مردمی شادخوار
۱۳۸۵ اسفند ۱۵, سهشنبهدرکنایپه
هر کس با آلمانیها در تماس قرار گیرد، اغلب شگفتزده میشود: بیشتر آلمانیها علاقهی ویژهای به شادخواری دارند. میعادگاه محبوب آنان پیالهفروشیهای موسوم به کنایپه (Kneipe) است. هم دیداری تازه میکنند و هم با چندتایی آبجو لبی تر. در آنجا برخلاف تصور رایج حتما کلمترش (Sauerkraut) نمیخورند. آن شلوار چرمی مشهور را نیز نه در همه جا، بلکه در جشنهای عمومی در جنوب آلمان میپوشند.
آلمانیها تا دلتان بخواهد جشن عمومی دارند. اوج شادخواری در دورهای است که به آن närrische Zeit میگویند، که هم میتوانیم آن را "دورهی رندی" ترجمه کنیم و هم "دورهی خُلبازی". در روزهای خلبازیهای رندانه در مراکز کارناوال در کلن و ماینتس مردمانی که خود را مثلا به شکل دلقک، سرخپوست یا شیخ نفتی عرب درآوردهاند دست در دست هم حلقه میکنند، میرقصند و یکدیگر را میبوسند. فرقی هم میان آشنا و غریبه نمیگذارند. آدم در این جشنها آوازهایی میخواند که در وضعیت "عادی" هرگز نمیخواند. در شهر دستهی کارناوال راه میافتد، با خودروهایی که آنها را زینت دادهاند.
بیگانهستیزی هم هست هم نیست
از آغاز دههی ۱۹۹۰ اعمال بیگانهستیزانه خبرساز شدند. در رسانههای داخلی و خارجی به گزارشهایی در این مورد برمیخوریم. اکثر آلمانیها از حمله به خارجیها ناراحت میشوند. بسیاری در خیابانها علیه بیگانهستیزی تظاهرات میکنند و یا انجمنهایی تشکیل میدهند تا متحدانه برای دوستی و تفاهم میان فرهنگهای مختلف تلاش ورزند. سیاستمداران نیز به همین سان افراطیگری راست و بیگانهستیزی را محکوم میکنند. خشونت و افراطیگری با زندگی در آلمان فدرال ناسازگار است.
در مجموع تعداد نژادپرستان خشونتجو در آلمان اندک است. آنان، در جامعهای که مدتهاست پذیرای فرهنگهای مختلف شده است، اقلیت بسیار کوچکی را تشکیل میدهند. از مجموع ۵/۸۲ میلیون نفری که اکنون (۲۰۰۷) در آلمان میزیند، ۳/۷ میلیونشان منشأِ خارجی دارند. آمار و ارقام نشان میدهند که در آلمان خارجیستیزی بیشتر از دیگر کشورهای اروپایی رواج ندارد. خارجیها در آلمان در مجموع در امنیت به سر میبرند.