كنفرانس بحران گروه چهار كشور و اتحاديه كشورهاى آفريقائى

پس از برگزارى مذاكرات محرمانه بين گروه چهار كشور داوطلب يا خواهان عضويت دائمى در شوراى امنيت سازمان ملل متحد و كشورهاى عضو اتحاديه كشورهاى آفريقائى كه در روز گذشته در سفارت هند تشكيل شده بود قبل از هر چيز صراحت گفتگوها مورد تمجيد قرار گرفت. ولى در اصل قضيه يعنى افزايش تعداد اعضاى شوراى امنيت از پانزده به بيست و پنج عضو و قائل شدن حق وتو براى همه اعضا و اعطاى دو كرسى دائمى به كشورهاى آفريقائى توافق قطعى بين آنها حاصل نگرديد. اما قرار شد مذاكرات بصورت روندى طولانى تر ادامه يابد تا شايد بتوان هنوز قسمتهائى از اين هدف را نجات داد. وزير خارجه برزيل سلسو آموريم در اينمورد چنين توضيح داد: «ما اقدام مشخصى در اين زمينه انجام داديم تا نحوه و روش كار معينى فراهم كنيم كه ما را در راهى سازنده در جهت مواضعى مشابه قرار دهد.»

وزير خارجه آلمان يوشكا فيشر اظهار داشت كه گروه چهار كشور بخوبى ميداند كه بدون رأى موافق كشورهاى آفريقائى قطعنامه دلخواه تصويب نخواهد شد و عين گفته او اينست:«ما بايد در روزهاى آينده در مقر سازمان ملل متحد به پيشرفت نائل شويم و بهمين جهت مذاكرات را در سطح نمايندگان دائمى ادامه ميدهيم. سپس بار ديگر مذاكرات وزراى خارجه صورت خواهد گرفت، يا در نيويورك و يا در ژنو، كه احتمال ژنو بيشتر است.» باين ترتيب وزير خارجه آلمان هم ديگر از رأى گيرى در مجمع عمومى در اواسط هفته جارى سخنى بميان نياورد. اكنون قرار است در بيست و پنجم ماه ژوئيه جارى وزرا دوباره با يكديگ ملاقات و سير جريان امور را ارزيابى كنند.

ولى از هم اكنون معلوم است كه كشورهاى آفريقائى قصد دارند قطعنامه اى از طرف خود عرضه كنند و وزراى مربوطه هم در كنفرانس روز گذشته حاضر به عدول از اين تصميم نشدند. بهر حال لحن وزير خارجه آلمان حاكى از رضايت دادن به نتيجه اندك است كه ميگويد:
«من نميتوانم بگويم كه دستاورد اين مذاكرات چيزى بيش از انتظار ما بود، ولى كمتر هم نبود. اين همان اجلاس كارى بود كه ما ميخواستيم و من فكر ميكنم كه اين خود گامى بزرگ به پيش است.» ولى كتمان نميشود كرد كه نتيجه اين گردهمائى براى گروه چهار كشور مأيوس كننده بود، چه آنها در آغاز هفته گذشته يقين به حصول اكثريت دو سوم آراء براى منظور خود يعنى گسترش شوراى امنيت در مجمع عمومى داشتند.