ديدارها و گفتگوهاى رئيس جمهور آمريكا در بروكسل

اگر منظور رئيس جمهور آمريكا از سفر به قاره اروپا ايجاد هماهنگى بين اروپا و آمريكا بود،تا حد زياد موفق به اين كار شد، و حتى ميتوان گفت كه بوش اروپائيان را به خود و مواضع خود جذب كرد، نه باين خاطر كه از رفتار عمدآ ساده و صميمانه وى سراسر لطف و ملاحت ساطع شده باشد، بلكه بيشتر به اين علت كه اروپائيان صاحب نظرات انتقادى نسبت به آمريكا، كه البته همه اروپائيها نيستند، از سرسختى دست برداشتند، زيرا فهميده اند كه براى آنها بدلى براى قرار دادن بجاى آمريكا وجود ندارد. بعبارت ديگر در چهار سال اول زمامدارى بوش به آنها معلوم شده كه بدون آمريكا تقريبآ هيچ كارى در صحنه سياست جهانى از پيش نميرود.
اينقدر هست كه رئيس جمهور آمريكا اين احساس را القاء ميكند كه او نيز به اروپائيان احتياج دارد، ولى قاره قديم يعنى اروپا فعلآ ملاحظه و خويشتن دارى در اين رابطه را اصلح ميداند.
بوش با زيركى به اروپائيان مشاركت در پيشبرد روند آزادى را عرضه كرد، كه بزعم او در افغانستان شروع شده، ولى در عراق هنوز به تكامل نرسيده است، ولى از تعيين يا اعمال نفوذ در انتخاب راه نيل به اين هدف خوددارى كرد. معهذا اگر شور و حرارت خاص آمريكائيها را از سخنان بوش حذف كنيم لب كلام وى اين بود كه:هر كس با ما نباشد، مخالف ما است.
در كنفرانس هاى مطبوعاتى، كه در آنها رئيس جمهور آمريكا مجبور بود بدون مراجعه به متن نوشته ابراز عقيده كند و جواب بدهد اين نكته معلوم شد كه روابط تجديد يا احيا شده آمريكا با شركايش در آنجا به انتها ميرسد كه آمريكا مجبور باشد از مواضع خود به نفع آنها عقب نشينى كند، مانند تحريم تسليحاتى چين، پروتكل كيوتو در مورد آلوده كردن هوا يا دادگاه بين المللى جزا، كه همه موضوعاتى هستند مايه تحريك اعصاب، ولذا از طرح و حتى اشاره به آنها صرفنظر شد.
ولى صدراعظم آلمان گرهارد شرودر بحق يادآورى كرد كه پس از اداى عبارات تعارف آميز و شوخ طبعى به منظور ايجاد هماهنگى و صميميت بايد به سياست پرداخت. در روابط دو سوى اقيانوس اطلس، يعنى اروپا و آمريكا اهداف كاملآ روشن است، ولى بر سر راه وصول به اين هدفها، مثلآ يا مخصوصآ در مورد خاورميانه بين طرفين هنوز وحدت عقيده مشاهده نميشود.
البته در ميان خود اروپائيان هم در اينمورد توافق كامل وجود ندارد، چنانكه ديده شد كه عده اى از اعضاء پيمان ناتو جنگ عراق را تآييد و حمايت كردند.
سخن آخر اينكه صدراعظم آلمان با درخواست خود مبنى بر قائل شدن تساوى حقوق بيشتر در پيمان ناتو براى اروپائيان حرفى را زد كه در فكر خيلى ها وجود داشت، و رئيس جمهور آمريكا هم نسبت به آن عكس العمل مثبت و علائمى نشان داد حاكى از انكه آمريكا ممكن است حاضر شود دراين رابطه از خود انعطاف بيشترى ظاهر كند.