اتحاد و دوستی بازيکنها در تيم ملى نسبت به قديم خيلی بهتر شده / گفتگويى با وحيد هاشميان

�تبال ايران سخن گفته است.

مصاحبه گر: شهرام احدی

دويچه وله: آقای هاشميان، پس از مدتها انتظار برای بايرمونيخ راهی ميدان شده ايد آنهم در برابر بوخوم، تيمی که در فصل گذشته با ياری شما به جام يوفا راه پيدا کرده بود. ديدن دوستان گذشته براى شما چه احساسی بود؟

وحيد هاشميان: من با تيم بوخوم خاطرات زيادی دارم. بهترين دوستان ورزشی من در تيم بوخوم هستند. سالهای خوبی داشتيم، مربی هايم را ديدم، بازيکنها را و خیلی از ديدنشان خوشحال شدم و همچنين آنها. پارسال ما توانسته بوديم مقام پنجم بوندس ليگا را كسب كنيم و با توجه به اينکه تيم بوخوم بضاعت تيم های مثل شالکه، دورتموند و يا تيم های قوی ديگر را ندارد، ولی با اين دوستی يی که داشتيم توانستيم پارسال خودمان را راهی جام يوفا کنيم. ديدن دوستان هم خيلی خوب بود، خيلی خوشحال شدم که آنها را ديدم.

دويچه وله: از پيش مشخص بود که در برابر تيم بوخوم بازی می کنيد؟

وحيد هاشميان: نخير، مشخص نبود که جلوی تيم بازی می کنم يا نه، ولی مربی مان در دقايق پايانی من را جلوی تيم سابقم بازی داد.

دويچه وله: ولی آيا ۹ دقيقه ای که شما بازی کرديد کافی ست؟ يعنی کلا برای يک مهاجم کافی ست که بتواند توانايی خودش را نشان بدهد؟

وحيد هاشميان: طبيعتا وقت خيلی زيادی نيست، ولی اين ديگر تصمیم مربی است که به بازيکنان براى بازى كردن چقدر شانس بدهد و اين تصميم را هميشه مربی می گيرد که به بازيکنان چقدر بازی برسد.

دويچه وله: ما در صحبتی که در آستانه ی انتقالتان به مونيخ داشتيم، گفته بوديد که علی رغم رقابت شديد در خط حمله بايرن قصد داريد که با تمرين و تلاش زياد خودتان را مطرح کنيد و در واقع به يکی از مهره های کارای اين تيم بدل شويد. خودتان تلاشهای پيگير ماههای گذشته را چطور می بينيد؟

وحيد هاشميان: در واقع همانموقع که با شما صحبت کردم، چيزی که مشخص است، تيم های بزرگ بخصوص تيم بايرن مونيخ هميشه کادرش از بازيکنان خيلی خوبی تشکيل شده و منهم از همان ابتدا می دانستم که رقابت در اين تيم خيلی سخت است، ولی اميدوار بودم که با شانس هايی که می گيرم بتوانم توان خودم را نشان بدهم. متاسفانه شرايط اول فصل طوری بود که تيم ما به آنصورت خوب بازی نمی کرد و همان ابتدا مربی ما چندين بار من را بطور ثابت فرستاد توی زمين، ولی همانطور که گفتم اوايل فصل تيم ما بازی خوبی انجام نداد و منهم نتوانستم گل زنی کنم و اينجا هم برای مهاجم گل زنی حرف اول را می زند. اما، به مرور زمان تيم جا افتاد و خط حمله ی مان شروع کرد به گل زدن و طبيعتا تيمی که نتيجه می گيرد، مربی هيچوقت تركيب تيمش را عوض نمی کند. اين شد که مربی شانس کمتری به من بدهد برای بازی کردن.

