ايران نه پيشنهادها را پذيرفت و نه رد كرد
۱۳۸۵ شهریور ۱, چهارشنبه
راه برون رفتى قابل رويت نيست
روزنامه‌ى آلمانى «اشتوتگارتر تسايتونگ» (Stuttgarter Zeitung) منازعه بر سر برنامه‌ى اتمى ايران را چنين ارزيابى مى‌كند: «چرا رهبرى ايران در چنين لحظه‌اى بايد تسليم خواسته‌هاى غرب شود؟ چرا بايد از حق خود براى غنى‌سازى اورانيوم كه اين كشور طبق قرارداد منع اتم از آن برخورداراست چشمپوشى كند؟ چرا تهران و يا حتا فقط حزب‌الله بايد به قطعنامه‌ى سازمان ملل تن دهند، در حالى كه اسراييل دهه‌هاست به ندرت به قطعنامه‌اى احترام گذاشته است؟ از هر زاويه‌اى كه بخواهيم اين مسائل را بنگريم، مى‌بينيم اين غرب است كه خودش را در بن بست قرار داده است. راه‌هاى برون رفت واقعبينانه‌اى در لحظه‌ى كنونى قابل رويت نيست. اميدوار باشيم كه بازهاى واشنگتن از طريق ناكامى اسراييل در كشور همسايه لبنان هشيار شده باشند. اما هيچكس نمى‌تواند به آن اميدى ببندد. به همين دليل اروپا بايد بيش از پيش به ديپلماسى متوسل شود، به گفتگو با تهران، با حماس، با سوريه و با حزب‌الله».
غرب هيچ ابزار فشارى در اختيار ندارد
روزنامه‌ى فرانسوى «زود اوست» (Sud-Ouest ) چاپ بوردو، در مورد سياست اتمى ايران مى‌نويسد: «حكومت ايران عليرغم افراط كارى و شايد هم درست به همين دليل، موقعيت خود را بطور محسوسى تثبيت كرد. پيشنهاد اين حكومت براى ادامه‌ى مذاكرات برايش هزينه‌اى دربرندارد، چرا كه طرف‌هاى گفتگو هيچگونه ابزار فشارى در اختيار ندارند. آنچه كه به جرج بوش مربوط مى‌شود، اگر چه مى‌تواند ايران را تهديد به مداخله‌ى نظامى كند، اما به خوبى مى‌داند كه اين امر از هم اكنون ناممكن است. از يكطرف تله‌ى عراق كه هر روز عميق‌تر در آن فرو مى‌رود هرگونه ميدان بازى را از او سلب مى‌كند. و از طرف ديگر ملت‌هاى ديگر و پيش از همه چين قدرت مى‌يابند و شروع به تعيين معيارهاى يك نظم نوين جهانى مى‌كنند. اين امر را روشن‌تر از هر چيز، مخالفت پكن با هرگونه تنبيهى عليه ايران نشان مى‌دهد».
مداخله‌ى نظامى را نمي‌توان ناديده گرفت
روزنامه‌ى اتريشى «دى پرسه» (Die Presse) چاپ وين، حمله‌ى نظامى به ايران جهت جلوگيرى از تبديل شدن آن به يك قدرت اتمى را گزينه‌اى مى‌داند و مى‌نويسد: «تلاش ديپلماتيك بايد متوجه حفظ جبهه عليه ايران و تدارك تنبيهات اقتصادى باشد. فقط اگر جهان قاطعيت نشان دهد مى‌توان ايران را از برنامه‌ى اتمى‌اش منصرف كرد. تحمل يك بمب اتمى ايرانى اجازه ندارد تبديل به گزينه‌اى شود. چرا كه جمهورى اسلامى رژيمى مانند هر رژيم ديگرى نيست. از حكومتى كه مكررا تهديد به نابودى اسراييل مى‌كند بايد انتظار داشت كه بمب اتمى را نيز به كار گيرد. اين باقيمانده ريسك آنچنان تحمل‌ناپذير است كه آخرين راه حل (و بدترين در درجه دوم) يعنى مداخله‌ى نظامى را نمى‌توان ناديده گرفت. اما هنوز فرصت براى مذاكره وجود دارد».
به بازار خوش آمديد
روزنامه‌ى سوييسى «تاگس آنتسايگر» ( Tages-Anzeiger) چاپ زوريخ در مورد واكنش ايران به پيشنهادهاى جامعه‌ى بين‌المللى مى‌نويسد: «ايرانى‌ها پيشنهاد وسوسه‌انگيز پنج قدرت داراى حق وتو و آلمان را نه پذيرفتند و نه رد كردند. اما اين هرگز به معناى آن نيست كه تهران در منازعه بر سر برنامه‌ى اتمى خود راه رويارويى را جستجو مى‌كند. بلكه ايرانى‌ها بيشتر مى‌خواهند كه همچنان مذاكره كنند ـ به بازار خوش آمديد. وابستگى جهان به نفت، بزرگ‌ترين برگ برنده‌ى ايران است. در شوراى امنيت سازمان ملل نيز چين با توجه به منافع خود، با تحريم نفتى چهارمين صادركننده‌ى بزرگ نفت مخالفت خواهد كرد. اما اگر شوراى امنيت عليرغم اين امر همانطور كه جرج بوش رييس جمهورى آمريكا مى‌طلبد، تنبيهاتى را عليه ايران در نظر گيرد، مى‌تواند به نتايجى خلاف آنچه كه مورد نظر است دست يابد. زيرا اين در طبيعت رژيم ايران نهفته است كه تلاش مى‌كند قدرت خود را از طريق مرزبندى با خارج تقويت كند».
سرنگونى رژيم
روزنامه‌ى روسى «كومرسانت» (Kommersant) چاپ مسكو در مورد واكنش ايران نسبت به پيشنهادهاى بين‌المللى مى‌نويسد: «اين پرسش كه آيا ارزش‌هاى جامعه‌ى بين‌المللى، گسترش باشگاه قدرت‌هاى اتمى با ايران را اجازه مى‌دهد يا نه، ديگر جالب نيست. اغلب كشورهايى كه از نظر صنعتى دست‌كم در سطح دهه‌ى ۱۹۷۰ هستند، بطور اجتناب‌ناپذير تكنيك ايجاد مواد سوخت هسته‌اى و جنگ‌افزار اتمى را فراهم خواهند كرد. تنها ابزار جلوگيرى از ايران براى كسب تكنولوژى هسته‌اى، نابودى رژيم سياسى آن و يا كل اين كشور است».