مراسم سالروز بمباران هیروشیما

مراسم یادبود قربانیان بمباران ۶۳ سال پیش هیروشیما، حدود ۴۵ دقیقه طول کشید، مراسم غمناکی که هر سال برگزار می‌شود. هر سال در روز ششم اوت، سر ساعت ۸ و ۱۵ دقیقه، درست در همان ساعتی که بمب‌افکن آمریکایی Enola Gay محموله مرگباری را که بر آن نام Little Boy (پسر کوچک) نهاده بودند، بر هیروشیما فرو افکند، ناقوس صلح هیروشیما به صدا درمی‌آید و یک دقیقه سکوت برقرار می‌شود.

فهرست قربانیان

امسال، مثل همیشه نخست وزیر ژاپن و گروهی از سیاستمداران عالی‌رتبه در مراسم حضور داشتند. آن‌ها با سخنرانی‌های کوتاه‌شان ابراز امیدواری کردند که چنین فاجعه‌ای دیگر هیچگاه تکرار نشود. اما آگاهی نسبت به نیروی ویرانگر بمب اتم رو به کاهش است و خاطره آن در حال زوال. هر سال شماری دیگر از جان‌بدربردگان از آن فاجعه می‌میرند؛ بخشی از آنان بر اثر پیامدهای پسین اشعه رادیواکتیو. سپس نام آنان به فهرستی اضافه می‌شود که بر روی سنگ یادبودی در هیروشیما حک شده است، فهرستی که هم اکنون نام ۲۵۸ هزار و ۳۱۰

قربانی را بر آن می‌توان بازیافت.

یکی از جان‌بدربردگان زمانی خاطره خود را از بمباران چنین تعریف کرده است: «برقی را دیدم به رنگ سفید و آبی که درون معبدی را که در آن بودم کاملا روشن کرد. اما بعد هیچ صدایی شنیده نمی‌شد. از خودم پرسیدم که شاید در جایی دور انفجاری رخ داده است. چند ثانیه گذشت و صدای انفجار را شنیدم. بعد، آن ابر دود عظیم و باورنکردنی را دیدم که از زمین به طرف آسمان بلند شده بود. چندرنگه بود: سفید، سیاه، صورتی. بزرگتر و بزرگتر شد، همانی که بعدها اسمش را قارچ اتمی گذاشتند.»

این مرد که در آن هنگام ۴۳ سال داشت، از بمباران جان سالم به در برد، بی‌آنکه آسیب چندانی ببیند. اما اشعه رادیواکتیو بر او نیز تاثیر گذاشت. او ۴۰ سال بعد بر اثر بیماری سرطان درگذشت.

هیباکوشاها

در ژاپن جان‌بدربردگان از بمباران هیروشیما را “هیباکوشا“ می‌نامند. آنان را تا مدت‌های مدید به حاشیه جامعه رانده بودند. خیال می‌کردند که جراحات آنان مسری است و نیز نمی‌خواستند به یاد واقعه دهشتناکی بیافتند که تمامی یک شهر را نابود کرده بود. هر بار که کسی از درد خود شکایت می‌کرد و خسارت می‌خواست، باید دادگاهی تشکیل می‌شد تا به شکایتش رسیدگی کند. به‌تازگی دولت ژاپن سیاست خود را تغییر داده و به قربانیان بمباران کمک می‌کند، برای نمونه به آنان حق برخورداری از درمان رایگان را می‌دهد. اما به زحمت بتوان درد روحی آنان را تسکین داد. بسیاری از آنان از این فکر رنج می‌برند که چرا زنده مانده‌اند و به جای آنان دوستان یا اعضای خانواده‌شان از بین رفته‌اند.

پی‌آمدهای روحی بمباران

از سال ۱۹۹۹ تا کنون تاداتوشی آکیبا، شهردار هیروشیماست. او همواره در سخنرانی‌هایش خواستار از میان بردن سلاح‌های اتمی شده و از دولت ژاپن انتقاد کرده که به مسئله پرداخت خسارت به قربانیان بمباران هیروشیما، هیباکوشا، بی‌توجه است. شهردار هیروشیما در سخنرانی امسال خود بر رنج و درد جان‌بدربردگان تاکید کرد و خبر از پژوهشی داد که به مدت دو سال و به طور فشرده انجام گرفته و در آن پیامدهای درازمدت روحی بمباران هیروشیما بررسی شده است. آکیبا گفت: «ششم اوتی دیگر و ترس‌های ۶۳ سال پیش بی کم و کاست در برابر چشم جان هیباکوشاها پدیدار می‌شود، با آنکه میانگین سن آنان از ۷۵ سال گذشته است. فریادهای “خواهش می‌کنم، آب به من بده“ یا “کمکم کنید“ در گوش آنان تکرار می‌شود. پژوهشی که صورت گرفته باید حقیقتی را به ما بیاموزد که از دل رنج زاده شده است، آن هم این حقیقت را که کار دیگری نمی‌توانیم با سلاح‌های اتمی‌بکنیم، مگر آنها را از بین ببریم.»