دويچه وله: يک مسئله ی ديگری که در صحبت گذشته ی مان مطرح شده بود، مسئله ی محيط خانوادگی بوخوم است. دلتان برای اين محيط خانوادگی تنگ نشده؟

وحيد هاشميان: بالاخره هر چيزی يک مزيتهايی دارد، يک خوبی ها و يک بدی هايی دارد. ولی آنچه که معلوم است تيم بايرن مونيخ يکی نه، بلکه بهترين تيم آلمان است، به نظر من و از نظر سوابق که نشان می دهند که هميشه تيم قهرمان، نايب قهرمان بوده و در اروپا هم جزو تيم های خوب است. و به نظر من مقايسه کردن تيم بايرن مونيخ با بوخوم زياد مقايسه ی خوبی نيست، البته فوتبال حرفه ای هم همين است و در هر شرايطی که يک بازيکنان وارد آن تيم می شود بايد بتواند خودش را با شرايط آن تيم وفق بدهد که تیم بايرن مونيخ بازيکنان زيادتری دارد نسبت به تيم بوخوم، چون هميشه کادر اين تيم را طوری می بندند که اين تيم هم در بازی های بوندس ليگا بازی می کند، هم در تيم ليگ قهرمانان باشگاه هاى اروپا بازی می کند و هم در جام حذفى آلمان. تمام اين بازيکنان هم بازيکنان ملی هستند و براى تيم ملى فوتبال كشورشان بازی می کنند. بخاطر همين بایرن مونيخ هميشه يک کادر بزرگى درست می کند، مثلا يک کادر ۲۵تايی از بازيکنان و همه هم بازيکنان خوب و طبيعی ست که در اين تيم رقابت زياد هست و هرکسی دوست دارد با نشان دادن توانايی و استعدادش هم بازی خودش را کنار بزند و موقعيت خودش را بهتر کند. اين باعث می شود تا حدودی آن دوستی که در تيم های کوچک بيشتر است در تيم های بزرگ کمتر باشد.

دويچه وله: شما بعنوان بازيکن هميشه به باشگاه تان خدمت می کنيد، ولی باشگاه هم بايد يک چيزی به شما بدهد. شما در اين مدت در مونيخ چقدر جلو رفته ايد؟

وحيد هاشميان: بايد ببينيم از چه ديدی به جلو رفتن نگاه می کنيم.

دويچه وله: از هر ديدی...

وحيد هاشميان: اگر بخواهيم از هر ديدی ببينيم، خوب من می توانستم از تيم بوخوم بروم در تيم دسته سه هم بازی کنم. از اين ديد، پس رفتن است. من از بوخوم رفتم به بايرن مونیخ، بهترين تيم آلمان. پس اين خود يک پيشرفت است و هميشه هم گفته ام که در اين تيم بازيکن هايی هم هستند که بازی نمی کنند. بازيکن هايی مثل هارگريوز، ساموئل کوفور و توماس لينکه و خيلی از بازيکن های ديگری هم هستند...

دويچه وله: که در گذشته واقعا مهره ی اصلی مونيخ بوده اند.

وحيد هاشميان: دقيقا، پس چنين شرايطی برای آنها هم هست و برای منهم هست. پس يک چيز غيرعادی نيست. فقط من در مونيخ شرايطم اينجوری نيست، بازیکن های ديگر هم هستند.

دويچه وله: در تمرين های تان چه تجارب مثبتی داشته اید؟

وحيد هاشميان: شما حساب کنيد که بهترين بازيکن ها الان در تيم بايرن مونيخ هستند. به نظر من سرعت انتقال توپ اين تيم در بازی کردن، نسبت به تيم هايی که من در آنها تمرين کرده ام، هامبورگ و بوخوم، خيلی بالاتر است و از نظر قدرت بدنی بازيکن های اين تيم در شرايط خيلی خوبی هستند و دليل و گواه اين هم اينکه ۴ هفته مانده بازی تمام بشود نسبت به تيم دوم ۹ امتياز اختلاف هست. اين نشان می دهد که کار فنی اين تيم خيلی بالاست.

دويچه وله: با اين حساب، شما ترجيح می دهيد که در مونيخ بمانيد، همين طور تلاش بکنيد که شايد در فصل آينده بتوانيد ـ بگوييم حداقل نه مهره ی اصلی ـ به يکی از ستونهای اين تيم بدل شويد؟

وحيد هاشميان: قبلا هم گفته ام که تا سال ۲۰۰۷ با تيم بايرن مونيخ قرارداد دارم تا انتهای فصل هم صبر می کنم، پيشنهاد هم از ساير تيم های ديگر نيز دارم و انتهای فصل تصميم می گیرم که برای آينده ی فوتبالم ماندن بهتر است يا نه.

