آنهايی که پيشگامند

صداى آلمان با خانم صديق مصاحبه اى داشته است درباره زندگى ايشان، آرزوها و موانعى كه بر سر راه او قرار دارند.

مصاحبه گر: مريم انصاری

دويچه وله: خانم صديق از کی به رانندگی اينقدر علاقمند شديد؟

لاله صديق: علاقه ی من به رانندگی از همان دوران بچگی بود سيزده سالم بود كه پدرم شروع کرد به من رانندگی را ياد دادن. رانندگی من از آنجا شروع شد و همين طوری ادامه پيدا کرد، در سراسر شهر بدون گواهينامه رانندگی می کردم تا اينکه به سن قانونی رسيدم و گواهينامه ام را گرفتم.

دويچه وله: اولين باری که در يک مسابقه ی اتومبيل رانی در ايران شرکت کرديد، کی بود؟

لاله صديق: فکر می کنم تقريبا سال ۷۹ بود که در يک مسابقه رالى شرکت کردم، به اتفاق يک خانم ديگر در يک مسابقه ی ۳ روزه ی رالى كوير شرکت کردم و تنها خانم هاى شرکت کننده در آن مسابقه بوديم و خيلی از ما تقدير شد و مسابقه ی جالبی بود.

دويچه وله: نظرتان راجع به نحوه ی رانندگی خانمها ايرانی در مقايسه با مردها چيست؟

لاله صديق: خانمهای ايرانی دو دسته اند. بعضی هايشان واقعا جسورند و بعضی هايشان ترسو. آنهايی که ترسو هستند که به نظر من اصلا نبايد پشت ماشين بنشينند و بهتر است با آژانس بروند اينطرف و آنطرف، چون ترافيک شهری ايجاد می کنند. آنهايی که جسورند به دو دسته تقسيم می شوند: جسورهايی که رانندگی خوب دارند و جسورهايی که فقط خرابکاری می کنند، يعنی آنها نيز به نوعی باعث تصادف می شوند. بخاطر اينکه جسارت دارند ولی مهارت ندارند. ولی آنهايی که تا حدی رانندگی شان خوب است و جسور نيز هستند، اگر کمی تمرين بکنند می توانند جزو راننده های حرفه ای بشوند، يعنی کارشان با آقايان قابل رقابت است. در واقع نمی توان در اين قضيه نقش آموزش و تعليم را ناديده گرفت. چون من خودم از چندسال پيش تا امسال در مسابقات رالى و كارتينگ شرکت می کردم، ولی مسابقات سرعت را که موفق شدم در ميان آقايان مقام اول را کسب کنم، (در اين چندباری که شرکت کردم و هر دفعه مقام اول را کسب کردم) واقعا می توانم بگويم که نتيجه زحماتی بود که آقای سعيد عرابيان برای من کشيده اند.

دويچه وله: شما هميشه امکان مسابقه با مردها را داريد؟

لاله صديق: اولين خانم و تنها خانمی که مجوز شرکت در مسابقات سرعت را با آقايان دارد، من هستم. فعلا به فرد ديگری مجوز نداده اند. يعنی لازمه اش تست رانندگی است و تست رانندگی حرفه ای و يکسری سلسله مراتب ديگری دارد که بايد با حراست و قسمت انتظامات پيست و فدارسيون هماهنگ بشود و آنها نيز يک تاييديه ای بدهند تا بعد بتوانيم شرکت کنيم. در حال حاضر که فقط خود من هستم و احتمال دارد که بتوانيم پيگيری کنيم برای سال آينده شايد يك يا دو خانم ديگر هم برای مسابقات سرعت اضافه کنيم.

دويچه وله: احساس تان بعنوان يک زن در جامعه ای که مردها راه موفقيت هميشه برايشان هموارتر است، چيست، شما با چه محدوديت هايی در اين رشته بايد دست و پنجه نرم کنيد؟

