تهديد رئيس جمهور آمريكا عليه ايران
۱۳۸۳ بهمن ۱, پنجشنبه
منجمله روزنامه »در نويه تاگ«(Der Neue Tag) منتشره در شهر وايدن آلمان در اينباره چنين اظهار عقيده كرده است: گر چه در مورد تحليل تهديد آمريكا عليه ايران بين واىشنگتن و كشورهاى اروپائى اتفاق نظر وجود دارد، نظر طرفين در مورد سياست يا روش مصلحت آميز در قبال ايران يكسان نيست و ايفاى نقش پليس خوش جنس و پليس بد جنس بين آمريكا و اروپا مشخص و مورد توافق واقع نشده است. رهبران ايران ازاين اختلاف مواضع آمريكا و اروپا اطلاع دارند و سعى ميكنند با دفع الوقت از آن بنفع خود استفاده كنند، و در اين فرصت به سلاح هسته اى نزديك تر شوند. بهمين جهت پرزيدنت بوش حرفى را كه در سال ۲۰۰۳ زده بود تكرار كرد. وى نميخواهد از آغاز كار صريحآ حمله نظامى به ايران را نفى و رد كند، چونكه در اين صورت هرگونه وسيله تهديد را از دست خواهد داد.
روزنامه دانماركى »پوليتيكين«(Politiken) چاپ كپنهاگ در همين زمينه چنين آورده است: در حاليكه وزير جديد امور خارجه آمريكا خانم كوندوليزا رايس در جله سوَال و جواب مجلس سناى آن كشور بر اهميت راه سياسى در تعامل با ايران سخن گفت، يكى دو روز قبل از او رئيس جمهور اين كشور جورج بوش حمله نظامى به ايران را، كه به عقيده وى در آنجا احتمالآ سلاحهاى هسته اى توليد ميشود، بكلى منتفى ندانست. ولى به دلائل زياد بهتر آنست كه آمريكا تلاشهاى سياسى را همراه با آلمان و فرانسه و انگلستان در رآ س همه راه حلها قرار و به اقدامات گذشته در اين رابطه ادامه دهد. ولى هدف نهائى كماكان امكان بازرسى تآسيسات هسته اى ايران از طرف مآموران سازمان ملل متحد بطور كامل و نه محدود خواهد بود. اگر حرف خانم كوندوليزا رايس جدى است، آمريكائيها بايد از تلاشهاى اروپائيان حمايت و از تهديد و ارعاب ايران چشم پوشى كنند.
در روزنامه »برلينر تسايتونگ«(Berliner Zeitung) چاپ برلين در همين مقوله چنين ميخوانيم: رئيس جمهور آمريكا گرز تهديد را در زمانى بلند كرد كه فقط باعث وارد آمدن لطمه به اعتماد عمومى به قول و عمل خوداو خواهد شد. رهبران ايران هم ميدانند كه بوش تا زمانى كه به اوضاع عراق سروسامان نداده نخواهد توانست اقدامى نظامى عليه آنها بعمل آورد. بلكه بر عكس وى يعنى بوش به كمك ايران احتياج دارد تا بتواند همكارى شيعيان عراق را بدست آورد. آمريكائيها بايد از جنگ عراق اين درس را آموخته باشند كه انسان با مشت و شمشير دوست پيدا نميكند و تا زمانى هم كه هرج و مرج و بدبختى در خاورميانه روز بروز شديدتر ميشود، هيچ برنامه اصلاحى ضرورى قابل تحقق نخواهد بود.