تيلمان تسولش/هميارى شركتهاى آلمانى در توليد جنگ افزارهاى شيميايى

به گفته Tilman Zülch تيلمان تسولش دبير كل جامعه مدافعان اقوام در معرض خطر فاجعه حلبچه را بايد جنايتى جنگى دانست.

مصاحبه گر: على منزوى

دويچه وله: عراق به كشور آلمان بيش از ۴ ميليارد دلار بدهكار است، مى دانيد علت اين بدهكاريها چيست؟

تيلمان تسولش: يك ميليارد از اين ۴ ميليارد و ۴ صد ميليون دلار بهره است كه به بدهكارى عراق اضافه شده است. يك ميليارد هم بدهى است كه صدام حسين به حكومت آلمان شرقى سابق كه خوشبختانه ديگر وجود ندارد، داشته است. اين بدهى بخاطر فروش اسلحه به عراق، ساخت سنگرهاى بتونى و تعليم ماموران سرويس اطلاعات مخفى عراقى توسط حكومت آلمان شرقى سابق بوده است. دو و نيم ميليارد ديگر باقى مى ماند كه بخاطر“ضمانت دولتى” است، يعنى مطالبات شركتهاى آلمانى است كه صدام حسين نپرداخته بود و از آنجايى كه دولت آلمان معاملات شركتهاى آلمانى را با عراق تا سال ۱۹۹۱ ميلادى ضمانت كرده بود، مطالبات شركتهاى آلمانى را خود پرداخت كرد و آن وجه را به حساب بدهى هاى عراق نوشت.

حالا بايد گفت كه قسمت بزرگى ازفعاليتهاى شركتهاى آلمانى در دهه ۸۰ ميلادى در پرده ابهام است. به طور مثال به گفته ماخذ آمريكايى ۸۶ شركت آلمانى هستند كه به عراق در توليد بمب شيميايى كمك رسانده اند. بعضى از اين شركتها كاملا شناخته شده هستند و“جامعه مدافعان اقوام در معرض خطر” در مقابل دادگاه شهر بن و همينطور در مقابل دادگاه عالى شهر كلن مشخص كرد كه شركتهاى آلمانى در ساخت كارخانه هاى سازنده بمب شيميايى در ناحيه سامره دست داشته اند.

در عين حال اين مسئله غير قابل انكار است كه شركتهاى آلمانى در ساخت موشكهاى “اسكوت” نيز نقش داشته اند، موشكهايى كه عراق در اولين جنگ آمريكا با اين كشور، با استفاده از آن، به اسرائيل حمله كرد. با توجه به تمام اين حرفها بايد گفت كه مقدار زيادى از بدهى دولت صدام به آلمان ازمعاملات مشكوك شركتهاى آلمانى است و معنى ديگر آن يارى غير مستقيم دولت صدام در نابود كردن مردم عراق بطور عام و نابودى كردهاى عراقى بطور خاص است.

ما مى دانيم كه در تهاجمى كه براى اولين بار عراق در آن از بمب شيميايى استفاده كرد تعداد بى شمارى كرد عراقى به هلاكت رسيدند و صدام در جنگ با ايران كه توسط عراق شروع شد، هم از بمب شيميايى استفاده كرد و تعداد زيادى از سربازان ايرانى رابه هلاكت رساند.

دويچه وله: آيا مى دانيد عليه اين۸۶ شركت آلمانى كه به آن اشاره كرديد شكايتى به دادگاه شده بود يا نه ؟

تيلمان تسولش: بله، در همان سالها شكاياتى ازشركتهاى آلمانى شد و نقش “جامعه مدافعان اقوام در معرض خطر” در اين مسئله كم اهميت نبود. به طور مثال ما اين معاملات را علنى كرديم و جلوى شركتهايى كه در اين معاملات سهيم بودند دست به تظاهرات زديم، مثلا يكى از اين شركتها “پايلت پلانت وكوپ” است.

دويچه وله:در تماسى كه ما با وزارت اقتصاد آلمان داشتيم، سخنگوى اين وزارت گفت، از آنجايى كه تا پايان دهه ۸۰ كشور عراق تحريم اقتصادى وسياسى نشده بوده، اتهامات شما به دولت آلمان بى پايه و اساس است. نظر شما در اين باره چيست؟

تيلمان تسولش: ببينيد، اين مثل آن است كه من در دست شما اسلحه اى بگذارم و بدانم شما با آن همسايه خود را خواهيد كشت و چون هيچ قانونى اين را منع نكرده، پس اسلحه را به شما مى دهم و شما هم همسايه تان را مى كشيد.

دويچه وله: شما از دولت آلمان مى خواهيد مسئوليت بپذيرد. منظورتان مسئوليت اخلاقى است يا مسئوليت حقوقى؟

تيلمان تسولش: من ميبينم كه نيروى هوايى صدام با پرتاب بمب شيميايى در حلبچه تعداد بيشمارى زن و مرد و بچه را به دستور شخصى معروف به “على شيميايى” كه اكنون در اسارت آمريكايى ها است، به هلاكت رساند.

تعداد زيادى دهات ديگر نيز در حملاتى كه به دستور همين”على شيميايى“ انجام گرفت جمعاً صد و پنجاه هزار بچه، پير و جوان، زن و مرد كرد و تعدادى آسورى نيز كشته شدند. اين جنايتى است كه بدون كمك شركتهاى آلمانى عملى نبود. وقتى ما )آلمانيها( تمام مدت از فجايع رايش سوم صحبت مى كنيم و ابرازتاسف ميكنيم و از سوزاندن يهوديان در كوره هاى آدم سوزى صحبت مى كنيم و اين جنايت را غير قابل بخشش مى دانيم، بايد حلبچه را هم غير قابل بخشش بدانيم، چون آن هم يك جنايت جنگى است، يك نسل كشى است.

وقتى شركتهاى آلمانى در آن نقش بازى كردند، پس بايد اين شركتها هم جوابگو باشند. اين شركتها با رژيم صدام همكارى كردند و ازطرف دولت آلمان هم ضمانت مالى شدند. ما از اين شركتها مى خواهيم سودى را كه از معاملات شان با عراق برده اند به بازماندگان قربانيان حلبچه و دهات ديگر اين منطقه، بدهند.