لاله صديق: من احساس غرور دارم. چون نه تنها در رشته ی اتومبيل رانی، در ساير حوزه های زندگی ام نيز می توانم بگويم که به کمک خدا و پشتيبانی خانواده ام و بخصوص پدرم توانسته ام موفقيت هايی کسب کنم. منجمله در زمينه ی تحصيلاتم ليسانس و فوق ليسانسم را به پايان رسانده ام و در حال حاضر دارم برای دکترا می خوانم دکترای توليد‌ و در عين حال استاد يکی از دانشکده های تهران نيز هستم، کارهای هنری هم تقريبا انجام می دهم و تا حدودی می توانم پيانو بنوازم و نقاشی رنگ و روغن هم انجام می دهم و خيلی خوشحالم که همه ی اين موفقيت ها را توانسته ام در کنار هم داشته باشم. البته خيلی مشکل است، چون موانع زيادی هست. در اينجا خانمها برای پيشرفت شان در يکسری مسايل مشکل دارند. مثلا در همين زمينه ی ورزش خيلی من سختی کشيده ام تا بتوانم تاييديه اين جريان را بگيرم و بياييم با آقايان مسابقه بدهم. به نظر من يک حرکت انقلابی بوده و خيلی هم سروصدا کرده است. آنهايی که پيشگام اين جريان بوده اند سختی هايش را تحمل می کنند و من واقعا سختی هايش را تحمل کردم. حتا يکی از نمونه هايش، مثلا در زمينه ی جايزه دادن. الان جوايزی که به آقايان در رشته های رالى و كارتينگ داده اند واقعا قابل مقايسه نيست با آن جايزه ی واقعا ناچيز و بدردنخوری که برای من قائل شده اند و به من داده اند. تازه من رقابت با آقايان داشته ام. تا حدودی حتا آقايانی که در راس فدراسيون هستند نسبت به اين جريان حسودى کرده اند که اين خيلی باعث تاسف است. تنها کسی که پشتيبان واقعی ورزش بانوان و بلاخص ورزش اتومبيل رانی در حقيقت در قسمت بانوانش بوده است، خانم ابوالقاسمی ست. ايشان نايب رييس تربيت بدنی بانوان هستند که واقعا می بينم دارند تلاش می کنند و خيلی پيگير اين موضوع هستند و دوست دارم که حتما از ايشان قدردانی بشود. مشکلات زياد هست، فرض کنيد حتا شرکتهای خودروسازی داخل که بايد اسپانسر بشوند ترجيح می دهند اسپانسر آقايان بشوند تا خانمها. پيشگام اسپانسر شدن برای خانمها شرکت پروتون بوده است.

دويچه وله: خانم صديق آيا چشم انداز شرکت در مسابقات جهانی را داريد؟

لاله صديق: واقعا یکی از آرزوهای من است که بتوانم در مسابقات برون مرزى‌ شرکت کنم. يک مسابقه ی رالى گذاشتند برای استامبول اصفهان‌. يکی از کانديداهای شرکت در اين مسابقات از طرف ايران من هستم و پيشنهادش به من شده است. چون در سال ۸۳ قهرمان سال بانوان نيز شناخته شده ام که اين يک محک خوبی ست برای من تا ببينيم سطح مان نسبت به دوستان ورزشکار در خارج از کشور چيست. در عين حال در رابطه با مسابقات سرعت من خيلی تمايل دارم شرکت کنم و پيگيرش هستم و اين تقاضايم را ابلاغ کردم و انشااله فکر می کنم برای سال ۸۴ که زمزمه اش هست برای مسابقات برون مرزی نيز اعزام بشويم.

دويچه وله:‌ حالا يک سوال ديگر دارم در رابطه با زندگی خصوصی تان. شما ازدواج کرده ايد؟

لاله صديق: خير، ازدواج نکرده ام.

دويچه وله: قصد ازدواج هم نداريد؟

لاله صديق: قصد ازدواج دارم با فردی که جلوی پيشرفت های من در مراحل مختلف زندگی ام را نگيرد. شايد به جرات بتوانم بگويم يكى از عمده دلايل پيشرفت من اين بوده كه ازدواج نكرده ام. در ايران متاسفانه كسى كه ازدواج ميكند، تقريبا حكم يك زندانى را پيدا ميكند. البته اين قطعيت ندارد. نميتوانيم بگوييم بطور مطلق اينطور است. ولى اكثريت قريب به اتفاق آقايان در ايران تقريبا هيچ تمايل و علاقه اى به اين ندارند كه همسرشان در يكسرى از مسايل سطح بالاترى از آنها داشته باشد. معمولا قبول اين حقيقت براشون سخته. بهمين دليل من فعلا يك چنين تصميمى نگرفتم. البته خيلى دوست دارم ازدواج كنم، خيلى دوست دارم بچه داشته باشم، خانواده داشته باشم، زندگى خانوادگى را خيلى دوست دارم، منتها فعلا فرد مورد علاقه ام را بتواند همگام و همسفر و همراه من باشد و به من در زندگى كمك كند كه بتوانم موفقيت هاى بيشتر از اين را كسب كنم فعلا پيدا نكرده ام.

دويچه وله:‌ برايتان آرزوی موفقيت می کنم.