تظاهرات گسترده به مناسبت چهارمين سالگرد شروع جنگ عراق
۱۳۸۵ اسفند ۲۷, یکشنبه
هزاران تن از آمريكائيان از روز شنبه تظاهرات وسيعى را عليه اين جنگ در شهرهاى مختلف آمريكا آغاز كرده اند. تظاهرات ضد جنگى نيز روز يكشنبه در شهر بروكسل برگزار شد كه صدها نفر از ايرانى‌ها در آن شركت داشتند. بيش از ۵۰ نهاد ايرانى و بلژيكى عليه جنگ عراق و احتمال جنگ عليه ايران به تظاهرات پرداختند و خواستار لغو برنامه‌ى اتمى ايران و آزادى تمامى زندانيان عقيدتى در جمهورى اسلامى ايران شدند.
اگر جرج دبليو بوش، رئيس جمهور آمريكا اين روزها در كاخ سفيد حضور مى داشت، مى‌توانست شعارهاى تظاهركنندگان را كه خواستار پايان فورى جنگ عراق بودند، بشنود. ولى شنبه و يكشنبه اين هفته را بوش در كمپ ديويد بسرمى برد و از تظاهرات ضد جنگ و شعارهاى مطرح شده در مورد خواست استعفاى او از مقامش، مى تواند تنها از طريق مشاورانش مطلع گردد.
تظاهركنندگان در ابتدا در جلوى بناى يادبود قربانيان جنگ ويتنام اجتماع كردند و سپس به سوى پنتاگون به راهپيمايى پرداختند. اين درست مسيرى است كه مخالفان جنگ ويتنام در چهل سال پيش پيموده بودند. در اكتبر سال ۱۹۶۷ ميلادى، تظاهركنندگان در اين محل خواستار پايان جنگ ويتنام شدند. در آن زمان درگيرى خشونت آميزى ميان نيروهاى امنيتى و مخالفان جنگ به وقوع پيوست كه جو عمومى حاكم بر آمريكا را تحت تأثير شديد خود قرار داد. معترضان به جنگ عراق امروز نيز اين اميد را دارند كه با اعلام مخالفت خودو برگزارى تظاهرات به همين نتيجه دست يابند.
گفته مى شود كه در آخرين نظر سنجى ها مشخص شده كه بيش از نيمى از آمريكايى ها هم اكنون خواستار خاتمه فورى جنگ و خروج سريع نيروهاى اين كشور از عراق هستند. اين خواست در زمان انتخابات كنگره آمريكا نيز در نوامبر گذشته، از شعارهاى اصلى بود. بنا به نظر ميكائيل لتوين، از فعالان سنديكايى نيويورك، دولت بوش اين خواست را به وضوح ناديده گرفت و به سياست جنگى خود در عراق ادامه داد، نه تنها در عراق، بلكه اجراى اين سياست در افغانستان و همينطور ارسال اسلحه به اسرائيل نمونه هاى ادامه اين روش وى هستند:
”در كشور خودمان هم دولت بوش آزادى هاى فردى و حقوقى انسان ها را زير پا مى گذارد. به مجامع اسلامى حمله مى شود، مهاجران زير فشار قرار مى گيرند، كسانى كه در پى گردباد كاترينا بى خانمان شده اند و يا مجروحان جنگى در وضعيت اسف بارى در بيمارستان ها بسر مى برند و همزمان از حمايت از سربازان سخن مى رود.“
لتوين به همين صورت به سخنان خود ادامه مى دهد و معتقد است كه به دموكرات ها هم در پايان دادن به جنگ نمى توان دلخوش كرد:
”حتى در حال حاضر هم بسيارى از سياستمداران از محدود كردن بودجه نظامى و حمايت مالى از جنگ خوددارى مى كنند، چه رسد به پايان دادن به آن. اما تاريخ نشان داده است كه دولت آمريكا مجبور شد به دليل مقاومت سخت مردم ويتنام، و جنبش وسيع ضد جنگ در همه جا و پيش از همه در ميان سربازان، نيروهاى نظامى خود را از اين كشور بيرون برد.“
تظاهرات بزرگ ضد جنگ امروز و فردا در آمريكا را گروه هاى گوناگونى سازماندهی كرده اند.
از سوى ديگر حاميان جنگ و نظاميان قديمى هم هستند كه تظاهركنندگان را خائنان به ميهن مى خوانند و با پرچم آمريكا در خيابان ها به راه افتاده اند. مأموران پليس در تلاشند كه از برخورد اين گروه هاى مختلف با يكديگر جلوگيرى به عمل آورند.
كارول از نيوجرسى از هواداران جنگ كه پسر ۲۲ ساله وى سرباز است، همه كارهايى را كه رئيس جمهور انجام مى دهد درست نمى داند ولى معتقد است:
”من از مأموريت وى پشتيبانى مى كنم. او فرمانده اصلى است و جنگ را هدايت مى كند و نه كنگره.“
تعداد تظاهركنندگان مخالف جنگ به مراتب بيشتر است. آنها پلاكاردهاى زيادى را با خود حمل مى كنند و با خواندن ترانه هاى ضد جنگ و رقص تلاش دارند از نفوذ سرما و بادى كه مى وزد، بكاهند و پيام خود را به وسايل مختلف به گوش رئيس جمهور برسانند. مانند تظاهر كننده زنى كه اينچنين مى خواند:
”آقاى رئيس جمهور، شما بايد از عراق خارج شويد، در فكر شروع جنگ با ايران نباشيد، نيروهاى نظامى را از منطقه دور كنيد و از مردم معذرت بخواهيد و بگوييد كه اشتباه بزرگى را مرتكب شده ايد و براى اين منظور مجبوريد به تگزاس برگرديد.“