نامه انجمن دانشجويى دفاع از حقوق بشر در ايران به دو سازمان بين المللى مدافع حقوق بشر

“انجمن دانشجويى دفاع از حقوق بشر در ايران” سازمانى غير دولتى است كه در آغاز مرداد ماه امسال اعلام موجوديت كرده است. بنيانگذاران اين سازمان دانشجويانى هستند كه مى خواهند فعاليتهاى حقوق بشرى خود را به ويژه بر موضوعهاى مربوط به دانشجويان، زنان و جوانان متمركز كنند.

به گفته محمدرضا نسب عبداللهى، سخنگوى اين انجمن، هدف انجمن آن است كه با مراجعه به سازمانهاى بين المللى مدافع حقوق بشر پشتيبانى افكار عمومى جهان را از جنبش حق طلبى ايرانيان جلب نمايد. اين انجمن نامه اى خطاب به سازمان عفو بين الملل و سازمان ديده بان حقوق بشر انتشار داده است.

در آغاز اين نامه آمده است: “از سرزمينی اين سطور را می نويسيم كه قلم در آن به راحتی شكسته می شود. اين نامه از جايی برای شما نوشته شده است كه در آن به نيازهای جوانان و زنانش اهميتی داده نمی شود. جوانان و زنان به حكم "جوان بودن و زن بودن" محكوم به "پژمردگی و غمزدگي" هستند. اينجا شادابی مدفون شده است.

ما آزاد نيستيم آنگونه كه می خواهيم شادی كنيم، ما آزاد نيستيم آنگونه كه می خواهيم لباس بپوشيم و زندگی كنيم. اينجا و در سرزمين ممنوع، غمزدگی و پژمردگی ممنوع نيست كه حتی ارزش محسوب می شود. ما زاده شده ايم تا زندگی كنيم نه آنكه مردگی. اما حاكمن ما زندگی مان را پر از علامت های ممنوع كرده اند. در سرزمين ما "خردورزی و خردورزان" را در بند گرفتار می كنند. اينجا دانشگاهش ميدان تاخت و تاز ميليتاريسم است و دانشجويانش نيز از سركوب ميليتاريست ها در امان نيستند.”

در ادامه اين نامه انجمن دانشجويى دفاع از حقوق بشر نااميدى خود را از كميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد بيان داشته و از دو سازمان ياد شده بين المللى مدافع حقوق بشر درخواست كرده است كه وضعيت گروهى از خانواده هاى زندانيان عقيدتى و سياسى و زنان و جوانان را پيگيرى كنند كه در تاريخ ۲۷ مرداد ماه، در پى شركت در تجمعى در برابر دفتر سازمان ملل متحد بازداشت شدند. قصد از آن تجمع درخواست آزادى تمامى زندانيان سياسى و اجراى مفاد اعلاميه ى جهانى حقوق بشر در ايران و اعتراض به وضعيت بد زندانيان سياسى بود.

انجمن دانشجويى دفاع از حقوق بشر در ايران در پايان نامه خود چنين آورده است:“انجمن دانشجويی دفاع از حقوق بشر در ايران دادخواهی خود را به نزد شما آورده است تا شما از نقض حقوق انسانی شهروندان ايران و بويژه "دانشجويان، زنان و جوانان" نه برای دولتمردان، بلكه برای ملت های آزاده ی جهان سخن بگوييد. بايستی برای ملت های آزاده ی جهان، از نقض حقوق بشر در ايران و سكوت دولت ها سخن گفت. ما در صدد هستيم تا از اين مسير، جنبش فراگيری را برای آگاهی بخشی به افكار عمومی ملت ها- بويژه اروپايی - پايه گذاری كنيم. جنبشی كه توان آن به اندازه ای شود تا فشار افكار عمومی ملت ها را بر شانه های بشرستيزان در جمهری اسلامی و هم پيمانان سياسی و اقتصادی اش روانه كند. اميد داريم تا اين پروسه به سود بهبود وضعيت حقوق بشر در ايران، نتيجه بخش گردد.”