دانشگاه برتر آلمان در جایگاه شصتم جهان
۱۳۸۶ آبان ۲۰, یکشنبه
در سال جاری دو پژوهشگر آلمانی به نام‌های گرهارد اتل (شیمیدان) و پتر گرونبرگ (فیزیکدان) موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل شدند و پس از آن در رده بندی های داخلی آلمان، ۹ دانشگاه عنوان دانشگاه نخبگان یا دانشگاه برتر را به خود اختصاص دادند.
اما در یک رده‌بندی جدید بین المللی تحت عنوان THES نخستین دانشگاه برتر آلمانی، یعنی هایدلبرگ در رده‌ی ۶۰ قرار گرفته است. در این رده‌بندی دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان در مونیخ در جایگاه ۶۵ و دانشگاه فنی مونیخ در جایگاه ۶۷ قرار گرفتند. هشت دانشگاه دیگر آلمان از دانشگاه فنی برلین تا دانشگاه فنی راین وستفالن به رتبه‌های میان ۱۰۰ تا ۲۰۰ دست یافتند.
هاروارد دانشگاه همیشه برتر
بهترین دانشگاهها در این رده‌بندی از مدت‌ها پیش جایگاه خود را تثبیت کرده و از آوازه‌ای دور و دراز برخوردارند. دانشگاه هاروارد آمریکا این بار نیز مانند سه سال گذشته موفق به کسب جایگاه برتر شد. در مجموع ۱۰ دانشگاه برتر جهان از کشورهای انگلیس و آلمان هستند. سایر دانشگاهها از جمله در کانبرا، توکیو و هنگ کنگ رتبه‌های 17 تا 20 را به خود اختصاص دادند.
اما پرسش اینجاست که چنین لیست‌هایی در واقع چه ارزشی دارند؟ مانند سایر پژوهش‌های متعارف، رده‌بندی THES نیز مانند رده بندی شانگ‌های که پیش‌تر انجام شده بود، ترکیبی از مقولات استوار یا سست است که درونمایه‌ی آن‌ها را می‌توان مورد بحث قرار داد.
نگرانی از این گونه رده‌بندی‌ها
از جمله پرسش‌هایی که در مورد دانشگاهها صورت گرفته تعداد دانشمندان، دانشجویان خارجی و همچنین مشاوره و راهنمایی علمی دانشجویان بوده است. علاوه بر این تعداد ارجاع‌های نشریات علمی نیز یکی از معیارهایی است که باید آن را در نظر گرفت. هر یک از این عناصر و محتوای آن‌ها در میان دانشگاهیان تردیدهای فراوانی را برانگیخته است. دانشگاه‌های آلمانی روزانه نگرانی‌های خود را از مشکلات موجود بیان می‌کنند و این ممکن باعث افت علاقمندان به تحصیل در این دانشگاهها شود، مسأله‌ای که به دلیل آوازه‌ی دانشگاه‌های انگلوساکسون و جذب بهترین دانشمندان کاملاً متفاوت است.
علت آن که در رقابت‌های بین المللی همواره دانشگاه‌های انگلوساکسون از سایرین پیشی می‌گیرند، مسلماً محبوبیت و آوازه‌ی صرف آن‌ها نیست؛ سنجش‌های مهم علمی معمولاً بر عهده‌ی انجمنی علمی است که در نشریه‌ی lingua franca به زبان انگلیسی مطالب خود را منتشر می‌کند و از همین زبان نیز برای ارتباط استفاده می‌کند؛ بنابراین نتایج تحقیقات سایر کشورها و دانشگاه‌های آن‌ها امکان انتشار در نشریات مهم را ندارند. علاوه بر این، دانشمندان انگلیس و آمریکا در ارتباط بسیار نزدیک‌تری با یکدیگر هستند و دانشگاه‌های آن‌ها برای نخبگان علمی و دانشجویان دوره‌ی دکترا بسیار جذاب‌تر است.