1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

ادامه اختلاف نظرها پس از تصويب قطعنامه آمريكا و بريتانيا در مورد عراق

۱۳۸۳ خرداد ۲۱, پنجشنبه

در پس صحنه اجلاس سران گروه هشت بيش از هرچيز مشاجره بر سر بخشودن بدهى هاى عراق به كشورهاى اروپايى بوده است. مسئله فعاليت پيمان ناتو در عراق موضوع يك جنگ لفظى ميان فرانسه و آمريكا بود كه بايد موضوع مناقشات اسرائيل و فلسطين را نيز بدان افزود.

https://p.dw.com/p/A5Un
اجلاس سران هفت كشور صنعتى و روسيه در «سى آيلند» آمريكا
اجلاس سران هفت كشور صنعتى و روسيه در «سى آيلند» آمريكاعکس: AP

روزنامه مستقل «لوموند» چاپ پاريس در شماره امروز خود در مورد تصويب قطعنامه جديد آمريكا در مورد عراق توسط شوراى امنيت سازمان ملل مى نويسد:

“بى شك اين امر را بايد يك پيروزى براى جرج دبليو بوش، رئيس جمهورى آمريكا ارزيابى كرد كه تمامى ۱۵ عضو شوراى امنيت سازمان ملل از پروژه سياسى او در عراق حمايت كردند، آنهم حتى حمايت از سوى كشورى چون فرانسه كه تا يكسال پيش عمليات نظامى آمريكا در عراق را رد مى كرد. در مذاكراتى كه از پيش در مورد اين قطعنامه صورت گرفته بود، فرانسه از خواست خود صرفنظر كرد كه عراقى ها بايد در عمليات نظامى حق وتو داشته باشند. ولى اين عقب نشينى ديپلماتيك در قبال آن صورت گرفته كه فرانسه در عرصه ديپلماتيك در مسائل خاورميانه نقش بيشتر ايفا كند. آمريكايى ها اينبار برنده شدند، ولى بايد اميدوار بود كه آنها ديدگاه هاى خود در مسئله خاورميانه را كمى بسود سياست اروپايى ها تغيير دهند.”

روزنامه Nesawissimaja Gaseta چاپ مسكو امروز در باره قطعنامه جديد عراق مى نويسد:

“اين توافق در زمانى حاصل مى شود كه وضع جرج بوش در كارزار انتخابات رياست جمهورى آمريكا رو به وخامت مى رود. اينكه كشورهاى راهبر جهان در شوراى امنيت با طرح قطعنامه آمريكا و بريتانيا در مورد عراق موافقت كردند، كار اجلاس كشورهاى صنعتى گروه هشت در «سى آيلند» آمريكا را سبك تر ساخت. براى رئيس جمهورى آمريكا اتفاق نظر در مسئله عراق به منزله يك موفقيت تبليغاتى است كه مى تواند از اين موفقيت خود در مبارزه اش عليه تروريسم بين الملل، اصلاحات در خاورميانه، بگوييم تغيير رژيم هاى ديگر، استفاده كند. در واقع اين موضوع ها نه تنها براى اجلاس «سى آيلند» مهم اند، بلكه براى كارزار انتخاباتى جرج بوش نيز از اهميت بسيار برخوردارند.”

روزنامه محافظه كار Le Figaro چاپ پاريس در شماره امروز خود در مورد اجلاس سران هفت كشور صنعتى و روسيه در «سى آيلند» آمريكا مى نويسد:

“هيجان ها و اميدوارى ها چندان بطول نيانجاميد. يك روز پس از تصويب قطعنامه عراق توسط شوراى امنيت، رهبران سياسى دو كشور فرانسه و ايالات متحده آمريكا اختلاف نظرهاى خود در مورد آينده عراق و مناقشات ميان اسرائيل و اعراب را يكبار ديگر نشان دادند. قطعنامه عراق كه همچون يك پيروزى ديپلماتيك براى آمريكا مى نمود، اختلاف نظر ميان دو سوى آتلانتيك را از ميان نبرده است. در پس صحنه اجلاس سران بيش از هرچيز مشاجره بر سر بخشودن بدهى هاى عراق به كشورهاى اروپايى بوده است. مسئله فعاليت پيمان ناتو در عراق موضوع يك جنگ لفظى ميان فرانسه و آمريكا بوده است كه بايد موضوع مناقشات اسرائيل و فلسطين را نيز بدان افزود.”

روزنامه «فاينانشيال تايمز آلمان» در شماره امروز خود به تصويب قطعنامه آمريكا در مورد عراق توسط شوراى امنيت سازمان ملل پرداخته و مى نويسد:

“تصويب قطعنامه ارائه شده از سوى آمريكا در مورد عراق از سوى شوراى امنيت سازمان ملل متحد حمايت بزرگى براى جرج دبليو بوش بشمار مى رود. يك روز پس از تصويب اين قطعنامه كه بدون رأى مخالف پذيرفته شد، جرج بوش از فرصت اين پيروزى استفاده كرد و خواستار نقش قويتر پيمان نظامى ناتو در اين منطقه بحرانى شد. بوش تلاش دارد تا در رابطه با آندسته از كشورهاى عضو پيمان ناتو كه سال گذشته با آنان مشكلاتى داشته تناسب نيرو را بسود خود حل كند. وى در وهله نخست تلاش دارد راه حلى براى مشكلات لجستيك نيروهاى اشغالگر در عراق بيابد. ولى از قرار معلوم شركاى هم پيمان وى در ناتو به رئيس جمهورى آمريكا كمكى نخواهند رساند. نه آنكه آنها از نظر سياسى چنين چيزى را نخواهند، بلكه ظرفيت آن را ندارند. درست است كه اتحاديه اروپا هم اكنون بيش از هر زمان ديگرى گسترش يافته، ولى اين تنها كشورهاى آلمان، فرانسه، ايتاليا و اسپانيا هستند كه آنهم فقط بصورت بالقوه در شرايطى هستند كه مى توانند نيروى نظامى اعزام دارند. هر چه باشد، ناتو حتى نمى تواند بطور كامل به وظايف خود در افغانستان عمل كند. تا زمانى كه هم پيمانان براى عمليات نظامى شان بايد براى هر هليكوپترى گدايى كنند، خلاء نيروى نظامى در عراق را نخواهند توانست پر كنند. از اين رو نيروهاى متحدى كه جنگ عراق را آغاز كردند، مجبورند كه به تنهايى مسئوليت آن را به دوش كشند. آنها تنها زمانى مى توانند در عراق ثبات را برقرار كنند، كه به حضور خود تقويت ببخشند. كشورهاى اروپايى مخالف جنگ حمايت ديگرى نمى توانند از خود نشان دهند، غير از آنكه ارتش جديد را آموزش دهند. ولى اين كشورها بيش از اين نيز نبايد خود را كنار كشند. حمايت از ايالات متحده آمريكا در مسئله عراق نه تنها براى پيمان ناتو، بلكه براى جهان عرب نيز از اهميت برخوردار است.”