كمكهاى جهانى به مصيبت ديدگان جنوب آسيا

روزنامه آلمانى »وست دويچه آلگماينه تسايتونگ«(Westdeutsche Allgemeine Zeitung) چاپ شهر اسن در اينباره چنين اظهر عقيده كرده است: تا زمانى كه انظار مردم جهان متوجه سرى لانكا يا هند و يا مالزى است كمكهاى نقدى به اين منطقه سرازير خواهد شد. ولى شش ماه بعد چه خواهد شد ؟ چونكه براى بازسازى نواحى ويران شده سالها وقت لازم است. در اين رابطه ميتوان زلزله وحشتناك بم در يكسال قبل را يادآورى كرد كه قول كمك نقدى به ميزان يك ميليارد دلار داده ولى كسرى از آن پرداخت شد. بدون مشاركت سازمان ملل متحد هم هماهنگى موَثر اين كمكها ميسر نخواهد بود، ولى اين سازمان جهانى هم به مرز امكانات و توانائى خود رسيده است، هم از نظر پرسنلى و هم از لحاظ موجودى مالى. حقيقت اينست كه بحرانهاى منطقه اى مانند دارفور سودان يا كنگو نيروى سازمان ملل متحد را به تحليل ميبرد، آنهم در حالى كه اين سازمان از زمان شروع دوره رياست جمهورى جورج بوش مورد انتقادهائى گاه شديد وگاه زيركانه قرار گرفته است.

روزنامه دانماركى »اينفورماتسيون«(Information) چاپ كپنهاگ در همين مقوله چنين آورده است: تا كنون هيچ سانحه طبيعى مانند زلزله وسيل خليج بنگال اينگونه موج كمك هاى بين المللى را به جريان نينداخته بود، چه از طرف سازمانها و موَسسات، و چه ازجانب اشخاص و مردم عادى. اينكه بسيارى از كالاهاى اهدائى در فرودگاهها مانده و به مردم مصيبت زده در استان آچه اندونزى يا در سرى لانكا نميرسد، قابل توجيه است. اين كشورها از ساختارهاى زيربنائى لازم مانند كشورهاى صنعتى برخوردارنيستند. اگر نظام اقتصاد جهانى منابع ثروت را بهتر تقسيم كرده و جهان غرب براى عمران همه مناطق جهان بيشتر سرمايه گذارى كرده بود، نحوه استفاده از كمكهاى نقدى براى فاجعه زدگان آسيا هم بهتر ميشد.