كامپيوتر بجاى كالاشنيكوف

�بر سال گذشته در اين زمينه فعال اند.

اين ساده نيست، از كسانى كه تاكنون رزمنده بوده و مشغله ديگرى نمى شناسند، كارآموزان كارگاه هاى صنعت ساخت. وقتى گروه هاى بازسازى با اين رزمندگان سابق نزد كارگاه هاى محلى مى روند و از آنان تقاضاى شغل كارآموزى مى كنند، صاحبان اين كارگاه ها با ترديد به اين افراد مى نگرند. والتر پائوش از سازمان «خدمات توسعه و عمران آلمان» مى گويد: “براى اينكار يك كار اقناعى دشوار لازم است، زيرا كه اين رزمندگان سابق نزد مردم احترام ندارند، زيرا كه اين افراد بايد نظم و وقت شناسى را ياد گيرند و اينكه صاحبان كارگاه ها نگران از دزدى و سرقت اند.”

بايد گفت كه سازمان «خدمات توسعه و عمران آلمان» نيروى انسانى و بازسازى خود را از محل بودجه دولت آلمان تأمين مى كند. پروژه آزمايشى كلاس هاى درس تخصصى و تلاش هاى ميانجى براى يافتن كار براى حدود دويست نفر در حدود سنى ۱۹ تا ۳۶ سال بزودى به پايان خواهد رسيد. در پس اين پروژه اين شناخت نهفته است كه تنها زمانى افغانستان به صلح دست خواهد يافت كه اين مردان تاكنون رزمنده و سربازان واحدهاى منحل شده ارتش فرصت اين را بيابند به زندگى عادى و مدنى بازگردند.

در زمان مقاومت در برابر اشغالگران شوروى در سال هاى هشتاد ميلادى، خانواده ها افتخار مى كردند اگر عضوى از خانواده آنها به مجاهدين رزمنده مى پيوستند. ولى پس از عقب نشينى نيروهاى شوروى و فروپاشى نظام سوسياليستى در دهه نود ميلادى جنگ داخلى ميان گروهبندى هاى مجاهدين درگرفت. از اين تاريخ جنگ سالاران منطقه اى هستند كه مناطق كوچكى را زير سلطه خود دارند و به باجگيرى مشغولند.

بدين جهت ديگر كسى براى اين رزمندگان ارزش و احترامى قائل نيست و مردم تنها از آنها مى ترسند. هر اندازه كه دولت مركزى موقعيت خود را تثبيت كند و بتدريج امنيت را برقرار سازد، آنگاه جنگ سالاران ديگر قادر نخواهند بود با باجگيرى حقوق مزدوران خود را تأمين كنند و آنان را راضى نگه دارند. سازمان ملل نيز به اين شبه نظاميان قول داده، درصورتى كه سلاح هاى خود را تحويل دهند و ثبت نام كنند، به آنان يارى خواهد رساند. در اينصورت آنها خواهند توانست به روستاهاى خود بازگردند و براى زمين هاى كشاورزى خود تقاضاى كمك كرده و يا در كلاس هاى كارآموزى ثبت نام كنند.