فعاليتهاى يك گروه اسراييلى براى احقاق حقوق آوارگان فلسطينى
۱۳۸۳ مهر ۲۰, دوشنبه
�تاهاى ويران شده زنده نگاه داشته شود. «سباستيان انگل‌برشت» از اين سازمان غيردولتى ديدار كرده و با آوارگان فلسطينى درباره روياهايشان به گفتگو نشسته است.
«آتيا مصطفى عبيد» ۸۲ ساله، از خانواده اى متمول در «مجدل» است. اما ديگر مكانى به نام «مجدل» وجود ندارد. در روز ۲۸ اكتبر سال ۱۹۴۸ خانواده عبيد به نوار غزه مهاجرت كردند: ”اسراييل آنزمان ۳ هواپيما تهيه و بعضى مناطق اطراف مجدل را بمباران كرد. به همين خاطر ما مى‌بايستى خارج از شهر مى‌خوابيديم و شبها به خانه هاى خود برمى‌گشتيم. بعد وقتى كه ارتش مصر از مجدل عقب نشينى كرد، به نوار غزه فرار كرديم. ما پياده از طرف ساحل به غزه رفتيم“.
از آن زمان خانواده عبيد كه زمانى متمول بود در اردوگاه آوارگان فلسطينى در نوار غزه زندگى مى‌كند. نام امروز مجدل «آشكه‌لون» است، مكانى كاملا يهودى نشين.
فلسطينى ها روز پانزدهم ماه مه ۱۹۴۸ را يك فاجعه ناميدند. حال عده اى از اسراييلى ها سازمانى به نام «زوخروت» را بنيان نهاده اند كه مى‌خواهد ياد روستاهاى ويران شده ى فلسطينى و نقش اسراييل در اين ميان را زنده نگاه دارد. رييس و بنيانگذار اين سازمان غيردولتى «آيتان برون‌شتاين» از تاريخ اسراييل چنين ياد مى‌كند: ”تاريخ ما سال ۱۹۴۸ و تراژدى يى كه فلسطينى ها تجربه كردند را هم دربرمى‌گيرد. در كشور بسيارى علائم و يادواره ها وجود دارند كه يادآور سال ۱۹۴۸ هستند، اما اينها فقط از چشم انداز يهوديان به ماجرا نگاه مى‌كنند، در صورتى كه هيچ نشان و يادواره اى وجود ندارد كه نشانگر زندگى فلسطينيان اين دوران باشد. هيچ نشانه اى، هيچ نقشه اى، هيچ موزه اى، هيچ چيزى در اين ارتباط وجود ندارد“.
برون‌شتاين و دوستان او، اينك ۳ سال است كه در راه زنده نگه داشتن ياد آواره شدگان فلسطينى تلاش مى‌كنند. يكى از كارهاى آنها ساختن يادبودهايى ست كه خاطره اين تراژدى را زنده نگه دارد، اما تمام اين يادبودها توسط ساكنان خشمگين اين منطقه از بين رفته اند. اعضاى گروه «زوخروت» همچنين براى حق بازگشت آوارگان فلسطينى به زادگاه خود و داشتن حق برابر آنها با اسراييليان نيز مبارزه مى‌كنند.
اما افرادى مانند «آتيه مصطفى عبيد» به گروههايى مثل «زوخروت» با ناباورى نگاه مى‌كنند. عبيد با غرور مى‌گويد: ”ما از سال ۱۹۴۸ تا حالا با اين اميد زندگى مى‌كنيم كه روزى برگرديم. از آن زمان تاكنون ما از خريدن زمين در نوارغزه سر باز زده ايم، زيرا هميشه در اميد بازگشت زيسته ايم. شهر ما خيلى بزرگ، ۶۰۰ هكتار بود. ما مى‌خواهيم به مجدل برگرديم، ما كشورمان را مى‌خواهيم”.
الان گروهى كوچك در اسراييل از خانواده عبيد و ديگر خانواده هاى آواره حمايت مى‌كند. اين گروه بر آن است كه ابتدا بايد پيرهايى به زادگاهشان بازگردند كه در سال ۱۹۴۸ آواره شده اند و بعدها جوانها. «آيتان برون‌شتاين» مى‌گويد: ”در اينجا جا به اندازه كافى براى همه وجود دارد“.