«آنسوی ديوار»؛ وبلاگ يك ايرانی شهروند اسرائيل
۱۳۸۵ آبان ۲۲, دوشنبه�يسنده وبلاگ «آن سوى ديوار» ساكن اسرائيل است، ايرانی شهروند اسرائيل. با او درباره وبلاگش و علائق و دغدغههايش به گفتگو نشستيم.
گفتگو: محمود صالحی
دویچهوله: آقای حييميان، وبلاگ شما، «آنسوی دیوار»، امسال در بخش وبلاگهای فارسی در رایگیری عمومی اول شد. شما در اسراییل زندگی میکنید و این وبلاگ را مینویسید. به چه دلیل شما به اسراییل رفتید؟
کامران حييميان: داستانش طولانیست. من حدود ۱۴ سال پیش دچار حادثهای شدم و احتیاج به درمان خیلی پیشرفتهای داشتم، به این خاطر مجبور شدم به اسراییل بیایم. البته نتیجه چندانی نگرفتم، ولی حاصلش این شد که در اسراییل ماندگار شدم. این داستان دلیل مهاجرت من است. خیلیها هم این سوال را در وبلاگ از من پرسیدهاند که تا حالا جوابشان را نداده بودم.
دویچهوله: شما از یهودیان ایرانی هستید؟
کامران حييميان: بله، بله! من یهودی ایرانی هستم.
دویچهوله: شما با چه هدفی وبلاگ «آنسوی دیوار» را مینویسید؟
کامران حييميان: راستش در وهلهی اول سرگرمی خودم، بعد وسیلهایست برای پیداکردن مخاطب و دوست و بعدهم مدتها بود چیزهای جالبی را که در اطرافم میدیدم، دوست داشتم با بقیه شریک بشوم. تا اینکه دیدم رسانهای بهتر از وبلاگ نمیتوانم برای این کار پیدا کنم. این است که هرچیز جالبی که میبینم یا تحت تاثیرش قرار میگیرم آن را توی وبلاگ مینویسم. دوستان هم میآیند و میخوانند و فکر میکنم تاثیرش خیلی فوریست، چون فورا آدم میتواند عکسالعمل دوستان را توی کامنتهایی که برایم میگذارند ببیند.
دویچهوله: شما بیشتر در عرصهی سیاسی مینویسید، یا اجتماعی و یا فرهنگی؟ در چه عرصهای بیشتر این وبلاگ را مینویسید؟
کامران حييميان: من تا جایی که ممکن است سعی میکنم وارد سیاست نشوم، چون هیچ علاقهای هم به جریانات سیاسی ندارم. بیشتر کار من در زمینهی فرهنگیست و علاقهی زیادی به موسیقی ایران و اسراییل دارم. فکر میکنم بهترین راه برای رابطه برقرار کردن همین از طریق فرهنگ و مسایل هنریست.
دویچهوله: آنطور که من دیدیم در وبلاگتان آهنگ شبات میگذارید. میتوانید در این زمینه یکمقداری توضیح بدهید؟
کامران حييميان: شبات همان شنبه هست و یک روز تعطیل در اسراییل است که یک روز مقدس هم محسوب میشود. من سعی کردم به عنوان یک برنامهی هفتگی یک جوری بنام ترانهی شبات بگذارم و هر هفته یک خواننده یا یک سبک موسیقی جدید را از اسراییل و یا از اطراف دنیا به خوانندههایم معرفی بکنم. گاهی وقتها یک کلیپ هم انتخاب میکنم که در کنار موسیقی و فایلهای صوتی میتوانند کلیپها را هم ببینند و امیدوارم که دوستشان هم داشته باشند.
دویچهوله: حالا یک سوال دیگر. سیاست دولت تهران در برابر اسرائيل در زندگی شما به عنوان یک یهودی ایرانی در اسراییل تاثیری دارد؟
کامران حييميان: در حقیقت سیاست دولت تهران و سیاست متقابل دولت اسراییل در قبال تهران بالاخره روی زندگی همهمان دارد تاثیر میگذارد. یک نگرانی دائمی وجود دارد که امیدوارم هیچوقت به حقیقت نپیوندد که ممکن است یک درگیری بوجود بیاید بین این دو کشور، و چون من از یکطرف خودم را ایرانی میدانم و از آنطرف در اسراییل زندگی میکنم یکنوع رابطهی حسی با مردم هر دو این کشورها دارم و واقعا بین پتک و سندان خودم را حس میکنم در اینجور شرایط.
