خواست افغانستان براى حق استفاده از كمك هاى خارجى

اما علت اصلى تشكيل اين كنفرانس گردهم آيى نمايندگان كشورها و سازمان هايى است كه تصميم خود را براى كمك به اين كشور اعلام كرده بودند و حال نيز آماده انجام قول وعده داده شده، هستند. از طرف سفير آمريكا در افغانستان اعلام شد كه اين كشور مى تواند ميزان كمك هاى خود را به پنج ميليارد دلار برساند. اين مبلغ به اندازه نيمى از بودجه امسال آمريكا، براى انجام عمليات نظامى در افغانستان است.

از طرف ساير دولت ها و سازمان هاى كمك كننده وعده كمك مالى هشت ميليارد و سيصد ميليون دلارى تا سال ۲۰۰۷ ميلادى، يعنى تا دو سال ديگر، به افغانستان داده شده است. اين مبلغ ۹۳ درصد بودجه دولتى اين كشور را كه به چهار ميليارد و هفتصد ميليون دلار مى رسد تأمين مى كند.

در نگاه اول عجيب به نظر مى رسد كه چرا حامد كرزاى رئيس جمهور افغانستان و بقيه نمايندگان سياسى اين كشور با نظر انتقادى به مسئله كمك به افغانستان برخورد مى كنند. شايد زمان آن رسيده است كه دولت افغانستان خود كنترل استفاده از كمك هاى مالى را برعهده گيرد و در مورد اختصاص بودجه در بخش هاى مختلف تصميم گيرنده باشد. اين خواست به حقى است. زيرا تاكنون دوسوم كمك هاى مالى به افغانستان بدون دخالت دولت اين كشور، از طرف سازمان هاى كمك كننده دولتى و غير دولتى خارجى در بخش هاى مختلف بكار گرفته شده و اين تصميم گيرى ها هميشه به نفع مردم افغانستان نبوده است.

به نظر دولت افغانستان اقدامات سازمان ها و دولت هاى خارجى براى بازسازى افغانستان تا به حال كمك زيادى در جهت به حركت انداختن چرخ اقتصادى اين كشور نكرده است. به عكس، بخشى از اين كمك ها براى تأمين هزينه هاى خود سازمان هاى كمك كننده بكار رفته است. پرداخت حقوق هاى كلان، اجاره خانه هاى با كرايه گزاف، وارد كردن ماشين آلات با تكنيك بسيار پيشرفته كه امكان كاربردى در منطقه ندارند، عدم هماهنگى در بكارگيرى اين ماشين ها، رقابت غيرسازنده سازمان هاى امدادگر بايكديگر و بسيارى علل ديگر باعث شده كه پيشرفت برنامه ريزى شده اى تا بحال در امر بازسازى اقتصاد افغانستان صورت نگيرد.

دولت افغانستان تصميم دارد تا در ظرف پنج سال درآمد سرانه سالانه در اين كشور را از ۲۰۰ دلار به دو برابر برساند. در مقايسه مى توان ديد كه براى نمونه يكى از سازمان هاى امدادگر فقط ۸۰۰۰ دلار اجاره محل استقرار خود را مى دهد. يا در نمونه ديگر ارقام بسيار بالايى به شركت هاى مشاوره اى پرداخت مى گردد كه در سراسر جهان از يك منطقه بحران زده به منطقه بعدى در حركتند و بيشتر در تلاش براى كسب درآمد براى خودند تا دادن مشاورات لازم براى منطقه.

بنا به گزارشات رسيده كارشناسان سازمان آمريكايى USAID يو

اس ا آيدى، روزانه ۱۰۰۰ دلار درآمد دارند. اين مبلغ به غير از هزينه خورد و خوراك آن هاست. گروه هاى مشاوره اى ديگرى نيز در پروژه هاى مشخص مشابهى چنين پول هاى هنگفتى را دريافت مى دارند. اقدامات گروه هاى كمك اغلب در هماهنگى با يكديگر نيستند. محافل دولتى در افغانستان معتقدند كه كمك هاى گروه هاى امداد لزوما در مواردى نيستند كه از ضرورت برخوردارند. براى نمونه گروهاى كمك كنندگان كار خود را عمدتا بر پروژه هاى ساختن مدارس و بيمارستان ها و خيابان ها متمركز كرده اند. در صورتى كه آنچه كه در افغانستان به مراتب از اهميت بيشترى برخوردار است آموزش نيروهاى محلى است كه بتوانند در آينده خود وظايف را برعهده گيرند.