جنگ عراق
۱۳۸۳ فروردین ۲۴, دوشنبهتقريبا امكانى براى سازمان ملل متحد جهت به عهده گرفتن مسئوليت همه جانبه درعراق آنگونه كه در مورد كوزوو و يا در سطحى وسيع در باره افغانستان صادق است ، وجود ندارد. در ثانى سازمان ملل متحد نيز خواستار ايفاى چنين نقشى نيست زيرا اكثريتى در شوراى امنيت اين سازمان جهانى با لشكر كشى آمريكا و انگلستان به عراق مخالف بود و كارمندان سازمان ملل متحد را نيز هنوز خاطره هولناك سوءقصد بابمب به مقر آن در بغداد رنج ميدهد. رئيس جنمهور آمريكا جرج دبليو بوش نيز با آن موافق نيست زيرا براى او چنين اقدامى شباهت به اين دارد كه وى پيروزى در انتخابات رياست جمهورى آمريكا را به رقيبش از حزب دمكرات محول نمايد. اكثر مردم عراق نيز كه از مقررات اقتصادى - تنبيهى سازمان ملل در دوران حكومت صدام حسين رنج بردند با چنين اقدامى مخالفند و بنظر آنها احيانا اداره كشور از طرف سازمان ملل متحد نوعى ادامه يافتن اشغال كشورشان از طرف آمريكا، البته بنحوى ديگر است.
روزنامه انگليسى Sunday Mirror كه نشريه ائى متمايل به چپ توصيف ميشود در شماره ديروز خود به مشى دولت انگلستان در جنگ عراق پرداخته و خواستار آن ميشود كه نخست وزير انگلستان تونى بلر به دوران همپائى و همراهى با رئيس جمهورى ايالات متحده آمريكا در باره آنچه كه مربوط به عراق ميشود پايان دهد. مفسر روزنامه مذكور در اينباره از جمله مينويسد:درحاليكه تعداد كشته شدگان در عراق افزايش مى يابد در دولت انگلستان در باره رويه آتى كشور در اينباره دو دستگى ايجاد شده ووزراى امور خارجه ودارائى مايلند كه سازمان ملل متحد اداره عراق را به عهده بگيرد زيرا كه در اينباره ترديد دارند كه رئيس جمهورى ايالات متحده آمريكا جرج دبليو بوش بتواند در موعد تعيين شده اداره سياسى عراق را به دولتى دست نشانده و عروسكى در عراق محول سازد. ناگوار ترين اقدام تونى بلر در هفته جارى ميتواند اين باشد كه از دوستش جرج بوش حمايت كند و سربازان انگليسى را به ميدان جنگ عراق اعزام نمايد.اگر نخست وزير انگلستان بخواهد قدرت خود را بعنوان رهبرى سياسى نشان دهد بايد با رئيس جمهورى آمريكا مخالفت كرده و خواستار حضور واقعى نهادهاى بين المللى در عراق گردد.شايد اين رويه بضرر انتخاب مجدد بوش بعنوان رئيس جمهور آمريكا تمام شود ولى اين وظيفه يك نخست وزير انگلستان نيست كه به رئيس جمهور آمريكا در زمينه انتخاب مجددش كمك نمايد.حال شايد اين آخرين شانس و موقعيت براى تونى بلر است كه نشان دهد كه انگلستان كشورى است مستقل و نه دنباله روى بوش.
مفسرروزنامه آلمانى Saechsische Zeitung به راه پيمائى هاى جنبش صلح در روزهاى عيد پاك در آلمان پرداخته و در اينباره از جمله مينويسد:جنبش صلح نتوانست مانع از آغاز جنگ عراق و خروج قواى بيگانه از آنكشور گردد. حال نيز نميتواند مانع از آن گردد كه ارتش آلمان تبديلى به ارتشى قادر به واكنش سريع در بحرانها و آنهم در سطح جهانى شود مع الوصف اين جنبش در راه پيمائى هاى عيد پاك اين خواست خود را مورد تاكيد قرار ميدهد حتى اگر شمارى صلح جوئى اين نهضت را بباد تمسخر بگيرند.و درهمين رويه نيز اهميت اين جنبش نهفته است زيرا كه هيچگاه اجازه نداد كه دولت ، نهادهاى دولتى و يا احزاب آنرا آلت دست قرار دهند.اين جنبش شهامت بخرج ميدهد و اشتياق انسانها به صلح را نمايان ميسازد بدون آنكه راهى براى رسيدن به آن پيشنهاد كند.و شايد همين جنبش باعث ميشود كه ما در اينباره فكر كنيم كه آيا ضرورى بود كه ديروز پاپ ژان پل دوم رهبر كاتوليك هاى جهان دعاى خيرش را براى صلح جهانى تحت تدابير امنيتى شديد ودرحضور سربازان مسلسل بدست بخواند؟.