فراخوان به آزادى على فرحبخش و روزنامه نگاران دیگر
۱۳۸۶ فروردین ۱۳, دوشنبهعلی فرحبخش همکار بسیاری نشریات اصلاح طلب از جمله یاس نو، شرق و سرمایه بوده است. فرحبخش که برای شرکت در نشست سازمانهای غیر دولتی در باره رسانه ها به بانکوک سفر کرده بود، ششم آذر ماه ۸۵ هنگام بازگشت در فرودگاه دستگیر شد. دستگیری او چهل روز از سوی مقامات جمهوری اسلامی پنهان نگاه داشته شد و تنها پس از انتشار این خبر توسط انجمن صنفی روزنامهنگاران بود که رییس زندانهای کشور آن را تایید کرد.
خانواده علی فرحبخش به امید آزادی او و از بیم پیچیده شدن پروندهاش، خبر دستگیری او را تا مدتها اعلام نکردند. عیسی سحرخیز عضو انجمن صنفی روزنامهنگاران ایران در مورد این که سکوت نسبی انجمن در مورد آقای فرحبخش به عدم تمایل خانواده ایشان بر میگردد یا نه، میگوید:
”جرم و دستگیری ایشان به صورتی نبوده که بحث مطبوعات مطرح باشد. انجمن دفاع همیشه وظیفه خود دانسته که در مورد مسائل مربوط به نهادهای مطبوعاتی یا خود مطبوعات و نه یک فرد پیگیری کند، هر چند از این گونه مسائل هم نمیگذرد. مسئله خانواده ایشان هم هست که از همان ابتدا مسئله را دنبال نکردند. اما انجمن بدون این که توجه کند خانوادهها چه میخواهند، وظیفه خود میداند که موضوع را دنبال کند“.
اتهام جاسوسی اما به یک روزنامهنگار زده شده است. پرسش اینجاست که انجمن صنفی روزنامهنگاران با وجود اتهامی که خطوط قرمز امنیتی و محرمانه را یادآوری میکند، برای شفاف شدن موقعیت یک همکار در بند خود چه می تواند بکند.
” در این مسئله انجمن فارغ از اتهام میخواهد موضوع روشن شود. بحث اینست که مسئله بطور کلی مطبوعاتی نیست. پرونده آقای عبدی، قاضیان یا گرانپایه و یا آقای گنجی که کنفرانس برلین را مطرح کرده بودند، در ظاهر جرم مطبوعاتی نبود. در مورد آقای فرحبخش هم همینطور است. اما فارغ از اینها با افکار عمومی نمیتوان اینگونه بازی کرد و اتهامی زد که خانواده یا وکیل به متهم دسترسی نداشته باشند و ما هم دسترسی نداشته باشیم. وقتی موضوع اینگونه پیش میرود، افکار عمومی شک می کند که آیا حادثهای واقعا اتفاق افتاده یا بحث پاپوش درست کردن است“.
آیا اگر مدافعان حقوق بشر و حقوق صنفی به دلیل حساسیت اتهامهایی چون جاسوسی، پشت مرز ممنوعه امور امنیتی توقف کنند، خطر این نیست که اتهام هایی از این دست رایج شوند و حذفها و بازداشتها با چنین محملی پیش روند؟ عیسی سحرخیز می گوید:
”متاسفانه ما با موارد بسیاری روبرو هستیم که روزنامه نگاران ما به طور مستقیم یا غیر مستقیم به مسائل امنیتی ارتباط داده می شوند. در سال ۷۸ یا ۷۹ بود که مطبوعات را پایگاه دشمن خواندند و بعد توقیف های فله ای شروع شد. در سالهای اخیر به کرات از اتهام جاسوسی و گرفتن پول از خارج و چمدانهای دلار شنیده ایم. این موضوع بسیار رایج شده و به دلیل مبهم بودن ماجرا آدم نمی تواند به راحتی وارد آن شود. نوع اتهام طوری است که همه با احتیاط بیشتر برخورد می کنند، هر چند وطیفه اینست که پیگیری روزمره داشته باشند.“
باید افزود که گزارشگران بدون مرز ضمن تاکید بر آزادی علی فرحبخش، خواستار آزادی دو روزنامه نگار زندانی دیگر نیز شده است. یکی از این دو منصور تیفوری، نویسنده، مترجم و روزنامهنگار هفته نامه ناشتی است که ۱۹ اسفند در مریوان دستگیر شده و دیگری محمدباقر عباسی سملی مدیرمسئول هفته نامه محلی سلام جنوب بوشهر است که به اتهام توهین به پیامبر اسلام در یک مصاحبه، در زندان به سر میبرد.