دویچهوله: بیشتر سعی میکنید در زمینهی فرهنگی این دو کشور را نزدیک کنید یا اینکه چه هدفی را در وبلاگتان پیگیری مى کنید؟
کامران حييميان: حقیقتاش این است که هدف خاصی را از اول دنبال نکردم، فقط خواستم چیزهایی را که میبینم منتقل کنم. من دیدم خیلی از هموطنان عزیزم، ایرانیها، ناآشنا هستند با اتفاقاتی که در اسراییل دارد میافتد و همه چیز را از دید سیاسی دارند نگاه میکنند و رسانهها در ایران چیزهایی را منتقل میکنند که فقط یک جنبهی قضیه را نشان میدهد. من خواستم آنسوی دیوار را نشان بدهم که چیزهای دیگری هم اتفاق میافتد و مردم اینجا هم مثل بقیهی مردم زندگی میکنند، فرهنگ خاص خودشان را دارند، موسیقی خودشان را دارند که این موسیقی گاهی میتواند دلپذیر هم باشد برای یک ایرانی که خودش را گاهی دشمن اسراییل هم میداند.
دویچهوله: پس در واقع میشود گفت که انتخاب شما نوعی موفقیت برایتان هست، چون بسیاری از رایدهندگان شما ایرانی هستند و خب، بهرحال سیاست رسمی دولت ایران در قبال اسراییل مشخص است و با اینحال خیلی از ایرانیها به شما رای دادند! فکر میکنید که...
کامران حييميان: خب، مشخص است که هم در اسراییل و هم در ایران شهروندان مجبور نیستند تابع سیاستهای سیاستمداران خود باشند، هر کسی راه خودش را خودش انتخاب میکند و من خوشحالم که در بین دوستان و هموطنانم و وبلاگنویسهای دیگر توانستم دوستان خیلی خوبی پیدا کنم که به رابطهی ما بیشتر به جنبهی انسانیاش توجه کنند، نه به این جنبه که کی در کجا زندگی میکند و دولتهایمان چه سرنوشتی برای ما دارند رقم میزنند.
دویچهوله: کامران جان، توی اسراییل چطور زندگی میکنی، شغلات چی هست؟
کامران حييميان: من برنامهنویس هستم، کارم برنامهنویسیست، منتها بخاطر مسایل و محدودیتهای جسمی که بعد از آن حادثه برایم ایجاد شده، این کار را توی خانه انجام میدهم. همین باعث شده که وقت بیشتری داشته باشم تا بتوانم به کار وبلاگنویسی هم بپردازم. دوستانم را بیشتر از آنکه در اجتماع و اطرافم پیدا کنم، در اینترنت و بین دوستان خوانندهام پیدا میکنم.
دویچهوله: کامران نظرت راجع به جامعهی وبلاگنویسها، آن وبلاگنویسهایی که در ایران فعالیت میکنند چه هست؟ بهرحال فکر میکنم شما همدیگر را خوب بشناسید!
کامران حييميان: راستش تا آنجایی که من اطلاع دارم و میدانم، متاسفانه این مسئلهی فیلتر شدن دارد بدجوری تیشه به ریشهی وبلاگها میزند. البته همیشه خوانندههای مصری وجود دارند که یک راهی پیدا میکنند که وبلاگها را بخوانند. ولی خیلی از وبلاگنویسها هم هستند که احساس امنیت نمیکنند و متاسفانه وقتی در ایران چیزی را میخواهند بنویسند، خودشان را در شرایطی میبینند که ممکن است کارشان به زندان یا به جاهای دیگری کشیده بشود. و این واقعا باعث تاسف است! من فکر میکنم، واقعا جایزه به همان کسانی میرسد که در آن شرایط خیلی سخت دارند به کارشان با شدت و حدت ادامه میدهند و کار خیلی زیبا و پرجراتی ارائه میدهند به خوانندههای خودشان.
دویچهوله: فکر میکنی سانسور و فیلترینگ چه تاثیری بر روند وبلاگ نویسی در ایران داشته باشد، به این معنا که آیا ما در آینده وبلاگهای سیاسی کمتری خواهیم دید، یا اینکه وبلاگ نویسها بیشتر دربارهی مسایل فرهنگی مینویسند و ترجیح میدهند در عرصهی فرهنگی بنویسند تا در عرصهی سیاسی؟ فکر میکنی ما شاهد چه روندی در آینده خواهیم بود.
کامران حييميان: راستش من در اين مورد صاحب صلاحیت نیستم که بخواهم قضاوت کنم، ولی اینجور که به نظر میآید دوستان ما آنقدر در کارشان جدی هستند که هرچقدر بیشتر تحت فشار قرار بگیرند بیشتر به این سو کشیده میشوند. فکر نمیکنم مسایل سیاسی را که متاسفانه بر تاروپود جامعهی ما پیچیده شده و به همه چیز ارتباط پیدا کرده، کسی بتواند به این راحتی ها رها کند و به مسایل دیگر بپردازد.
دویچهوله: کامران جان، مرسی از اینکه وقتت را در اختیارمان قرار دادی.
آدرس وبلاگ «آن سوى ديوار»:
http://westernwall.blogspot.com