خروج ارتش بریتانیا از بصره: عقب‌نشینی آبرومندانه

خروج نیروهای بریتانیا از بصره قاعدتا نباید شگفت‌انگیز جلوه کند، زیرا هم نیروهای بریتانیایی و هم نیروهای آمریکایی قرار بود مدتها پیش از این از عراق خارج شده باشند. آنها چند ماه پس از ورود به عراق اعلام کردند که کشور را هرچه زودتر به خود عراقی‌ها واگذار می‌کنند. این به شرطی عملی بود که پس از سرنگونی صدام حسین کشور به سوی صلح و آرامش برود، اما پس از چهار سال عراق همچنان با خشونت و خونریزی دست به گریبان است.

تنها رسانه‌ها و محافل انتقادگر نیستند که شرایط امروز عراق را تیره و تار می‌بینند، بلکه افسران و ماموران عالیرتبه که مستقیما با اوضاع درگیر هستند، بیلانی بسیار منفی از صحنه جنگ عراق ترسیم می‌کنند. یک ژنرال بریتانیایی جنگ را ورشکستگی کامل سیاست نظامی آمریکا ارزیابی می‌کند و فرماندهی دیگر آن را یک خطای مرگبار می‌خواند. ارتشیان بریتانیا از ماه‌ها پیش اعلام کرده‌اند که وضع عراق قابل اداره نیست.

اما با انتقاد فزاینده از سیاست نظامی آمریکا در عراق نباید این تصور ایجاد شود که ارتشیان بریتانیا کارنامه درخشان تری داشته‌اند. طبیعی است که زبان انتقاد آنها در خرده گیری از اردوی هم پیمان بازتر و رساتر باشد.

انتقاد فرماندهان نظامی بریتانیا، گوردون براون نخست وزیر را در موقعیت دشواری قرار می‌دهد. او ناگزیر است خود را به مشی ایالات متحده وفادار نشان دهد و اعلام کند که حمله به عراق با موفقیت کامل همراه بوده است، درحالیکه هم او و هم جورج بوش به خوبی می‌دانند که اوضاع عراق خراب است و معلوم نیست به کجا منجر شود.

واقعیت این است که هم آمریکا و هم بریتانیا از وضعیت عراق به ستوه آمده‌اند و مصمم هستند که خود را از معرکه خلاص کنند اما برای بیرون کشیدن نیروهای خود راه‌های متفاوتی در پیش گرفته‌اند. ایالات متحده همچنان در این تصور است که با فشار نظامی و برتری فنی می‌تواند جنگ را به مرحله پایانی برساند.

بریتانیا عملا به نوعی عقب نشینی آبرومندانه دست زده است. همه نشانه‌ها گواهی بر آنست که عقب نشینی از بصره آغاز روند خروج کامل نیروهای بریتانیایی از عراق است، هرچند برای نخست وزیر کشور آسان نیست که این برنامه را با صراحت بیان کند.

در شرایط کنونی گویا همگان موافق هستند که ورود به عراق از آغاز نادرست بوده، اما مسئله امروز آنها این است که چگونه خروج نیروها را به درستی سازماندهی کنند. بر کسی پوشیده نیست که نیروهای دولتی عراق خود قادر به تامین امنیت در کشور نیستند، اما برای مقامات بریتانیا نه نظر مردم عراق بلکه رأی مردم بریتانیاست که اهمیت دارد.

تفسیری از هولگر زنسل