1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

برنامه دويچه وله و شنوندگان / ششم ماه اوت سال ۲۰۰۴ ميلادى

۱۳۸۳ مرداد ۱۶, جمعه

قوانين و مقررات آلمان و ديگر كشورهاى اروپائى در مورد پذيرش پناهجويان

https://p.dw.com/p/A7Xo
عکس: dpa zb

سلام و درود به حضور همه دوستان و عزيزانى كه، تا الان منتظر برنامه خودشون پاى راديو نشستن. اميدوارم كه سلامت و شاد باشين و هفته خوبى رو، پشت سر گذاشته باشين. در اين برنامه ميخواستيم، به يكى ديگه از موضوعاتى بپردازيم كه، اغلب در نامه ها و اى ميلهاى شما عزيزان، مطرح ميشه. يعنى قوانين و شرايط موجود در زمينه پذيرش پناهجوها در كشورهاى اروپائى.

بطور كلى بايد بگيم كه، تقريبآ همه كشورهاى اروپائى به اين تمايل دارن كه، مرزهاى كشور خودشون رو از نفوذ مهاجراى غير قانونى حفظ كنن. همين چند هفته پيش بود كه، كشورهاى اروپائى در زمينه شيوه برخورد با متقاضيان پناهندگى، به يك توافق نظر كلى رسيدن.

در ماه آوريل سال جارى ميلادى، وزراى كشور اعضاى اتحاديه اروپا، پس از سالهاى سال مشاجره، بالاخره متفقآ بر سر شرايط پذيرش پناهجوها در كشورهاشون به توافق نظر رسيدن. قاعده تصويب شده در مورد تمامى پناهجوها در كشورهاى اروپائى، به اين مربوط ميشه كه، فرد مزبور از كدوم كشور وارد كشور مقصد شده. براى مثال، اگه متقاضى مزبور از كشورى ميآد كه، حداقل قوانين حقوق بشر، در اون رعايت ميشن، مقامات مسئول ميتونن، فرد متقاضى پناهندگى رو، بدون بررسى بيشتر پرونده او، به كشور قبلى كه ميتونه يك كشور ترانزيت باشه، برگردونن. چرا كه اين كشورها، امن به حساب ميان و در اصطلاح هم “كشور امن سوم” ناميده ميشن. از جمله اونها، كشورهائى هستن كه، كنوانسيون ژنو رو در مورد برخورد با فراريان و آوارگان امضا كردن و به اون عمل ميكنن. علاوه بر اين، در اين كشورها، بايد يك جريان قانونى بررسى و رسيدگى به تقاضاهاى پناهجوها وجود داشته باشه و در اونجا بايد از قوانين كنوانسيون حقوق بشر پيروى بشه.

اگه يك پناهجو از كشورى مياد كه اين قواعد در مورد اون صدق نميكنن، با اين وجود دليلى وجود نداره كه، فرد مزبور به كشور قبلى بازگشت داده نشه. اين در صورتى پيش مياد كه، مقامات اروپائى از اين مطمئن باشنو كه در كشور مزبور فرد پناهجو در امنيت بسر ميبره. اين روشيه كه، بسيارى از سازمانهاى فعال در زمينه حقوق بشر، از اون انتقاد ميكنن. اونها اين خطر رو گوشزد ميكنن كه، كشورهاى مربوطه به آواره ها حق پناهندگى نداده، بلكه اونها رو بسادگى به ميهنشون برميگردونن.

با وجود همه اينها، قوانين اروپائى در مورد سياست برخورد با پناهجوها، هنوز هم تا حد زيادى بصورت ملى و در هر كشورى جور ديگه اى به اجرا در ميان. هر يك از كشورهاى اتحاديه اروپا، فهرست ويژه خودش رو، در مورد كشورهاى امن داره و در آينده هم همينطور خواهد بود. در كشور آلمان هم، اين شيوه كه پناهجوها پس از رد شدن تقاضاى اولشونو بلافاصله از اينجا اخراج ميشن، پا برجا باقى ميمونه. اما بايد توضيح بديم كه يك ويژگى ديگه قوانين آلمان در اين زمينه هم حفظ ميشه و اون از اين قراره كه، در آلمان هر پناهجو بايد درخواستش رو در اين زمينه، شخصآ به يكى از ۲۰ اداره مربوطه در جمهورى فدرال آلمان تحويل بده.

برخلاف، اونچه كه در سراسر اروپا بصورت كلى تنظيم شده اينه كه، كدوم كشور مسئول بررسى و رسيدگى، به يك تقاضاى پناهندگى افراد هستش. از زمان مصوبه Dublin كه از سال ۱۹۷۷ مقرر شد، اين قانون اساسى وجود داره كه، هر متقاضى، بايد درخواست پناهندگى خودش رو در كشورهاى عضو اتحاديه اروپا، به مقامات كشورى تحويل بده كه، ابتدا وارد خاك اون شده. براى مثال پناهجوئى كه، از طريق كشور ايتاليا به محوطه اتحاديه اروپا وارد شده، اما تازه در آلمان تقاضاى پناهندگى كرده، بلافاصله به ايتاليا بازگشت داده ميشه.