آمريكا، سازمان ملل و فاجعه زلزله دريايى جنوب شرقى آسيا

�ى، ضرورت همكارى تنگاتنگ با سازمان ملل متحد، به دلايل گوناگونى مورد قبول قرار گرفته باشد.

در مورد عراق مشخص شد كه اعمال نيروى نظامى در مدت طولانى نمى تواند به تنهايى در جهت ثبات سياسى منطقه موثر واقع شود. حال بعد از وقوع فاجعه زلزله در جنوب شرقى آسيا، عدم حمايت كافى در جهت يارى رساندن به ساكنان منطقه مى توانست وجهه سياسى اين كشور را بطور كلى، در داخل و خارج آمريكا، خدشه دار كند.

در آسيا بر همه روشن است كه آمريكا داراى قدرتمندترين نيروى نظامى در اقيانوس اطلس و هند است. شايد اين براى آمريكا فرصت خوبى است كه حتى اگر به شكل ظاهرى نيز شده، هليكوپترهاى سنگين و هواپيماهاى نظامى خود را با تأييد كوفى عنان در منطقه فاجعه زده آچه، بكار گيرد. درجايى كه فقر و بدبختى ساكنان، زمينه مناسبى را براى قدرت يافتن گروه هاى افراطى اسلامى فراهم كرده است.

البته نمى توان فشار شهروندان آمريكايى، حتى نمايندگان مجلس اين كشور را، درباره كمك هرچه بيشتر به ساكنان منطقه فاجعه زده جنوب شرقى آسيا ناديده انگاشت. درابتدا كاخ سفيد كمك پانزده ميليون دلارى را اعلام كرد، سپس اين رقم به ۳۵ ميليون افزايش يافت و حال آمريكا كمك ۳۵۰ ميليون دلارى را به جنوب شرقى آسيا اعلام نموده است. اين كمك بهبودى را در ايجاد شرايط لازمى فراهم مى كند كه در آن، نيروى نظامى آمريكا، در مقابل دوربين هاى فيلم بردارى خبرگزارى ها مى تواند نشان دهد كه قادر به انجام چه خدمات انسان دوستانه اى است.

همكارى فعلى ميان سازمان ملل متحد و آمريكا در جهت يارى رساندن به ساكنان منطقه فاجعه زده جنوب شرقى آسيا نشانگر چرخش جديد و سازماندهى نوى در جهان نيست اما مى تواند اين نظر را تقويت كند كه زمان آن رسيده كه سازمان ملل متحد را در مقامى نشاند كه در بنيادگذارى آن مورد توجه اصلى بوده است. سازمانى جهانى كه بدور از علاقمندى هاى هر كشور خاص، به عنوان نهادى معتبر، وظيفه استقرار و ايجاد صلح را در جهان ايفا كند.