آيت اله العظمى سيستانى تنها روزنه اميد در عراق

روزنامه سراسرى آلمانى Frankfurter Rundschau در تفسير امروز خود در اينباره از جمله مينويسد: ”مسئله بر سر آن است كه پس از ساليان سال حكومت ديكتاتورى در عراق، اين كشور رنج ديده و جنگزده، گام به سوى آينده اى بهتر بردارد. كليد در ورود به اين راه در دست اكثريت شيعه در عراق است. آنان بايد به شورشگران افراطگرا بفهمانند كه با توسل به زور و خشونت نميتوان به دمكراسى دست يافت. اينكه دسته ها، گروه ها و احزاب اين امكان را بيابند كه با يكديگر رقابتى سخت، اما عادلانه و بدور از خشونت داشته باشند، امريست كه تحقق آن به زمان نياز دارد. در اوضاع كنونى بايد نخست، خشم برافروختگان را فرونشاند، به سرخوردگان و نااميدان اميد بخشيد و خشونت طلبان را خلع سلاح كرد. اين وظيفه اى است كه آيت اله سيستانى، اين چهره اميدبخش، با آن مستقيما روبروست. موفقيت وى در اين ماموريت نشان خواهد داد كه قدرت تاثيرگذارى وى به عنوان مرجعى سياسى تا چه اندازه خواهد بود.”

روزنامه ليبرال چپگراى اتريشى Der Standard كه در وين انتشار ميابد، در تفسير خود در اينباره، نيم نگاهى هم به آينده مقتدا صدر انداخته و خاطر نشان ميسازد: “آيت اله العظمى سيستانى براى حفظ اعتبار خود به عنوان مرجع تقليد براى بسيارى از شيعيان، چاره اى جز اين نداشت كه سرانجام وارد ميدان شود. او در عين حال با اقدامات خود، مقتدا صدر و هواداران صدر را نيز نجات داده است، دست كم از لحاظ جسمى. آنان ميتوانند خود را قاطى جمعيتى كنند كه به داخل حرم امام على هجوم مياورد و سپس به همراه آنان صحنه ترك كنند، بى آنكه امكان دستگيرى آنان وجود داشته باشد. بايد گفت كه نه ارتش آمريكا و نه دولت موقت عراق، اوضاع را تحت كنترل خود دارند و از اين رو ممكن است كه افراطگرايان در عراق، بار ديگر دست به كار شده و به وخامت اوضاع دامن زنند.”

در تفسير روزنامه سوئيسى Basler Zeitung در همين باره آمده است: “دولت موقت عراق، تحت رهبرى اياد علاوى، نخستين آزمايش بزرگ خود را با ناكامى پشت سر گذاشته و نتوانسته است كه از راه هاى مسالمت آميز، معضل مقتدا صدر را حل كند. آيت اله سيستانى در آخرين لحظه مداخله كرده تا از حمله نظامى به حرم امام على جلوگيرى كند. وى در حال حاضر تنها روزنه اميد است و شكى نيست كه مسئوليتى بزرگ بر دوشش سنگينى ميكند. آيت اله سيستانى مرجعى اخلاقى و مذهبى است كه توانسته سياست حكيمانه خود را در دوران پر آشوب پس از جنگ در عراق حفظ كند و اگر وى در حل بحران موفق نشود، بايد گفت كه آخرين شخصيت پروجه و اعتبار عراق نيز نفوذ خود را از دست داده است.”