ديدار پوتين و بلر در لندن

اروپا استفاده ميكند.

براى روسيه ايجاد شرايط سهل ترى براى ورود اتباع اين كشور به كشورهاى اروپا اهميت اساسى دارد. اتحاديه اروپا نيز در مقابل از روسيه ميخواهد اين حق را براى آنها به رسميت بشناسد كه شهروندان روسى را كه بطور غيرقانونى وارد اروپا شده اند اخراج نمايد. اما نه فقط در اين زمينه بلكه در مورد تغيير سياست مسكو در قبال مسائلى چون رعايت حقوق بشر و مسئله چچن نيز كه از جمله ساير موضوعات نشست يكروزه ميان مسكو و لندن است پيشاپيش انتظار خوش بينى زيادى وجود ندارد.

موضوع ديگر مذاكره ميان سران دو كشور برنامه هسته اى ايران است. مسكو اگرچه به قطعنامه ارجاع پرونده اتمى ايران به شوراى امنيت سازمان ملل راى ممتنع داده و خود از صادركنندگان فناورى هسته اى به اين كشور به حساب ميايد، اما از اينكه ايران به بمب اتمى مجهز شود به همان اندازه هراس دارد كه همتايان غربى اش.

از مباحث ديگر اين ملاقات موضوع سياست طرفين در رابطه با صادرات انرژى است. اروپا بشدت نيازمند منابع انرژى ميباشد و روسيه برخوردار از اين منابع يعنى گاز و نفت. آنچه مناسبات فيمابين را خدشه دار ميكند و از داشتن يك تبادل بدون دردسر بازميدارد، عدم اعتماد و وجود بدبينى هاى ميان طرفين است. به عنوان مثال پيگرد و دستگيرى ميلياردر نفتى روسيه ميخائيل كودوركوفسكى از جمله مواردى است كه اين اعتماد را خدشه دار كرده است.

آنتونى برنتون سفير انگلستان در روسيه ميگويد: ”ماجراى يوكاس ضربه مهمى به اعتماد متقابل وارد كرد. و اين را بايد مقامات روسيه بپذيرند و در جلب مجدد اين اعتماد تلاش كنند.”

مهم تر از همه اين مسائل اما اين است كه دو طرف به هرحال به داشتن مبادلات اقتصادى با يكديگر نيازمندند و از آن سود متقابل ميبرند.

اگرچه بسيارى معتقدند كه اين اروپاست كه محتاج روسيه است، اما آنتونى برتون سفير انگلستان بر اين نظر است كه ”هيچ دليلى ندارد به مناسبات متقابل با ديده ترديد نگاه شود. روسها همانقدر به ما وابسته اند كه ما به آنها.”

موضوعات ديگر نشست كه در جلسه اى يكروزه قابل حل نيستند عبارتند از ورود روسيه به سازمان تجارت جهانى و تمديد همكارى هاى مشترك كه در سال ۲۰۰۷ به پايان ميرسد.