1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

لغو سفر وزير خارجه آلمان به سوريه

۱۳۸۵ مرداد ۲۵, چهارشنبه

تلاش وزير خارجه آلمان تا پيش از سخنان تند رهبر سوريه عليه اسراييل و آمريكا اين بود تا با سفر به دمشق، اين كشور را كه در صحنه جهانى كاملا منزوى شده، در عرصه سياسى منطقه فعال كند. اشتاين ماير بر اين نظر بود كه سوريه بايد در اجراى قطعنامه لبنان حضور داشته باشد زيرا بدون اين كشور كه مناسبات تنگاتنگى با حزب الله دارد، صلحى پايدار در منطقه قابل تصور نيست.

https://p.dw.com/p/A5E6
اشتان‌ماير، وزير خارجه آلمان و الخطيب، وزير خارجه اردن
اشتان‌ماير، وزير خارجه آلمان و الخطيب، وزير خارجه اردنعکس: AP

سوريه تاكنون در مبارزه با تروريسم جهانى خودى نشان نداده و از همين رو آمريكا آن را هم به اين خاطر و هم بخاطر دادن سلاح به حزب الله بعنوان خصم مى‌شناسد. موضوع دست داشتن در قتل رفيق حريرى نخست وزير فقيد لبنان هم مزيد بر علت است. سوريه از زمان عقب نشينى از لبنان اما موضعى انفعالى در منطقه گرفته و در عين حال اين اميدوارى را كه بمباران حنوب لبنان، شرايط ذهنی مساعدى براى بازگشت به نفوذ در لبنان را فراهم كند، از دست داده است.

به رغم اين واقعيات، اشتاين ماير قصد داشت به تلاش خود براى فعال كردن سوريه ادامه دهد ولو اينكه تلاش‌اش در اسراييل با واكنش منفى مواجه گردد. البته وعده‌اى در كار نبود كه سوريه در قبال فعال شدن خود، بخشى از بلندى هاىاشغال شده جولان را بعنوان پاداش به دست آورد. در اصل اشتاين ماير مقدمات تحقق اين ايده را در امان پايتخت اردن فراهم نموده بود چون دولت اردن با سوريه مناسبات اقتصادى فشرده‌اى دارد و در نتيجه حال و هواى داخل اين دولت را نيز بخوبی مى‌شناسد.

اما در آستانه سفر اشتاين ماير به سوريه، بشار ااسد رييس جمهور اين كشور سخنان تندى در باره اسراييل و آمريكا اظهار داشت. همين امر موجب شد تا وزير خارجه آلمان در اعتراض به اين مواضع، سفر خود را لغو كند. بشار اسد گفت صلح با اسراييل ناممكن است و آمريكا نيز سياستى جنگ طلبانه در منطقه در پيش گرفته است. اسد افزود حزب الله شكستى نظامى بر اسراييل تحميل كرد و اين براى سوريه كه حامى آن است، افتخارآفرين است.

اما از ديگر سو بحث چگونگى مشاركت آلمان در سپاه پاسدار صلح در لبنان، از ديگر مشغله‌هاى كنونى اشتاين ماير و دولت آلمان است. به نظر می‌رسد كه توافقى در ميان شخصيت‌هاى تصميم گيرنده سياسى آلمان در اين زمينه حاصل شده باشد. نظر عمومى بر اين است كه آلمانى‌ها نه در واحدهاى رزمى، بلكه در امور عمرانى يا آموزشى مشاركت ورزند.