بحران تشكيل دولت در ايتاليا
۱۳۸۵ اسفند ۶, یکشنبه
زمانى كه كمونيست‌ها از جانبدارى از پرودى خوددارى كردند، شادى نيروهاى دست راستى اين كشور به اوج خود رسيد و بلافاصله خواست انتخابات مجدد را مطرح كردند.
رئيس جمهور ايتاليا چاره‌اى ديگرى نداشت جز اينكه دوباره رومانو پرودى را براى گرفتن رأى اعتماد به هر دو مجلس اين كشور بفرستد. اين تنها راه جلوگيرى از انجام انتخابات مجدد در ايتالياست، انتخابات دوباره‌اى كه مى‌تواند چندين ماه باعث ايجاد ركود در كشور گردد و معلوم نيست بتواند دوباره اكثريت قابل اطمينانى را در مجلس اين كشور ايجاد كند.
لااقل با توجه به سيستم انتخاباتى موجود در ايتاليا وضع بدين گونه است. اين سيستم توسط سيلويو برلوسكونى، نخست وزير پيشين ايتاليا در پايان دوره پنج ساله صدارتش بنا به نيازهاى خود وى آماده شد. برلوسكونى در تغييرات سيستم انتخاباتى منافع و اهداف خود را در نظر گرفت، يعنى در واقع بوجود آوردن اكثريت با ثباتى كه زمانى در تاريخ ايتاليا وجود داشته است. او تنها نخست وزيرى در ايتالياست كه توانست از بعد از جنگ جهانى دوم تا بحال دوره پنج ساله صدارت خود را، بدون وقفه و انتخاب مجدد، بطور كامل پشت سر گذارد. اما زمانى كه بنا به نظرسنجى‌هاى موجود مشخص شد كه برلوسكونى در پشت سر حريف انتخاباتى خود قرار خواهد گرفت، اقدام به تغيير سيستم انتخابات در ايتاليا نمود.
در پايان آنچه كه باقى ماند، روابط نمونه‌وار ايتاليايى بود، بدين معنى كه در نهايت احزاب كوچك و يا حتى نامزدهاى انتخاباتى منفرد، سرنوشت انتخابات را تعيين مى‌كنند.
سيستم پارلمانى ايتاليا زير فشار قواعد خود ساخته رنج مى‌برد. اين همچنين مشكل چپ ميانه اين كشور است كه نمايندگان خود را با زحمت بسيار زير يك پرچم نگه دارد. راه حل درازمدت بيرون آمدن از بن بست‌هاى اين چنينى در ايتاليا، تغيير سيستم انتخاباتى در اين كشور است، كه بتواند از مرزهاى ميان گروه‌هاى مختلف سياسى فراتر رود. شايد اين فقط آرزويى براى آينده سياسى ايتالياست!