دويچه وله: شما با توجه به تجربه ی اين فصل در مونيخ برای چه چيزی ارجحيت قائل هستيد؟ چه امتيازی در يک باشگاه می تواند شما را به سمت خودش جذب کند؟

وحيد هاشميان: اولين چيزی که مهم است قدرت و تشکيلات يك تيم است و اينکه قدمت و سابقه داشته باشد و طرفدار زيادی داشته باشد. اولين چيزی که مهم است همان سابقه، قدرت و مديريت تيم است. دومين چيزی که مهم است، قدرت مالی آن تيم است. همانطوری که کار ما فوتبال بازی کردن است، بايد با اين فوتبالی هم که بازی می کنيم بتوانيم درآمد خوبی هم داشته باشيم. سومين چيز هم صددرصد اينکه بتوانيم قرارداد خوبی داشته باشيم و طبيعتا اين تيمی که چنين ويژگی هایی دارد حتما هم باید درجه یک باشد.

دويچه وله: يعنی حضور در رقابتهای اروپايی آنقدر ملاک نيست؟

وحيد هاشميان: چرا مهم است. تيمی که تشکيلات قويی داشته باشد و از لحاظ مالی هم خوب باشد، صددرصد تيمی ست که بالای جدول است. چون در اينجا، همانطوری که می دانيد، سرمایه داشتن يک تيم می تواند تصميم گيرنده باشد که اين تيم کجای جدول باشد. هرچه بازيکن بهتر بخری می توانی بيايی بالای جدول. و هميشه هم که می بينيد تيم هايی که سقوط می کنند به دسته ی دوم، اگر ريشه ی اصلی اش را ببنيد، همان ناتوانی مالی شان است.

دويچه وله: کلا در اين تيم هايی که به شما پيشنهاد کرده اند، تيمی هايی هستند که اين شرايط شما را، يعنی آن چيزهايی را که می خواهيد برآورده کنند؟

وحيد هاشميان: من گفتم، هنوز تصميم نگرفته ام که بروم، ولی اگر بخواهم بروم سعی می کنم نزديکترين تيمی که به شرايط من بخورد را انتخاب بکنم.

دويچه وله: و الزاما هم نبايد در بوندس ليگا باشد، می تواند در ليگ اسپانيا هم باشد؟

وحيد هاشميان: نه، من بيشتر دوست دارم که در آلمان بمانم.

دويچه وله: يک نگاهی هم بيندازيم به تيم ملی فوتبال ايران که در واقع با گل های شما گامی بزرگ به سمت جام جهانی ۲۰۰۶ برداشته است. بازگشت به تيم ملی تا چه اندازه توانسته حضور کم در بازی های مونيخ را جبران کند یا بگوييم، حتا مرهمى باشد؟

وحيد هاشميان: هميشه می شود يک چيز را از چند دريچه و از چند ديدگاه نگاه کرد. من تمام کارهايی که انجام داده ام قبل از اين بود که بروم تيم ملی. يعنی زمانی که من در تيم بوخوم بودم گل زنی کردم، بعد از گل زنی هايی که کردم بايرمونيخ من را خريد. يعنی تمام کارهايی که بايد انجام می دادم قبل از حضورم در تيم ملی بود. اينطور نبود که من از طريق تيم ملی بازی خوبی انجام داده بودم و بعد رفته باشم تيم بوخوم، بعد رفته باشم تيم های ديگر. بخاطر اين، همانطور که قبلا هم گفته بودم، شرايطی آنزمان بود که اصلا علاقه ای نداشتم در تيم ملی بازی کنم، چون اصلا شرايط مساعد نبود و لطمات زيادی هم خورده بودم، همان زمان حضورم در تيم ملی که بعد از جدايی از تيم ملی تمرکزم را روی باشگاه گذاشتم، توانستم پيشرفت کنم و يک زمانی هم ديدم که علاقمندان فوتبال برای تيم ملی نگران هستند و از من خواستند که بيايم در تيم ملی بازی کنم و منهم صددرصد بخاطر همين علاقمندان برگشتم و خيلی هم خوشحالم و سعی خودم را هم کردم که آنچه در توانم هست، انجام بدهم و از اين به بعد هم تا زمانی که با آنها هستم سعی می کنم هرچه توان دارم برای تيم ملی کشورم بذارم که انشااله تيم ملی کشورمان بتواند به جام جهانی صعود کند.

