استراتژى خطاى آمريكا در عراق
۱۳۸۳ شهریور ۳۱, سه‌شنبه
”آمريكاييان منطقه را به آتش كشيدند. و اكنون خودشان نيز از شعله‌هاى آتشى كه در اين منطقه برافروخته‌اند خلاصى ندارند. مدتهاست كه قدرت آنها همان ترجمان قانون نيست. هر روز بخش ديگرى از نفوذ خود را در عراق از دست ميدهند. نيروهاى اشغالگر تنها از قهر و خشونت براى پيشبرد امور بهره ميگيرند و همين امر باعث آن ميگردد كه به گونه‌اى دم افزون بيش و بيش مردم از آنان روى برتابند. نخست وزير عراقى برگزيده آمريكاييان يعنى علاوى اطمينان ميدهد كه عليرغم نابسامانيها و هرج و مرج دامن گستر بر آن است تا موعد تعيين شده براى انتخابات كه قرار است در ژانويه سال ۲۰۰۵ برگزار گردد را حفظ كند. آمريكاييان به وى قول داده‌اند كه در ماه دسامبر سال جارى، يعنى پيش از برگزارى انتخابات، دست به يك يورش وسيع و گسترده زنند. يورشى كه مناطقى همچون فلوجه، رآمادى و سامارا را دربر گيرد. آيا قرار است كه صندوقهاى راى گيرى را در گورستانها مستقر سازند؟ در محافل دولتى گفته ميشود كه جورج بوش هم اكنون نيز كنترل عراق را از دست داده است و همين امر حيثيت وى را به خطر خواهد انداخت. اما وى ميبايست پيش از اين، در انتخابات رياست جمهورى آمريكا كه در ماه نوامبر برگزار ميشود، طعم شكست را بچشد.“
روزنامه ديگر فرانسه، فيگارو كه در پاريس منتشر ميشود و وابسته به نيروهاى محافظه‌كار اين كشور است در ارتباط با جنگ عراق و نقش ايالات متحده آمريكا در اين كشور نظرگاهى متفاوت دارد. بر اساس تفسير اين روزنامه آمريكاييان ميبايست جنگى را كه آغاز كرده‌اند به پايان برند. مفسر فيگارو چنين مينويسد:
”جنگها هرگز پديده‌اى پاك و منزه نبوده‌اند. هرگاه دموكراسى به هزار دليل برآمده از سياست داخلى تمايلى به شركت در جنگى كثيف را ندارد، همان بهتر كه از دست زدن به آن بپرهيزد. حمله در ماه مارس سال ۲۰۰۳ به عراق كه تهديدى براى هيچ كس در جهان نبود، در عرصه بين المللى باعث تقويت دو كشورى شد كه در راستاى توليد جنگ افزارهاى اتمى ميكوشند. يعنى ايران و كره شمالى. آمريكا با عقب نشينى از سياست ايجاد وحشت در پهنه گيتى و درگير شدن در اوضاع داخلى يك كشور مسلمان عملا آن استراتژى را برگزيد كه در نقطه مقابل يك استراتژى خوب قرار داشت. در اين رابطه، جان كرى نيز كه پيش از اين در مقام سناتور از جنگ دفاع كرده بود حق ندارد به مردم قول عقب نشينى سربازان آمريكايى از عراق را ظرف ۴ سال آينده بدهد. اين نشانه و بازتاب ضعف است و اين همان چيزى است كه در عراق به سود هيچ كس نيست. آمريكاييان تنها زمانى ميتوانند عراق را ترك گويند كه پيش از آن صلح را در اين كشور برقرار ساخته باشند.“