سياست خارجى و امنيتى دولت آلمان

ر صداى آلمان در برلين خانم نينا ورك هويزر.

كار دولت ائتلافى آلمان با يك واقعه پرسروصدا آغاز شد، بدينگونه كه پيمان ناتو تصميم گرفت از طريق حملات هوائى به جنگ داخلى كوزوو پايان دهد. يوشكا فيشر، اولين وزير خارجه آلمان از حزب سبزها بيشتر دوست داشت كه مبشر صلح باشد تا بانى جنگ، و البته حزب او هم همينطور. ولى دولت و مجلس نمايندگان آلمان تصميم به مشاركت در حملات هوائى ناتو به يوگوسلاوى گرفتند كه در ماه مارس سال ۱۹۹۹ آغاز شد.
بسيارى از ياران حزبى يوشكا فيشر از اين كار خشمگين شدند و كنگره فوق العاده حزب تشكيل شد كه جو آن بسيار متشنج بود.

يوشكا فيشر در آن جلسه خطاب به هم مسلكان خود چنين گفت: «من در شرايط فعلى قطع فورى بمباران ها را كاملآ دور از مصلحت مى بينم، زيرا باعث تقويت موقعيت ميلوشويچ خواهد شد. اگر هم شما قطع حملات را تصويب كنيد من از اجراى آن خوددارى خواهم كرد»
دولت آلمان تصميمى كلى اتخاذ كرده بود كه بعدها مكرر آنرا بكار برد. پس از حملات تروريستى به واشنگتن و نيويورك در سال ۲۰۰۱ صدراعظم آلمان گرهارد شرودر چنين گفت:
«اين حملات اعلام جنگ به كل جهان متمدن محسوب ميشود. هر كس به تروريست ها كمك يا از آنها حمايت كند بر خلاف ارزشهاى اساسى عمل ميكند كه پايه همزيستى ملت ها با يكديگر است. ملت آلمان در اين لحظات سخت براى ملت آمريكا با عزم راسخ در كنار ايالات متحده آمريكا ايستاده است.» معناى اين گفته مشاركت ارتش آلمان در عمليات نظامى جديد و اينبار عليه طالبان و شبكه تروريستى القاعده در افغانستان بود. اينبار هم لازم بود كه مجلس نمايندگان آلمان اين مشاركت را تصويب كند، ولى عده اى از نمايندگان هر دو حزب ائتلافى مردد بودند. لهذا صدراعظم از آخرين امكان خود استفاده و از مجلس تقاضاى رأى اعتماد كرد و به اين وسيله اكثريت لازم را براى اجراى منظور خود يعنى مشاركت ارتش در عمليات موسوم به «آزادى پايدار» دوش بدوش آمريكا بدست آورد.

كمى پس از آن نيروى دريائى آلمان كار نظارت بر راه دريائى شاخ آفريقا را بعهده گرفت. صدراعظم آلمان در پايان دوره اول مقننه كارنامه دولت خود را چنين ارزيابى كرد:
«اين كار لازم بود كه در كوزوو مداخله و در مقدونيه كمك شود و همچنين در چهارچوب برنامه آزادى پايدار و نه تنها جنبه سياسى قضيه را بايد مورد ملاحظه قرار داد، بلكه اقدام نظامى هم را بايد از حالت ممنوعيت خارج كرد.»