دويچه وله: شما بعد از بازگشت به تيم ملی چه تحولات مثبتی را در تيم ملی می بينيد؟ چه چيزی برای شما خيلی عوض شده و به چشم می خورد؟

وحيد هاشميان: همان اتحاد بازيکن ها، دوستی بازيکن ها نسبت به قديم به نظر من خيلی بهتر شده، فوتبال ما از حالت دو قطبی خارج شده و ديگر تيم ملی دست قرمز و آبی نيست. تمام تيم ها سهميه دارند، تيم فولاد، تيم اصفهان، تيمهاى شمال، تيمهاى تهران. همين باعث شده، يعنی به نظر من اين نتيجه ی مثبت شايد ليگ باشد که باعث شکوفاشدن استعدادها در تمام مناطق ايران شده است و ديگر اينطوری نيست که فقط تيم های تهران قهرمان بشوند، تيم های شهرستانها هم قهرمان می شوند، سهميه ی خوبی می گيرند. مثلا در تيم ملی از فولاد ۴ بازيكن حضور دارند. اينها چيزهای مثبتی ست که نسبت به گذشته در تیم ملی انجام شده و شايد الان بتوانيم بگوييم که در تيم ملی دوستی بازيکن ها نسبت به قديم، شايد هم البته بوده و من اينجوری فکر می کنم که نسبت به آنزمان که من بودم خيلی بهتر شده است. اينهم اتحاد بازيکن های مان را نشان می دهد که بازيکن ها تا دقيقه ی ۹۰ تلاش می کنند، مثل بازی قطر که آن را برديم، فقط بخاطر اينکه بازيکن ها برای هم بازی می کنند. همه تلاش کرديم و حتا يک بازی باخته را برديم. بازی با ژاپن، يک نمونه ی ديگر اين بود که بازيکن ها با هم همبستگی دارند و بعد از گل خورده مقابل تيم قويی مثل ژاپن، اتحاد قويی ميان بازيکن ها می خواهد که دوباره بيايند و بازی مساوی را برد بدهند. به نظر من، دوستی يی که بين بازيکن ها بوجود آمده، تا الان که هست و اميدوارم بعدا هم بماند، نکته ای مثبت است.

دويچه وله: پيوستن فريدون زندی به تيم ملی را چطور می بينيد؟

وحيد هاشميان: تمام کشورها سعی می کنند بهترين بازیکن هايی که حتا برای کشورهای خودشان نيستند، پاس بهشان بدهند و جذب تيم ملی شان کنند. فريدون زندی بازيکنی ست که اصليتش ايرانی است و از آنزمانی هم که آمده روز به روز با گذشت زمان برای تيم ملی بهتر کار می کند، طبيعی ست که با فرهنگ ایرانی بيشتر آشنا می شود، با سطح فوتبال و با بازيکن ها آشنا می شود و صددرصد می تواند برای تيم ملی مان مفید باشد.

دويچه وله: حضور شما و مهدوی کيا تا چه اندازه توانسته به جذب او سرعت ببخشد؟

وحيد هاشميان: اوايل که آمده بوديم، البته ايشان فارسی اش خوب است ولی نه به حد کامل، بعضی موقعها می آمد از ما سوال می کرد. ما قبل از آن ارتباطی با او نداشتيم، بعد از آنکه ايشان آمدند به تيم ملی و با هم آشنا شديم ارتباط مان خیلی بهتر شد و تمام بازيکن ها با او ارتباط خوبی دارند، من جمله من و مهدی.