آينده سياسى عراق

مردم عراق كه از بابت جنگ و ترور بكلى روحيه و هر نوع اميد و آرزو را از دست داده اند، پس از پايان دوره اشغال كشور خود و انتقال قدرت به دولت انتقالى جديد در پايان ماه ژوئن جارى هم آينده روشن و اميدبخشى نخواهند داشت، چه اينكه آيا استقرار دمكراسى در اين كشور، كه قرار است با تفويض قدرت به دولت انتقالى جديد در بغداد آغاز شود، مقرون به موفقيت خواهد شد يا نه، امرى است كه بهيچوجه قطعى و مطمئن نيست. بعبارت ديگرهنوز موانع زياد بر سر راه طولانى مردم عراق تا وصول به دولتى واقعآ مستقل و غير وابسته وجود دارد كه معلوم نيست چگونه بايد آنها را رفع كرد.

مهم ترين كار در اين رابطه توجه به ناهمگونى ملت عراق و رعايت علائق همه گروههاى قومى و مذهبى و سياسى كشور به نحوى است كه هيچيك از آنها مجبور نباشد كه براى دفاع از آن علائق دست به سلاح گرم ببرد و بخواهد كه بزور آن حق خود را بگيرد.

همه ناظران اوضاع عراق در يك نكته متفق القول هستند و آن اينكه: عاملين سو،قصدهاى انتحارى در عراق، كه وابسته به شبكه تروريستى القاعده هستند و عراق را صحنه جديد جهاد خود اعلام يا انتخاب كرده اند، و بعد از سقوط رژيم صدام-حسين هم توانسته اند تقريبآ بلامانع وارد اين كشور شوند، بهيچوجه حاضر به تغيير راه و روش خود با پند و اندرز و مسالمت نيستند، و براى جلوگيرى از فعاليت آنها راهى جز اطلاعات كسب شده بوسيله سازمانهاى سرويس مخفى و نيروى نظامى وجود ندارد. ولى كار مهم تر آنست كه آندسته از عراقيهاى ناراضى، كه در فلوجه و نجف و بغداد به هر كس كه بزعم آنها وابسته به ارتش اشغالى يا مظنون به همكارى با آنها باشد، با بمب و خمپاره حمله ميكنند، وارد جرگه دوستان و خودى ها شوند، يعنى اعتماد و دوستى آنها به دولت و زمانداران جديد مملكت جلب شود.

گروه بين المللى بررسى بحران (International Crisis Group) هم كه انستيتوئى غير دولتى براى مطالعات سياسى در بروكسل است به همين نتيجه رسيده و در همين جهت فكر و توصيه ميكند. اين جمعيت معتقد است كه سازمان ملل متحد بايد كارى كند كه در كنفرانس ملى عراق، كه قرار است در ماه ژوئيه آينده تشكيل و برگزار شود، آندسته از عراقيها هم شركت داشته باشند، كه مخالفت خود را با اشغال وطنشان علنآ اعلام كرده و بهمين جهت تا كنون از شركت در امور سياسى كشور محروم بوده اند. از جمله طبقات و گروههائى كه بعقيده انستيتوى بين المللى بررسى بحران بايد در اين كنفرانس شركت كنند رهبران مذهبى و طوايف اهل تسنن عراق، اعضا، سابق حزب بعث )به رهبرى صدام-حسين( ونيز طبقه شهرنشين شيعه مذهب پيرو روحانى جوان و تندرو مقتدا-صدر هستند. انستيتوى نامبرده معتقد است كه بدون مشاركت گروههاى ياد شده در روند سياسى آتى عراق، استقرار امنيت در آن كشور امكان پذير نخواهد بود، و بدون امنيت هم امكان برگزارى انتخابات عمومى و آزاد، كه قرار است در ماه ژانويه سال آينده ميلادى )۲۰۰۵( صورت بگيرد، اگر غير ممكن نباشد، بارى مورد ترديد زياد خواهد بود.