بحران در كابينه‌ى لبنان
۱۳۸۵ آبان ۲۲, دوشنبه
رشد گرايش‌هاى افراطى راست در آلمان
روزنامه‌ى دانماركى «اينفورماسيون» در مورد رشد گرايش‌هاى افراطى راست در آلمان مى‌نويسد: «هفته‌ى پيش عنوان هشدار دهنده‌ى «شوك راست افراطى» در روزنامه‌ها به چشم مى‌خورد و آمده بود كه بسيارى از آلمانى‌ها در حسرت يك رهبر هستند. زمينه‌ى اين امر، بررسى همه‌جانبه‌اى بود كه دانشگاه لايپزيگ در مورد گرايش راست افراطى در ميان آلمانى‌ها انجام داده بود. اين را مفهومى گمراه كننده مى‌نامند، زيرا اين پديده را به عنوان مساله‌اى حاشيه‌اى قلمداد مى‌كند. اما رويكرد نهفته در پشت آن چنان گسترده است كه مساله‌اى كانونى در جامعه‌ى آلمان را نمايش مى‌دهد. نفرت از بيگانگان با حسرت به دنبال يك رهبرى سخت براى كشور توامان است. مى‌توان آن را خواند و ديد. بايد از خود پرسيد كه آيا شايد كشورهاى ديگرى نيز وجود دارند كه در آن‌ها بخش بزرگى از طيف نيروهاى سياسى پشت سياست آكنده از ترس نسبت به خارجيان ايستاده‌اند؟ جايى كه يك حكومت به روش‌هاى فزاينده‌ى اقتدارگرايانه سياست خود را پيش مى‌برد؟ شايد حتا به عنوان مثال بتوان از چنين چيزى نزد ما سخن گفت؟ اما اگر آلمانى‌ها واقعا چنين رفتارى داشته باشند بايد گفت كه چه وحشتناك است. اين امر نشان مى‌دهد كه آنان هيچ درسى نگرفته‌اند».
بحران در كابينه‌ى لبنان
روزنامه‌ى فرانسوى «فيگارو» در مورد كناره‌گيرى وزيران شيعه از كابينه‌ى دولتى در لبنان مى‌نويسد: «كناره‌گيرى وزيران شيعه، بحث در اين زمينه را به قانون اساسى مى‌كشاند. به گفته‌ى سياست‌شناسان، اين تصميم مشروعيت كابينه را سلب مى‌كند، هرآينه كه موافقت جامعه‌ى شيعيان را نداشته باشد. توضيحات اميل لاهود رييس دولت را نيز كه گفته بود دولت مشروعيت مبتنى بر قانون اساسى خود را از دست داده است، بايد همينطور فهميد. او به اين دستور قانون اساسى استناد مى‌كند كه از نمايندگى همه‌ى جامعه‌ها در لبنان سخن مى‌گويد. زياد بارود كه وكيل است مى‌گويد فواد سينيوره مى‌تواند استعفاى وزيران شيعه را رد كند و دست كم از نظر فنى كابينه‌ى خود را ادامه دهد، زيرا كناره گيرى آن قابل توجيه نيست. فيليپ دوست بلازى وزير خارجه‌ى فرانسه پشتيبانى خود را از چنين رويكردى اعلام كرده است».
لبنان بخشى از منازعه‌ى اسراييل و فلسطين
روزنامه‌ى سوئيسى «تاگس آنتسايگر» نيز در مورد بحران سياسى لبنان مى‌نويسد: «لبنان بخشى از منازعه‌ى ميان اسراييلى‌ها و فلسطينى‌هاست. تنها هنگامى كه اسراييل سرزمين‌هاى اشغالى را پس دهد، مساله‌ى آوارگان فلسطينى حل شود و با سوريه قرارداد صلح منعقد گردد، اين منازعه از سياست داخلى لبنان رخت برخواهد بست. اما در حال حاضر آمادگى حل همه‌جانبه‌ى منازعه‌ى خاورميانه نه در اسراييل وجود دارد و نه در واشنگتن. همچنين تنش‌هاى ميان آمريكا و ايران نيز در لبنان احساس مى‌شود. هرگونه تضعيف كابينه‌ى بوش ـ مانند نمونه‌ى اخير در انتخابات كنگره ـ باعث مى‌شود كه ايران از طريق حزب‌الله لبنان عرض اندام كند. مادامى كه كانون‌هاى شعله‌ور در خاورميانه خاموش نشوند، در لبنان نيز اين خطروجود خواهد داشت كه آكتورهاى محلى به آخرين چيزى كه فكر كنند منافع كشورشان باشد».
استراتژى آينده در مورد عراق
روزنامه‌ى آلمانى «فرانكفورتر آلگماينه» در تفسيرى بر سياست آمريكا در مورد عراق مى‌نويسد: «استراتژى جديد كابينه‌ى تضعيف شده‌ى آمريكا در مورد عراق هر طور هم كه به نظر آيد، اختراع جديدى به همراه نخواهد آورد. اگر بخواهد به پيشرفت‌هايى نائل شود، نيازمند پشتيبانى است. اين پشتيبانى را بوش و كنگره‌ى جديد فقط در سوريه و ايران جستجو نخواهند كرد. واشنگتن به روسيه روى آورده است و در ملاقات سران آپك كه پايان هفته در هانوى برگذار مى‌شود، مسكو مى‌تواند عضو كشورهاى سازمان جهانى شود كه مدتهاست درحسرت آن مى‌سوزد. اواخر ماه اروپايى‌ها در ملاقات سران ناتو در ريگا بايد بگويند كه آينده‌ى عراق را چگونه تصور مى‌كنند. ولو اگر آمريكايى‌ها از آنان بپرسند. كوهلر رييس جمهورى آلمان احتمالا تنها كسى نخواهد بود كه برايش اين پاسخ‌ها ناكافى به نظر آمده است. اصولا اگر پاسخى داده شده و يا وجود داشته باشد».