احساسات و مشاهدات امدادگران “سازمان كارگرى خدمات پرستارى برلين” در بم

امدادگرانى كه از سوى يكى از سازمانهاى امداد آلمانى موسوم به سازمان كارگرى خدمات پرستارى برلين Berliner Arbeiter-Samariter-Bund براى كمك در شهر زلزله زده بم به ايران رفته بودند، به عمليات نجات خود پايان داده، به آلمان بازگشتند. چهار مربى سگهاى ردياب وابسته به سازمان كارگرى خدمات پرستارى انجمن ايالتى برلين ديروز سه شنبه وارد فرودگاه تگل Tegel برلين شدند. سگهاى ردياب آنان نيز همراهشان بودند. امدادگران از شنبه شب گذشته بى وقفه به دنبال زير آوار ماندگان و زندگان احتمالى در ويرانه هاى بم گشته بودند.

براى آنان ماموريت بم يكى از نااميدكننده ترين و غمناكترين ماموريتهايشان بود. حتى نتوانسته بودند يك نفر را زنده از زير آوار بيرون بياورند، چون خرابه هاى بم فضاى تنفسى براى انسانها باقى نمى گذاشت. گزارشهاى آنان در باره ماموريتشان اين بار با دفعه هاى پيش متفاوت است. دتلف كوهن Detlef Kühn، رييس گروه امداد، مى گويد: “معمولا امدادگران ما احساساتى نمى شوند، اما اين بار بسيار نااميد و شوكه شده اند.” اين گروه امدادگرنه تنها شاهد هرج و مرجى شديد در ايران بوده اند، بلكه ديده اند كه در بم در كمك كردن به مردان نسبت به زنان و كودكان اولويت قائل مى شده اند. دتلف كوهن مى گويد: “تازه پس از آنكه پزشكان خارجى به اين مسئله اعتراض كردند بود كه ايرانيها رفتار خود را تغيير دادند. اما پس از رسيدگى اوليه به زنان و كودكان معلوم نبود آنها را به كجا مى برند و ما طبيعتا از خود مى پرسيم آنها را به كجا برده اند؟”

مربيان سگهاى ردياب شاهد تراژديهاى بسيار بودند و مسئوليتى بس عظيم بر گردن داشتند. دتلف كوهن مى گويد: “بدترين چيز اين است كه موقعى برسد كه مربى سگ ردياب سرانجام بگويد در سطحى از زمين ديگر موردى براى جستجو كردن وجود ندارد و بعد آن سطح را به ماشينهاى بولدوزر بسپارند براى اينكه ويرانه ها را صاف كنند.”

۴۰ امدادگر سازمان كارگرى خدمات پرستارى با سگهاى رديابشان تا كنون جوايز بين المللى بسيارى دريافت كرده اند. اين گروه دائما به مناطقى كه دچار فاجعه هاى طبيعى مى شوند، اعزام مى گردند.

در آغاز دهه ۱۹۹۰ اين گروه براى نخستين بار پس از وقوع زلزله در يمن در كشورى اسلامى بود. در آنجا هم امكان نجات دادن انسانهايى كه زير آوار مانده بودند بسيار محدود بود، چون خانه هاى آن منطقه نيز از گل بودند. پس از زلزله تنها پودر و خاك از خانه ها به جاى مانده بود. از آنجا كه در كشورهاى اسلامى سگ را به چشم حيوانى نجس مى نگرند، امدادگران در يمن بارها با مانع در كار خود روبرو شدند.

اين بار اما وضعيت به گونه اى ديگر بود. درماندگى و نياز در ايران به قدرى بود كه انسانها مى كوشيدند سگهاى نجات را با آب و نان به سوى ويرانه هاى خانه هايشان بكشانند. كوهن مى گويد: “صحنه هايى كه در اين مواقع مى ديديم قلبمان را به درد مى آوردند.”