انتشاره شصتمين شماره نشريه «حقوق بشر»

مجله اى كه گردانندگان آن ۲۲ سال پيش اميدوار بودند، تنها شش شماره از آن منتشر شود. سردبير مى گويد: “ادامه ى حيات سازمانهاى دفاع از حقوق بشر در يك جامعه، نشانه آن است كه اين جوامع هنوز به كعبه ى مقصود احترام به حقوق انسانها نرسيده اند و مردم آن ضرورت دفاع از حقوق بشر را لمس نكرده اند.”

همين سخن را بهار زنده رودى به گونه اى ديگر بيان مى كند. او معتقد است انقلاب در مرحله نخست فقط احساسى ست. تنها در مراحل پس از انقلاب و بررسى آن است كه مى توان به مرحله ى مفهومى آن پاى گذاشت. ما، دركى از آزادى خواهى نداشتيم تا اينك توقع داشته باشيم كه بايد چيزى بهتر از آنچه اتفاق افتاد، روى مى داد. ۲۵ سال نقض حقوق بشر، نتيجه ى منطقى حيات فكرى و معنوى همه ى ما بوده است.

مهرانگيز كار ضمن آنكه به دنبال ريشه يابى و ريشه سوزى قتلهاى زنجيره اى ست، ماده ى قانونى آن را مثل هر حقوقدان ديگرى در قانون اساسى مى يابد. در ماده ۲۲۶ قانون مجازات اسلامى آمده است: «قتل نفس در صورتى موجب قصاص است كه مقتول شرعا مستحق كشتن نباشد و اگر مستحق قتل باشد، قاتل استحقاق قتل او را طبق موازين در دادگاه اثبات كند.».

شادى صدر قانون منع حجاب در فرانسه را با حجاب اجبارى زنان اقليتهاى دينى در ايران مقايسه مى كند. او مى گويد: “همه ى ما مى دانيم داشتن حجاب براى زنهاى اسلامى واجب است. اگر كار فرانسه را نقض حقوق بشر بدانيم، اجبارى كردن حجاب اسلامى براى زنان اقليتهاى دينى در ايران نيز خلاف حقوق بشر نخواهد بود؟”

كاظم كردوانى به مميزى يا همان سانسور در ايران پرداخته است. او از كارگردانى ياد مى كند كه نمايشنامه «دايره گچى قفقازى» برشت را به بررس مى دهد تا اجازه ى چاپ و انتشار آن را بگيرد. بررس در زير نمايشنامه مى نويسد: “خوب بود از برادر «برشت» بخواهيد كه يك نمايشنامه هم درباره ى ايران بنويسد.”

الهه خوشنام