شكار خرسى به نام برونو در ايالت بايرن آلمان

روزنامه ى آلمانى Volksstimme كه در شهر ماگدبورگ چاپ مى شود، در شماره امروز خود در تفسيرى مى نويسد:

”برونو، اولين خرسى ست كه از ۱۷۰ سال پيش تا كنون وارد خاك آلمان شده. اما گذشتن از مرز به نفع برونو نبود و او جان خود را به سر اين اقدام نهاد. اما مردم آلمان بعد از اين حادثه احساساتى شده اند و همدردى با اين خرس و مخالفت با اقدام شكارچى به تدريج فراگير مى شود. گفتنى ست كه شكار خرس در آلمان ممنوع است و ايالت بايرن آلمان اجازه شكار را به اين علت صادر كرد كه اين خرس خطرى براى جان مردم شناخته شده بود و متخصصان نتوانسته بودند در شش هفته اى كه فرصت داشتند خرس را پيدا كرده و با شليك گلوله هاى بيهوش كننده از پاى درآورند و به مكانى بى خطر منتقل سازند. اما برونو تنها خرسى نخواهد بود كه از سوئيس و اتريش به خاك آلمان وارد مى شود. مدت هاست كه دانشمندان روند حركت خرس ها را به طرف آلمان پيش بينى كرده اند. بايد از اين واقعه درس گرفت و مردم منطقه و گردشگران را آماده ساخت كه در اين منطقه خرس ها هم مكانى براى زندگى دارند و بايد محيطى براى آنها آماده ساخت.”

روزنامه ى آلمانى 20cent نيز در مورد مرگ برونو به سياست يك بام و دو هواى آلمان انتقاد مى كند كه از طرفى خود را موافق زندگى وحوش در جهان مى داند و از طرف ديگر اجازه ى شكار آنها را صادر مى كند به هنگامى كه مشكلاتى در كشور خودشان ايجاد مى كنند. در تفسير اين روزنامه از جمله آمده است:

”هورا، خرس شكار شد! كشتن اين خرس اما تصويرى منفى از كشور آلمان در ميان مردم جهان به نمايش مى گذارد. ما به هنگامى كه صحبت از حمايت از حيوانات به ميان مى آيد همبستگى مان را اعلام مى كنيم، مثلا به هنگام حمايت از فيل هاى آفريقايى به حمايت از آنها مى پردازيم كه به صورت گله اى روستاها را تخريب مى كنند و چندين انسان در اثر حمله ى آنها به هلاكت مى رسند. بله، ما از فيل ها آفريقايى دفاع مى كنيم و مى گوييم بايد وحوش مورد حمايت قرار گيرند و حمايت از حيوانات وحشى بايد در دستور كار همه ى ارگان هاى متمدن دنيا قرار گيرد. اما درست به هنگامى كه سر و كله ى برونو در ايالت بايرن پيدا مى شود، همه از خود بى خود شده و خطر را بيخ گوش خود مى بينند و دستور شكار مى دهند و دليل مى آورند كه اين خرس چند گوسفند را دريده است. به سرعت سلاح ها خارج مى شوند، اجازه شكار صادر مى شود و حيوان در دم از ميان مى رود. آيا بهتر از اين، نمونه اى براى اصطلاح ”يك بام و دو هوا” پيدا نمى شود.”