اعزام ناظران سازمان ملل متحد به جنوب سودان

�آيند. بخش بزرگى از اين افراد، چيزى به غير از جنگ نميشناسد و آنها تازه بايد بياموزند كه، صلح چيست.

از ۲ ماه و نيم پيش يعنى، زمان عقد پيمان صلح، شورشگران سابق جنبش رهائى بخش جنوب سودان، در تلاش ساختن يك دستگاه خودگردان غير نظامى در اين منطقه ميباشند. آنها يك ماليات بردرآمد ۱۰ درصدى را مقرر كرده اند و براى ساختن زير بناى اقتصادى ضرورى و سيستم تعليم و تربيت اجتماعى كوشش ميكنند. اما از اين نظر نيز، آنها به كمك ديگران از خارج نياز دارند زيرا، اكثر افراد تحصيلكرده در طول سالهاى جنگ داخلى، اين منطقه را ترك نموده اند. سودان با ميزان ۲ درصد كسانيكه دوره تحصيل در مدارس را ميگذارنند، پائينترين سطح تحصيلى در جهان را به خود اختصاص ميدهد. تنها، كشور افغانستان در دوره طالبان، از اين حد نيز نازلتر بود.

به همين دليل، سازمانهاى امداد آماده ميشوند، كه مدتى طولانى در جنوب سودان مستقر گردند. براى حفظ امنيت اين سازمانها نيز، ناظران سازمان ملل متحد مورد نيازند. زيرا يكى از مهمترين اقدامات اين خواهد بود كه، دست كم در روستاهاى بزرگتر منطقه، راههاى ارتباطى و جاده ها، اين امر را ممكن سازند كه، مواد غذائى، كه در حال حاضر از طريق گران قيمت هوائى به اين محل انتقال مييابند، هزينه كمترى داشته باشد.

علت آغاز جنگ داخلى ۲۰ ساله در جنوب سودان، عقب ماندگى شديد اين منطقه بود. با اعزام ناظران سازمان ملل به سودان، نخستين قدم در جهت توسعه اين كشور و ثبات صلح و آرامش فراهم برداشته خواهد شد.

اما براى اينكه تصميم اعزام اين نيروها به جنوب سودان مورد تصويب قرار گيرد، بايستى از طرح اوليه قطعنامه مزبور، موارد ديگرى حذف ميشدند. يعنى مواردى كه به منطقه بحران زده ديگر سودان، دارفور ربط پيدا ميكنند. تازه هفته آينده در نيويورك در اين مورد بحث و گفتگو ميشود كه، آيا و در كجا، جنايتكاران جنگى دارفور در برابر دادگاه قرار ميگيرند. رسيدگى به موضوع مهم دوم، يعنى در نظر گرفتن مجازاتهاى سخت تر براى دولت سودان، تا اطلاع ثانوى به تعويق ميافتد.