ديدگاه امريكا در مورد مجاهدين خلق ايران

از قرار سرنوشت مجاهدين خلق در عراق را شعار “دشمن دشمن من دوست من است”، رقم زده است. دست كم گويی امريكايی ها در مقابل مجاهدين، اين شعار را در نظر داشته اند. اين سازمان اسلامى التقاطی كه در زمان بيل كلينتون از سوی امريكا، در رده سازمانهای تروريستی ارزيابی ميشد، اكنون از حفاظت ويژه نيروهای اشغالی امريكا در عراق، برخوردار شده است.

پس از كنترل و تحقيق مفصل، امريكايی ها به اين نتيجه رسيده اند كه مجاهدين هرگز اهداف امريكايی را مورد حمله خود قرار نداده اند. بدين ترتيب آنها را بايد بر پايه كنوانسيون ژنو، جزو انسانهای تحت حفاظت از حمله و خطر، به حساب آورد. چنين اعلامی از سوی امريكايی ها، نه تنها به تنش ميان تهران و واشينگتن، دامن زده است، بلكه خود، پديده متضادی به نظر ميآيد و راه را برای احتمالات ترديدهای ناظران سياسى، باز ميگذارد.

نخست اين كه وقتی امريكاييان يك ماه پس از تفويض حاكميت به حكومت انتقالی عراق، هنوز از كنوانسيون ژنو سخن ميگويند، تلويحا هنوز عراق را سرزمين تحت اشغال، قلمداد كرده اند. از اين جالبتر ارزيابی دوگانه مجاهدين از سوی امريكا است: آنها نه ميخواهند عنوان سازمان تروريستی را در مورد مجاهدين، به طور كلی لغو كنند و نه مايلند بخش نظامی اين سازمان را، تروريستی بنامند. اين ارزيابی دوگانه، نشان ميدهد كه واشينگتن ميخواهد از نيروهای مجاهدين در برخورد احتمالی با ايران، به عنوان نيروی ذخيره استفاده كند.

اينكه دولتمداران امريكا مجاهدين را از حمله به اهداف كشورشان بری ميدانند، چيز تازه ای نيست. بيش از ۲۵ سال است كه از چنين حملاتی هيچ نشانی در دست نيست. اما همين مجاهدين بارها اهداف ايرانی را مورد حمله قرار داده اند. بمب گذاری ها و موشك اندازی هايی كه مجاهدين در مقابل ايران كرده اند را بی گمان ميتوان در رده اقدامات تروريستی به شمار آورد.

با اين همه بعيد مينمايد كه حكومت انتقالی عراق طبق درخواست حكومت ايران، با استرداد مجاهدين به كشورشان، موافقت كند. حتی وزير دفاع عراق در اين رابطه، ايران را دشمن شماره يك به حساب آورد.