روماريو، «كوچولوى» برزيليها، از فوتبال خداحافظى كرد
۱۳۸۳ دی ۱۲, شنبه
روماريوى ۳۸ ساله كه به ”بايشينيو” به معنى ”كوچولو” معروف است، در سال ۱۹۹۴ نقطه اوج موفقیت و محبوبیتش را تجربه کرد و نه تنها به همراهمی تیم ملی فوتبال برزیل عنوان قهرمانی جهان را کسب کرد، بلکه در آن سال به‌عنوان بهترین فوتبالیست جهان برگزیده شد.
وى در کنار کسب عنوان قهرمانی جهان، در سالهای ۱۹۸۹ و ۱۹۹۷ به‌عنوان قهرمانی آمریکای جنوبی موسوم به کوپا آمریکا دست یافت و در مسابقات المپیک سئول در سال ۱۹۸۸ با تیم ملی فوتبال برزیل دوم شد و مدال نقره را از آن خود کرد. البته علاوه بر این موفقیتهای بین المللی، عنوانهای بیشمار دیگری در لیگهای ملی نصیب این بازیکن استثنایی شده است.
آخرین باشگاهی که روماریو را به خدمت گرفت، باشگاه دسته اولی برزیلی "فلومیننزه" بود. وی در این فصل از رقابتهای لیگ برزیل تنها پنج گل برای تیمش به ثمر رساند و سرانجام در پی دعوا و اختلاف نظر با مربی این تیم، در ماه اکتبر گذشته باشگاه فلومیننزه را ترک گفت و چند روز پیش در گفتگویی با روزنامه برزیلی "او گلوبو"، کناره گیری خود از فعالیتهای حرفه ای را برای همیشه اعلام کرد.
حدود دو ماه پیش نیز روماریو با برگزاری دیداری بین تیم ملی فوتبال برزیل در ترکیب سال ۱۹۹۴ در مقابل تیم منتخبی از ستارگان فوتبال مکزیک، از رقابتهای بین المللی خداحافظی کرد. جالب توجه آنکه این دیدار وداع، در آمریکا در لس آنجلس برگزار گردید، یعنی در جایی که روماریو در سال ۱۹۹۴، بزرگترین موفقیتش و تحقق رویای دیرینه اش را جشن گرفته بود.
ناگفته نماند که حضور روماریو در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا پس از رفع اختلاف نظر میان وی و کارلوس آلبرتو پارایرا ميسر گرديد كه در آن زمان و همچنين در حال حاضر سرمربی تیم ملی فوتبال برزیل است.
در اواخر سال ۱۹۹۲، يعنى در تب و تاب ديدارهاى مقدماتى جام جهانى، كارلوس آلبرتو، روماريو را به خاطر انتقادهايى كه در مورد شيوه مربيگرى وى ابراز داشته بود، ۹ ماه به تيم ملى دعوت نكرد، تا اينكه پس از كشمكشهاى فراوان اختلافات ميان آنان رفع گرديد و روماريو در نخستين ديدارش پس از اين جريان كه درواقع آخرين ديدار مقدماتى برزيل در برابر اروگوئه بود، با زدن دو گل، پيروزى ۲ بر صفر تيمش و راهيبابى برزيل به دور نهايى را مسجل ساخت.
در جام جهانى ۱۹۹۴، روماريو با درخششى بيسابقه و زدن پنج گل، عنوان قهرمانى جهان را پس از ۲۴ سال انتظار براى برزيليها به ارمغان آورد.
چهار سال بعد از اين جريان، مربى بعدى برزيل يعنى ماريو زاگالو نيز قصد داشت از دعوت روماريو به تيم ملى براى حضور در جام جهانى ۱۹۹۸ فرانسه خوددارى كند، اما سرانجام تسليم فشارهاى مسئولان و بيش از همه طرفداران روماريو گرديد و او را به تيم ملى فراخواند. اما هشت روز پيش از ديدار افتتاحيه روماريو اشك ريزان اعلام كرد كه به علت مصدوميت شديد قادر به همراهى تيم ملى برزيل نخواهد بود.
در سال ۲۰۰۲ نيز بارديگر اشكهاى روماريو روان بود، البته اينبار به خاطر اينكه لوئيز فيلپه اسكولارى سرمربى تيم ملى برزيل، او را به اردو دعوت نكرده بود. اشك و تمناهاى روماريو در نهايت سودى نداشت. اسكولارى سرسخت ماند و مسئوليت خط حمله را به رونالدو واگذار كرد. كسب عنوان قهرمانى جهان در كره و ژاپن در سال ۲۰۰۲ در پى درخشش و گلهاى رونالدو جوابى دندانشكن به منتقدان اسكولارى بود كه از نبود روماريو شكوه كرده بودند.
باشگاه هلندى ايندهوون نخستين ايستگاه روماريو در اروپا بود و وى در سالهاى ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۳ در خدمت اين تيم بود.
در سال ۱۹۹۳، باشگاه صاحبنام اف ث بارسلونا، روماريو را به خدمت خود درآورد و اين مهاجم تندپا و خطرناك در همان سال با زدن ۳۰ گل در يك فصل، سهم مهمى در قهرمانى بارسلونا در چارچوب رقابتهاى ليگ اسپانيا داشت.
آخرين ايستگاه روماريو در اروپا باشگاه اسپانيايى والنسيا بود و وى در سال ۱۹۹۷ به وطنش بازگشت و در خدمت باشگاه هاى گوناگون برزيلى بود.
وى مجموعا ۷۳ بار در پيراهن تيم ملى برزيل روانه ميدان شد و ۵۵ گل براى كشورش به ثمر رساند. وى از لحاظ تعداد گل پس از پله كه ۷۷ گل و رونالدو كه ۵۶ گل براى برزيل به ثمر رسانده اند، در رده سوم قرار دارد، اما خود را بعد از پله مهمترين بازيكن تاريخ فوتبال كشورش ميداند.
شهرام احدى