مشكلى به نام پدوفيلى، ”بچه بازى“
۱۳۸۵ اسفند ۸, سه‌شنبه
مى‌توانيد شير بنوشيد! مى‌دانيد كه برخى توانايى هضم شير را ندارند. آنزيم لاكتاز كه در بدن توليد مى‌شود مسئول هضم شير است. نتيجه يك بررسى ژنتيكى نشان مى‌دهد اغلب انسانهاى عصر هجر در اروپا نمى‌توانستند شير بنوشند. اين بررسى ژنتيكى كه روى بقاياى به جا مانده از انسانهاى اين دوره صورت گرفته نشان مى‌دهد انسانهاى بالغى كه هشت‌هزار سال پيش در اروپا ساكن بودند فاقد ژن لاكتاز بوده‌اند و نمى‌توانستند شير را هضم كنند. در حالى كه اكنون هفتاد درصد از اروپاييان هيچ مشكلى با نوشيدن شير ندارند.
پژوهشگران دانشگاه ماينز كه با همكارى متخصصان انگليسى اين پروژه را دنبال كرده‌اند معتقدند توانايى هضم شير، نقش مهمى در پروسه تكامل انسانهاى قاره اروپا بر عهده داشته است. پروفسور يوآخيم بورگا از دانشگاه گوتنبرگ در آلمان معتقد است توانايى هضم شير فاكتور مثبتى بوده است كه نقش تأثيرگذارى روى درخت تكاملى داشته است.
انسانهايى كه هشت هزار سال پيش در اروپا ساكن بوده‌اند تنها از راه كشاورزى زندگى مى‌كردند. اولين نشانه‌هاى دامدارى در اروپا مربوط به بعد از اين تاريخ است. پس از اين دوره گاو و گوسفند به اروپا آورده شده و تنها عده معدودى كه ژن لاكتاز را داشته‌اند مى‌توانستند از شير اين حيوانات استفاده كنند. نوشيدن شير در كاهش مرگ و مير كودكان نقش مهمى برعهده داشته است در نتيجه حيات انسانهايى كه مى‌توانستند شير بنوشند تنها به محصولات كشاورزى وابسته نبوده است. از آنجايى كه ژن لاكتاز در مدت زمان كمتر از هشت هزار سال در اروپا گسترش پيدا كرده است، كه از نظر ژنتيكى زمان كوتاهى براى گسترش يك ژن درون جمعيت انسانى است، متخصصان ژنتيك معتقدند گروه كوچكى از انسانهاى عصر هجر اروپا كه مى‌توانستند شير بنوشند اجداد اروپاييان امروزى هستند.
«««»»»
چندى پيش در آلمان، موضوع يك پلاكار تبليغاتى تبديل به بحث روز شد. موضوع مربوط به پلاكاردى مى‌شد كه تصوير مردى را نشان مى‌داد كه در ايستگاه راه‌آهن ايستاده و با حالتى آشفته به بچه‌ها نگاه مىكند. پايين تصوير اين جمله نوشته شده بود: ”بيشتر از آنى كه دوست داريد بچه‌ها را دوست داريد؟!“ پلاكارد مربوط به پروژه‌اى مى‌شد كه با هدف آگاهى رسانى بيشتر در مورد مشكلى به نام پدوفيلى آغاز به كار كرده بود.
پدوفيلى كه در ترجمه لغوى آن به فارسى ميتوان تركيب ”بچه باز“ را به كار برد، مشكلى روانى است كه كمتر در محافل عمومى در مورد آن صحبت مى‌شود. متخصصان معتقدند پدوفيلى يا ”بچه‌بازى“ مشكلى است كه يا به دلايل ژنتيكى و تغييرات هورمونى بروز مىكند و يا ريشه در دوران كودكى نحوه تربيت و برخوردهاى اجتماعى فرد دارد. اين حالت از دوران بلوغ خود را نشان مى‌دهد و متأسفانه درمان قطعى ندارد.
با وجود انتقادهاى كه به شيوه اطلاع رسانى در اين مورد شد به نظر مى‌رسد اين روش موثر بوده است. در مدت شش ماه گذشته پانصد مرد و دو زن با مركزى كه به افراد مبتلا به پدوفيلى كمك مىكند تماس گرفته‌اند. افرادى كه احساس مى‌كنند علاقمند به رابطه جنسى با كودكان هستند و از اينكه روزى به دليلى در چنين شرايطى قرار گيرند و كودكى را مورد آزار جنسى قرار دهند مى‌ترسند.
مردانى كه تا كنون با اين مركز تماس گرفته‌اند در محدوده سنى بيست تا شصت سال هستند. مردانى از تمامى طبقات جامعه و گروه‌هاى شغلى متفاوت. نيمى از اين افراد خواستار اين بوده‌اند در گفتگوى حضورى و گذراندن دوره‌هاى درمانى شركت كنند. در اين مركز به متقاضيانى كه سابقه سو ندارند، پيش از اين مشكل روانى خاصى نداشته‌اند و معتاد به مواد مخدر نيستند كمك مى‌شود با گذراندن دوره‌هاى درمانى بر مشكل خود غلبه كنند. متخصصان معتقدند وقتى در مورد اين مشكل توضيح بيشترى داده مى‌شود مردان متوجه مى‌شوند كه به تنهايى نمى‌توانند بر مشكلشان غلبه كنند و نياز به مشاوره دارند. بسيارى از مراجعه كنندگان گفته‌اند به زمان زيادى نياز داشتند تا بتوانند احساسشان را تحليل كنند، چندين هفته و يا چندين ماه طول كشيده تا جرأت پيدا كنند تماس بگيرند و درخواست كمك كنند.
شبنم نوريان