«روز يادبود» در آمريکا و پيامدهاى جنگ عراق

آنان در اين روز پرچم کشورشان را در کوچه و بازار بالا می برند، در شهرهای کوچک و بزرگ، سالخورده ـ سربازانِ جنگ های آمريکا، از جنگ جهانیِ دوم گرفته تا جنگ های کره و ويتنام، با يونيفورم های قديمی و مدال های شان رژه می روند و زنها و کودکان برای شان گـُل و بوسه پرتاب می کنند.

در اين روز آرامگاههای سربازان محل برگزاریِ مراسم يادبود است؛ از جمله در «آرامگاه ملی آرلينگتون» که مقبره ۲۶۰۰۰۰ سرباز را در خود جای داده، طی مراسمی پرچم های کوچکی بر سرهر گور به اهتزاز در می آيد.

رييس جمهور و همسرش، در کنار مزار سربازان گمنام در آرامگاه آرلينگتون حضور پيدا می کنند و جورج بوش طی گفتاری کوتاه سعی خواهد کرد دوباره بر اين نکته پابفشارد که مأموريت سربازان آمريکايی در عراق و افغانستان و عربستان سعودی دفاع از آزادی و دموکراسی است. در همين لحظات اما خبر می رسد که در شهر کوفه سه سرباز آمريکايی کشته شده اند. در عراق نيز از زمان اشغال اين کشور بيش از ۸۰۰ آمريکايی جان شان را از دست داده اند.

چندی پيش جورج بوش و اعضای کابينه اش شکايت کرده بودند که چرا مطبوعات و تلويزيون به خود اجازه داده اند عکس های صدها تابوتِ سربازان کشته شده در عراق را بهنگام ورود به آمريکا چاپ و منتشر کنند. دولت بوش مايل نيست هيچ گزارش و تصويری به کارزار تبليغاتی اش لطمه بزند وشانس بوش را در انتخابات رياست جمهوریِ ماه نوامبر کم کند.

روزنامه نيويورک تايمز در شماره ديروز خود در گزارشی می نويسد عليرغم تلاش تبليغاتى ارتش که سعی دارد نشان دهد سربازانِ بازگشته از جنگِ عراق به راحتی به زندگیِ عادی باز می گردند، اخباری می رسد که با اين تصوير نمی خواند. برای نمونه، در ماههای اخير، هشت سرباز پس از بازگشت به آمريکا دست به خودکشی زده اند. يک سربازِ دچارِ ناراحتیِ روحی، همسرش را در حمام خانه به قتل رسانده.

يک سازمان مددکاری اجتماعی برای خانواده سربازان، به نام «بنياد مايلز» (Miles Foundation) گزارش می دهد که از زمان شروع جنگ های افغانستان و عراق، شکايت از بدرفتاریِ سربازانِ بازگشته از جنگ با خانواده ها بيشتر شده و تعداد موارد ضرب و شتمِ همسر و فرزندان به دوبرابر رسيده.

هم اکنون، هرهفته، صدو پنجاه شکايت از همسران و افراد خانواده اين سربازان به اين بنياد می رسد. يک روانشناس ارتش می گويد برای يک سرباز بسيار حياتی است که بداند تا چه اندازه هموطنان اش از او حمايتِ قلبی می کنند، و اين روزها حمايت از جنگ عراق در ميان مردم کم و کمتر می شود.

يک گروهبان ۲۶ ساله ارتشی به خبرنگار تايمز می گويد که ايمان اش به خدا، حمايت کليسا و همسر و دو فرزندِ خردسال اش برای او قوت قلبیِ بسياری است اما هنوز وقتی که در جاده های اطراف خانه و محل کارش رانندگی می کند، با ترس و وحشت به کيسه های آشغال و چاله های کنار جاده نگاه می کند و هرآن، ناخودآگاه، انتظارِ انفجاری را دارد. همه گل ها و بوسه هايی که در روشنیِ «روز يادبود» نثار اين سرباز جوان می شود، نمی تواند جلوی کابوس انفجارِ مرگ باری را بگيرد که در ميانه شب به سراغ اش می آيد.

عبدی کلانتری، گزارشگر صداى آلمان در نيويورك