاى خطرناك، در شمال شرقى هند، يك مركز شناخته شده در سطح بين المللى مستقر ميباشد. اما، امواج سيلاب، كه از جنوب آسيا منشا گرفته بودند، اين كشور را غافلگير كردند. يك سيستم اعلام خطر در مورد جارى شدن امواج عظيم و كشنده تسونامى در اقيانوس هند وجود ندارد و اگر هم، چنين سيستمى بزودى بكار گرفته شود، براى هزاران نفر، تنها نوشداروى پس از مرگ خواهد بود.

البته اين هم علت دارد. همكارى و سازماندهى امور، در مناطق جنوب آسيا، كه دائمآ تحت تاثير بى اعتماديها و مناقشات سياسى بوده و ميباشند، هميشه بسيار دشوار بوده اند. حتى در داخل كشورهند نيز، دستيابى به چنين پيشرفتهائى، با مشكلات فراوان روبروست. يعنى در جائى كه سياستمداران، اينبار نيز، بسرعت، با پيامهاى تسليت و همدردى، و مقصر شناختن ديگران و قولهاى توخالى خود، حاضر بودند.