بهره‌برداری آمريكا از گزارش البرادعی
۱۳۸۵ اردیبهشت ۱۲, سه‌شنبه
� خود عليه يكديگر ادامه می‌دهند: تحريم اقتصادی از سوی آمريكا و سه متحد اروپايی‌اش، و قطع شريان نفت از سوی ايران.
كابينه‌ی بوش در اين مرحله از نبرد ديپلماتيك خود با ايران قصد دارد، با استفاده از گزارش رييس سازمان بين‌المللی انرژی اتمی، نخست شورای امنيت سازمان ملل را راضی كند كه تقاضای توقف غنی سازی اورانيوم، از نوع تقاضاهايی باشد كه تنبيه و قدرت اجرايی پشت آن باشد. در مرحله‌ی بعد، چنانچه چين و روسيه جلوی اين كار بايستند، بنا به گفته‌ی جورج بوش، آمريكا در خارج از چارچوب سازمان ملل سعی خواهد كرد ائتلافی از «دولت‌های همفكر» را سازمان دهی كند تا تنبيهات لازم را مورد توجه قرار دهند.
معاون خانم كاندوليزا رايس، «آر. نيكلاس برنز» اين هفته به خبرنگاران گفت مورد ايران با كره‌ی شمالی بسيار متفاوت است و كابينه‌ی بوش هرگز اجازه نخواهد داد ايران به يك قدرت هسته‌ای نظير كره تبديل شود زيرا، به گفته‌ی او، ايران «دولتی است كه در يك منطقه‌ی بسيار حساس قرار گرفته و در اين منطقه بانكدارِ مركزیِ فعاليت‌های تروريستی است.»
مخالفان كابينه‌ی بوش در آمريكا اشاره می‌كنند در گزارش محمد البرادعی به روشنی آمده كه غنی سازی اورانيوم در ايران از نوع سطح پايين است و توليد سوختِ موشك‌های اتمی احتياج به تكنولوژی غنی سازی در سطح بالا را دارد كه ايران هنوز از دانش و تكنولوژی و تسهيلات فنی آن سالها فاصله دارد. اين منتقدان نتيجه می‌گيرند ايران برای آمريكا «خطر واضح و حاضر» (clear and present danger) نيست.
خود آقای البرادعی نيز، بنا به نوشته‌ی «نيويورك تايمز» (يكم مه) به ديپلمات‌های اروپايی گفته كه ترجيح می‌دهد ايران مجاز باشد به فعاليت محدودِ هسته‌ای اش ادامه دهد با اين شرط كه بازرسانِ سازمان بين‌المللی انرژی اتمی نيز بر آن نظارت داشته باشند.
اما هفته نامه‌ی نيوزويك (تاريخ روی جلد: ۸ مه) می‌نويسد: «همان تكنيك‌هايی كه ايران در حال حاضر به كار می‌برد و همان ماشين آلاتی كه در حال ساختن‌شان است، قابليت آنرا دارند كه اورانيوم غنی شده‌ی سطح بالا توليد كنند كه بتواند در بمب‌های اتمی به كار رود. پس از آنكه اين روند آموخته و به كار گرفته شد، ديگر سوآل اين نيست كه آيا ايران قادر است بمب بسازد، بلكه پرسش اين است كه آيا ايران خواهان بمب هست يا نه؟ و چه كسی بعد از ايران در صف ايستاده؟ هفته‌ی پيش احمدی‌نژاد گفت اين فن آوری را با پرزيدنتِ سودان عُمر البشير شريك خواهد شد.»
نيوزويك ادامه می‌دهد كشور اسرائيل به طور قطع حق دارد به حال آماده باش در آيد زيرا در شعاع موشك‌های ايران قرار دهد و غالب موارد نيز قربانی تروريست‌هايی بوده كه از سوی ايران حمايت می‌شوند.
نويسندگان نيوزويك بر اين گفته از گزارش سازمان بين‌المللی انرژی اتمی انگشت می‌گذارند كه: «با گذشت بيش از سه سال از تلاش‌هاس سازمان برای رسيدن به روشنی و صراحت در مورد همه‌ی جنبه‌های برنامه‌ی هسته‌ای ايران، شكاف‌های موجود در دانش ما [نسبت به اين برنامه] كماكان جای نگرانی را باقی می‌گذارد.» نيوزويك اين گفته‌ها را، در برابر ابهامات موجود، بسيار ملايم می‌داند و می‌نويسد در مقايسه با عراق «مورد ايران بسيار متفاوت، و بسيار خطرناك‌تر است.»