آيا دلايل اتهام به ايران درباره صدور اسلحه به عراق واقعى‌اند؟
۱۳۸۵ بهمن ۲۶, پنجشنبه
ات ترديد مى‌شود. اما سوال اصلى اين است كه آمريكا با نشان دادن اين سلاح‌ها به چه اهدافى مى‌خواهد دست يابد. تفسيرى از پتر فيليپ، كارشناس خاورميانه صداى آلمان:
لااقل از نظر جرج دبليو بوش، رئيس جمهور آمريكا كه حال از سوى متحدان خود نيز هرچه بيشتر مورد انتقاد قرار مى‌گيرد، موضوع امكان حمله آمريكا به ايران غير از هياهو چيز ديگرى نيست. او سخنان خود را اينگونه به پايان مى‌برد كه استراتژى او درباره ايران تلاش سياسى براى يافتن راه حل‌هاى صلحجويانه است، چه در مورد مسائل مربوط به مناقشه اتمى با ايران و چه در مورد پرسش درباره حمايت دولت ايران از شورشيان عراقى.
اين حالى است كه در دستگاه ادارى بوش بيشتر هياهو برپاست تا در ميان منتقدانش؛ در مورد مسئله اختلافات اتمى با ايران بر اين نكته پافشارى مى‌كند كه ايران در راه قدرت اتمى شدن گام برمى‌دارد و مى‌بايد بدون چون و چرا مانع از آن شد.
دولت آمريكا مدعى است كه ايران به شورشيان عراقى براى حمله به نيروهاى نظامى آمريكايى اسلحه مى‌دهد و در نتيجه مى‌بايد منتظر عواقب آن باشد. به عنوان دليل نظاميان گمنام آمريكايى در برابر دايره ويژه‌اى از خبرنگاران در بغداد مواد منفجره و بمب با اتيكت هاى ايرانى را نشان مى‌دهند، در حالى كه در اين جمع مطرح كردن سوالات همانقدر محدودند كه اجازه عكاسى. جهانيان بايد آنچه را كه ادعا مى‌شود باور دارند.
درست مانند زمانى كه سخنان غير موفق كالين پاول وزير خارجه آمريكا در جلسه سازمان ملل متحد بايد باور مى‌شد. اين كه در صحارى عراق در پشت حلبى‌هاى انبار شده، آزمايشگاه‌هاى توليد سلاح نابودى جمعى پنهان شده‌اند. حال مدت زيادى است كه براى جهانيان و همينطور به خود كالين پاول ثابت شده كه اين موضوع صحت نداشته است.
بايد خيلى نادان بود كه براى دومين بار چنين داستانى را از واشنگتن باور كرد. در اين مورد دلايلى مطرح شدند كه روزى بتوانند به منظور حمله احتمالى به ايران مورد استفاده قرار گيرند. حمله نظامى كه از طريق حمله ناوگان دريايى آمريكا در خليج فارس محتمل تر به نظر مى‌رسد. چه كسى است كه حال هياهو مى‌كند؟ حتى در خود آمريكا نيز به چنين استراتژى نظامى عنوان صلحجويانه نمى‌دهند.
در مورد موضوع سلاح‌هاى ايران در عراق: اين مشخص است كه اين سلاح‌ها موجودند ولى چرا؟ براى نمونه بريگارد بدر ، شاخه نظامى مجلس اعلاى انقلاب اسلامى عراق وجود دارد كه ده ها سال در تبعيد در ايران فعاليت مى‌كرده و حال يكى از مهمترين سازمان‌هاى شيعه در عراق است. بديهى است كه در عراق سلاح ها و تجهيزات نظامى ايرانى وجود دارند و طبيعى است اين امكان نيز وجود دارد كه بدست افراد ناباب نيز بيفتند. گروه‌هاى ديگرى نيز شايد داراى سلاح ايرانى هستند: مرز ميان ايران و عراق بسيار طولانى است و تنها چند پاسگاه مرزى كه حال براى سه روز بسته اعلام شده‌اند نيستند كه براى عبور و مرور مورد استفاده قرار مى‌گيرند.
در واشنگتن اعلام شده كه دليلى براى ارسال رسمى اسلحه ايران به عراق وجود ندارد ولى با وجود اين وقتى كه دولت ايران تحويل هرگونه تجهيزات نظامى را انكار مى‌كند، اين مسئله باور نمى‌شود. حال چه بايد كرد؟ آيا منتقدان دولت بوش هستند كه هياهو مى كنند ويا شايد اين رئيس كاخ سفيد است كه باز بر هم طبل جنگ مى كوبد. تجربه عراق بايد براى جهانيان هشدارى باشد كه اين آهنگ را با دقت كافى بشنود.